Czego nie lubicie w książkach?

Brzozowa Aleja

Ogólnie. Co w książkach wam się nie podoba? Od rozmiaru czcionki i innych elementów wyglądu zewnętrznego do tematyki, wątków, stylu, fabuły, bohaterów... Zapraszam do narzekania

LadyPauline26

Jej! Temat do narzekania na świat! Coś w sam raz dla mnie :3.
Ale żeby się nie rozgadać, to sobie już teraz rozkazuję napisać tylko o trzech rzeczach. Nie wiem jeszcze jakich, ale coś się na bieżąco wyjaśni. Więcej nie mogę, bo by wypadało się czegokolwiek nauczyć dzisiaj i jeszcze zająć się tym, co tam na mnie czeka w Wordzie :3. Więc do dzieła.

Wkurzająca rzecz numer 1
Zacznę może od czegoś ze strony wizualnej.
A więc: nie cierpię, nie znoszę i nienawidzę brzydkich rysunków Neutral

. Właściwie teraz dość rzadko trafiam na książki, gdzie są ilustracje, ale... błagam! W każdej szkole - można nawet powiedzieć, że w prawie każdej klasie - w tym kraju jest jakiś uczeń, który ma jakiekolwiek zdolności plastyczne. A już na pewno znalazłby się jeden taki na rocznik (pomijam wiejskie szkółki, gdzie jest 7 uczniów :3)... Więc dlaczego ktoś zatrudnia jakiegoś beznadziejnego ilustratora, który nie potrafi nawet schematycznego człowieka ładnie narysować? -.- I jeszcze mu za to płacą Neutral

. Straszne.
Szczególnym przypadkiem są osoby, które robią obrazki do książek do języków obcych. Ale oni są chyba przy okazji chorzy na umyśle, więc im łaskawie wybaczam. (Serio, niektóre z tych "dzieł" wyglądają tak, jakby je wzięli z plastycznych zajęć terapeutycznych dla niedoszłych samobójców Neutral

.)

Wkurzająca rzecz numer 2
Teraz kwestia organizacyjna, czyli wydawanie książek.
Nie wiem. Nie wiem, naprawdę nie wiem. Jak można wydać wszystkie tomy w jeden sposób, a ostatni inaczej? Neutral

Jak można wydać 6 tomów normalnie i jeden innej wysokości. Różnica długości strony jest rzędu 4mm. I wystarczy, żeby to naprawdę beznadziejnie wyglądało -.- (Aj tam. Dobrze jak w ogóle wydadzą. A nie tłumaczą jedną część czy dwie, a potem olewają :3. Pewna osoba wie aż za dobrze o czym mówię, ale ja mam własne przykłady Very Happy

.)
A skoro mowa o wydawnictwach, mogę jeszcze objechać tłumaczy i ludzi odpowiedzialnych za korektę. Już kilka razy zetknęłam się z tym, że tłumacz źle rozumie intencje autora, tłumacząc dosłownie jakieś słowo albo zwrot, co widzi nawet osoba postronna. (Przykładowo... Wiecie co to są crackers? To chyba tak się pisało... W każdym razie chodzi tutaj o takie wąskie coś, zawinięte jak cukierek. Jedna osoba chwyta z jednej strony, druga z drugiej i przełamują, a ze środka wysypują się jakieś cukierki czy coś. I wydaje się przy tym taki trzask - chyba stąd nazwa. W każdym razie szkoda, że w książce, którą czytałam, jedna kobieta jechała na święta, żeby "kupić krakersy z innym nadzieniem" :3. Super. Szkoda tylko, że crackers to nie są "krakersy". Ale skąd biedny tłumacz miałby to wiedzieć? Przecież on ma tylko znać gramatykę i podstawowe słówka. Po co mu jakieś dodatkowe wiadomości...) Ale przynajmniej "translatora Google" nie używają

. Mam nadzieję przynajmniej Neutral

.
A jeśli idzie o osoby od korekty, to też są udane -.-
Ale już pół biedy drobne potknięcia. Najbardziej mnie drażni, jak w serii nie dostrzegają niezgodności jednego tomu z drugim. I nie chodzi o błąd autora. Tylko o to, że w jednym tomie coś się tłumaczy na polski, a w innym zostawia nazwę oryginalną. No wzięliby się skonkretyzowali. Taką pedantkę, jak ja, to potwornie drażni...

Wkurzająca rzecz numer 3
I teraz coś od strony treści. Może zacznę od tego, co wie każdy, kto mnie lepiej zna. Czyli: nie-na-widzę wojowniczych kobiet. I nie cierpię tych, za którymi uganiają się chłopaki i kochają je wszyscy, a one tylko jęczą, że nie zaznały miłości. Nie. Nie mam nic do romansów. Mam coś do płaczliwych piękności, które zawsze znajdą swojego księcia. I w sumie mam też coś do brzydkich kobiet, które ryczą, a potem i tak mają tego swojego ukochanego -.- Albo ładne kobiety, w których moi ukochani bohaterowie zakochują się na zabój i robią z siebie idiotów -.-
Eee... wychodzi na to, że w ogóle nie lubię kobiet :3. No... w sumie prawda Very Happy

. Jak chodzi o literaturę, to faktycznie nie przepadam.

I to byłoby wszystko

.

Evans

Ograniczenie, straszna rzecz :3. Ale przynajmniej dzięki temu mam co dodać do tej listy Very Happy

. Bo inaczej pewnie byś się rozpisała o wszystkim, co może irytować Very Happy

.

Więc jedną z najgorszych rzeczy, jakie istnieją, jest zakończenie otwarte Neutral

. Niby kończy historię, ale nie wszystko zostało pozamykane... No błagam Sad

. Niektórzy autorzy w ten sposób dają sobie furtkę do walnięcia następnej książki lub serii, jeśli ta pierwsza okaże się sukcesem, ale i tak uważam, że to jest okropna rzecz Neutral

. Się zastanawiaj, człowieku, co tam dalej się wydarzy.

Następną rzeczą, która mnie dosyć drażni, to długie rozdziały Neutral

. Jako osoba, która może czytać w niemal każdych warunkach, chętnie zabieram książki do szkoły, chociażby żeby poczytać na przerwie. (No chyba że akurat cegłę czytam, która by mi kręgosłup uszkodziła...) Tylko że nie znoszę przerywać rozdziału w połowie, co często wtedy muszę robić. Są książki, które mają po 10 rozdziałów, które się ciągną strasznie, a są takie, gdzie rozdziały mają 2-4 strony, za to jest ich np. 40. Ja wolę tą drugą, poszatkowaną opcję, bo wygodniej jest wtedy czytać.

I nie znoszę smutnych zakończeń Neutral

. Mam kilka serii, które kończą się tak tragicznie i smutno, że płakać się chce Sad

. Niektórych drażni taki happy end, a ja już wolę jechać po schematach. Ponadto zazwyczaj w tych złych zakończeniach tak beznadziejne sytuacje...

Więcej nie pamiętam, a poza tym trzeba coś dla innych zostawić Very Happy

.

Wilczy wicher

1.
Ja nienawidzę kiedy książka fantasy dzieje się w czasach współczesnych. Nie można wtedy wyobrażać sobie jakiegoś pięknego zielonego świata tylko od razu staje przed oczyma szara smutna codzienność od której właśnie chcę się oderwać dzięki książką o magii (albo innych niesamowitych rzeczach) i przygodach.
2.
Strasznie nie podoba mi się kiedy autor pisze np. o podróży morskiej i pisze, że wykonują zwrot przez sztag, a potem np. miano tali, nadaje zwykłej linie! Ludzie jeśli chcecie zabłysnąć i pokazać jak to wy się dobrze znacie na łodziach to jeśli czegoś nie wiecie możecie się pofatygować i sprawdzić jak coś nazywa się fachowo. Jak od początku używasz języka fachowego to przy tym pozostań! Spotkałam się kilka razy z takimi książkami i denerwowało mnie to straszliwie.

Jak na razie tylko tyle. No tak uparłam, się żeby wynaleźć drażliwe rzeczy w tekście, a resztę pozostawiłam w spokoju Smile

Brzozowa Aleja

Teraz moje biadolenie.
Strona wizualna
1. Zbyt duża lub mała czcionka. Źle się takie coś czyta.
2. Żółtawy papier. Kupuję nową książkę, która wygląda jakby przeleżała sto lat na strychu. Miałam kiedyś nawet tak, że jeden tom różnił się od pozostałych właśnie kolorem papieru.
3. Cieniutka okładka, która szybko się wygina i niszczy, odłazi ta przezroczysta warstwa. Cienkie okładki powinny mieć te wewnętrzne zakładki.
Zawartość
1. Idealizowanie, czyli bohaterowie nie do pokonania, najlepsi pod każdym względem, uniwersalnie piękni, lubiani przez wszystkich w swoim otoczeniu.
2. Część schematów, np. dzieciaki w jakiś sposób pozbawione rodziców (nie żyją/chorzy/wyjechali/na wojnie/porwani przez potwory). Ile można?
3. Kwestia śmierci i przeżycia. Gdy prawie wszyscy dobrzy bohaterowie zginą – smutno. Zaś gdy w książce, gdzie dużo akcji, walk, przygód, potworów, wszyscy przeżyją – rozczarowanie. Oburzają mnie też sytuacje typu bohaterowie dotknięci zżerającą klątwą –
a) kumpel głównych bohaterów, b) potężny przywódca czarodziejów; ten pierwszy zostaje przy życiu (w baaardzo naciągnięty sposób, np. poprzez przeniesienie duszy do innego ciała itp.), a drugiego się bezczelnie uśmierca (nikt nawet nie pomyślał, by mu pomóc).
4. Nieumiejętność stworzenia przez autora porządnej postaci kobiecej → mdłe dziewice o modrych oczętach, wyglądające (ponoć) jak ósmy cud świata, ciągle chorujące, umierające (oczywiście z miłości!), na rękach trzeba je nosić. Nie ma to jak śliczna lalunia-księżniczunia, która otworzy gębę jak naćpana i gapi się na najsłynniejszego i najdzielniejszego bohatera w kraju. Kontynuację ich losów wszyscy znają. Osobiście wolałabym już kompletny brak dziewczyn niż czytanie o tym, jak człowiek, którego dotąd uważałam za niebanalnego, rozsądnego bohatera, bierze za żonę pierwszą lepszą ,,tap madl''.
No i oczywiście karygodne jest rozumowanie pisarza: wprowadzenie bohaterki = wątek miłosny.

Na razie tyle.

LadyPauline26

Eee... tak sobie przeczytałam Twojego posta Brzozowa Aleja i jedyny komentarz jaki mam do tej części odnośnie treści to: weź Ty książkę napisz Neutral

.
Owszem. Wprowadzenie kobiety nie musi być równoznaczne z wątkiem miłosnym. A ludzie pozbawieni rodziców w ten, czy inny sposób są po prostu nieśmiertelnym motywem. A idealizacji to już w ogóle nie trawię, nie znoszę i patrzeć na nią nawet przez palce nie mogę... (No poza Aidanem. Ale on nie jest wyidealizowany tylko idealny, a poza tym z nim mieszkam, więc trochę trudno go uniknąć :3.)

Ale ogólnie jak tak patrzę na Twój spis, to pewnie nie lubisz większości książek, które weźmiesz do ręki. Współczuję. Sama piszę, więc wiem, że pewnych rzeczy się nie da pominąć. Masz np. młodocianego wojownika. Raczej marne szanse, że gdyby miał rodziców, to by mu pozwolili latać bez nadzoru i podpalać innym chaty. No ale jak taki bohater jest konieczny, to co zrobisz? Musi być bez rodzicielskiej opieki. Zwłaszcza, jak żyje w miejscu, gdzie stracenie rodziców jest raczej dość łatwe do osiągnięcia :3.
Dobra... po prostu pomyślałam o połowie swoich literackich dzieci i mi się duma odezwała Very Happy

.

Ale mogę jeszcze wspomnieć o tym przeżywaniu i nieprzeżywaniu...
No cóż... Dla mnie najgorsze są takie śmierci, które w sumie tak temu złemu bohaterowi nic nie dadzą, a dobry tylko traci na tym i cierpi psychicznie. Kto czytał czwarty tom Artemisa, ten wie, o czym mówię Sad

. Ach!

. Ogólnie to nie przepadam za sytuacjami, gdzie ktoś umiera tylko to, żeby było trochę łez i dramatyzmu albo żeby się kogoś pozbyć zwyczajnie. Albo właśnie zabijanie bohaterów drugoplanowych, żeby ci ważniejsi mogli żyć -.-
Ale tym, co mnie tak cholernie wkurza, jest odwlekanie -.-
Ale nie takie, że autor długo coś opisuje, ale takie że już można zakończyć sprawę raz na zawsze, a w głównej postaci wzbiera jakaś litość i zamiast zabić to wcielenie zła, to jeszcze lezie do niego i zaczyna kombinować i czekać na nie wiadomo co. (Tia... właśnie jestem po skończeniu Tuneli i tak jest doskonały przykład czegoś takiego. :/)
Także ogólnie: ehhhh... Wynarzekałam się :3

Halt Arratay

Wkurzające elementy w książkach? Trochę tego jest...

1) Czcionka, którą albo trzeba czytać przez lupę, albo jest tak wielka, że można zwariować. I to i to jest złe, bo w pierwszym wypadku oczy bardzo się psują, a w drugim książka waży 5 kg.

2) W "Baśnioborze" były jakieś okropne obrazki. Po pierwsze w ogóle nie zgadzały się z moimi wyobrażeniami, a po drugie... Po prostu były brzydkie. Do małych szkiców nic nie mam ale obrazki na całą stronę nie są fajne.

3) Powtórzenia. Są do zaakceptowania tu, w Celtii (chociaż też wyglądają nieciekawie) ale w książce, którą wydano... Masakra! Zaczęłam kiedyś czytać taką książkę i stwierdziłam, że nie dam rady.

4) "Przeżyła tylko drużyna X". Dajmy na to pięcioro takich wielkich przyjaciół idzie na jakąś misję, ginie mnóstwo ludzi, ale im oczywiście udaje się przeżyć. Nie lubię, jak ginie jakiś mój ulubiony bohater, ale z drugiej strony nienawidzę, jak takiej postaci udaje się przeżyć np. całą serię książek, gdzie w każdym rozdziale giną przynajmniej cztery osoby.

5) Bohaterzy Willo-podobni- tacy genialni, fantastyczni, niepokonani, ukochani, wrogowie na dźwięk ich imienia zwiewają, nikt nie może się im równać... Chyba wszyscy wiedzą, o co chodzi xD

6) Adoptowane dziecko, które zostaje bohaterem wszechświata -.-

7) Mam trochę problem z kobietami... Bo z co prawda sama nią jestem, jak może część jeszcze pamięta (no dobra, nie jestem kobietą tylko dziewczyną Razz

) i uznaję za wielką niesprawiedliwość fakt, jak potoczyła się historia płci pięknej, ale z drugiej strony... Robienie z nich super- bohaterek jest okropne. Niezgodne z rzeczywistością, niezgodne z wyobraźnią, niezgodne z niczym! A już zdecydowanie najgorsze jest, jak taka "wojownicza babka" pcha się na jakieś pole bitwy, i pół armii zamiast skupić się na mordobiciu, musi ją chronić, ona się upiera, że zostanie, a potem trafia ją szlag i jej bardziej lub mniej słodki książę z bajki dostaje fioła, ogólnie masakra -.-

No i to chyba tyle... Przynajmniej na ten moment.

Ksssa

LadyPauline26

Wiesz... miałam na myśli głównie końcowe sceny z "Finału", gdzie mieli tę głupią babę na celowniku i nic jej nie zrobili. A przecież to było takie proste. Zrobić bach! I byłoby po niej. Mówię o czymś takim zwłaszcza. I szczególnie mnie to drażni u osób, które i tak zabijają kogo popadnie i nie mają oporów specjalnych przy tym, a nagle się litują przy głównym wrogu - tylko po to, żeby akcja trwała dalej.

Ale co do reszty, to się oczywiście zgadzam. W Tunelach jest zasada: "giń kto może!". Co ma swój urok w sumie, bo wiele autorów się tego boi, niańcząc w nieskończoność swoje ukochane postacie (ekhem... Flanagan? :3), ale z drugiej strony są też pewne granice. Także rozumiem, czemu Cię to wkurzało, bo mnie jak najbardziej też. Zwłaszcza jeśli mowa o pewnym Styksie, którego bardzo polubiłam i uważam, że niepotrzebnie zginął - o ile do tego doszło, a zakładam, że owszem, bo to w końcu Tunele.

Irindia

Teraz ja sobie mogę trochę ponarzekać. Wink

1. Nienawidzę, kiedy czcionka jest tak mała, że trzeba by pochylać się nad nią, żeby cokolwiek odczytać, albo mieć przy sobie lupę... Nieakceptowane jest również przegięcie w drugą stronę, kiedy czcionka jest za duża, wtedy robi się strasznie gruba (lubię grube książki, ale nie z powodu wielkiej czcionki...).

2. Nie lubię również różnego rodzaju ilustracji w książkach. Nie chodzi mi tutaj o takie rysunki jak były w "Zwiadowcach", że na początku rozdziału liść dębu, a na końcu strzały. Takie coś mi nie przeszkadza. Mam na myśli przedstawianie bohaterów. Po pierwsze rysunki te są bardzo często źle zrobione, a po drugie zazwyczaj nie pokrywają się one z moim wyobrażeniem danego bohatera. Nienawidzę, jak ktoś mi narzuca, jak ma wyglądać dana postać...

3. Może to dziwne, ale nie lubię za bardzo książek w twardej oprawie, sa zazwyczaj za ciężkie oraz źle się je czyta.

4. Niekiedy książka ma przyklejane kartki i po kilku razowym przeczytaniu zaczynają wypadać. Jak płacę za daną książkę, to powinna być zrobiona porządnie, żeby mogła służyć przez wiele lat, a nie byle jak, bo liczy się ilość...

5. Nienawidzę idealizacji bohaterów, przecież można przedstawić daną postać w sposób bardziej realistyczny, nie trzeba od razu przypisywać jej wszelkich zalet.

6. Liczne powtórzenia w książkach, są według mnie nieakceptowane.

7. Tak samo sprzeczności, w poszczególnych tomach serii.

8. Nie lubię również otwartych zakończeń. Weź się potem człowieku zastanawiaj, jakie są dalsze losy bohaterów...

9. Wolę kiedy książka posiada krótsze rozdziały, szybciej i przyjemniej się ją wtedy czyta, niż kiedy jeden rozdział ma kilkanaście stron. Ale to znowu nie przeszkadza mi aż tak bardzo. Wink

Miv

No to teraz ja sobie ponarzekam:

Literówki
Owszem, literówka jedna czy dwie mogą się zdarzyć, zawsze można coś przeoczyć, ale istnieją książki, w których literówki te chodzą stadami. Ostatnio wpadła mi w ręce książka E. A. Poe z literówką w tytule: "Opowieści niesarnowite", a w środku co kawałek takie cuda jak "westehnienia" czy "mlimo".

Idealizacja bohaterów
Czyli to, co nie podoba mi się w "Zwiadowcach". Ale walić to, i tak są fajni Very Happy

Przewidywalność fabuły
Nie lubię, gdy po przeczytaniu pierwszego rozdziału mogę bez najmniejszego problemu zgadnąć, jak skończy się cała opowieść. Zresztą chyba nikt tego nie lubi...

Nagłe przeskoki narracji
Wręcz nienawidzę książek, w których autor niespodziewanie zmienia narrację z trzecioosobowej na pierwszoosobową i odwrotnie. Strasznie ciężko się toto czyta i często przez ten cały mętlik w narracji czytelnik jest trochę zdezorientowany.

Nadmierna ozdobność książki
Z jakiegoś powodu nadmiernie poozdabiane książki mnie odrzucają. Tak jakbym od razu z góry zakładała, że ta wypasiona oprawa graficzna ma zrekompensować kiepską powieść. Zauważyłam, że w szczególności wydawnictwo Fabryka Słów ma skłonności do takiego ozdabiania - wystarczy rzucić okiem na którąś z książek takiego na przykład Pilipiuka: tu jakiś obrazek, a tu się trochę brokatu walnie, jeszcze jakieś zawijaski, zakrętaski... Tak ozdobne książki zawsze zniechęcają mnie do czytania.

Niedorzeczności
I chodzi mi tu zarówno o niedorzeczności powstałe z winy autora, jak i tłumacza. Nie mam tu na myśli np. sprzeczności między elementami jakiejś serii - choć to też jest dość irytujące - ale sprzeczności z rzeczywistością, które są na tyle duże, że przekraczają prawa należne fantasy i science fiction. Owszem, w książkach sci-fi można powymyślać naprawdę wiele niezrozumiałych rzeczy, ale ludzie oddychający ciekłym tlenem u mnie nie przejdą, podobnie jak stary wrak łodzi podwodnej, który uparcie nie chce zatonąć, tylko dryfuje sobie gdzieś po powierzchni oceanu. Tak, trafiłam kiedyś na książkę z takimi cudeńkami.

Miękkie okładki
Wiem, dziwne, ale zdecydowanie wolę książki w twardej oprawie. Pewnie to dlatego, że mam niezbyt dobry zwyczaj miętoszenia w palcach okładki podczas czytania, a miękkie okładki bardzo szybko się przez to niszczą.

SER i DPPL
Już wyjaśniam te tajemnicze skróty: SER - Syndrom Eliminacji Rodziców, DPPL - Dziecię Pokrzywdzone Przez Los. Te dwie rzeczy bardzo często idą ze sobą w parze, zwłaszcza jeśli główny bohater ma naście lat. Jego rodzice zginęli w wypadku/zostali zamordowani/są podli i porzucili dziecko/zostali pożarci przez Wróżkę Zębuszkę/whatever, a będące głównym bohaterem Dziecię Pokrzywdzone Przez Los przez całą książkę tylko siedzi i rozpacza nad tą stratą, opowiada, jak to jest nieszczęśliwe, porzucone przez wszystkich i niekochane, ogólnie takie emo-biadolenie. A gdy już się nabiadoli po wsze czasy, przyłazi jakiś tró loff i jest happy end. Ble.

Niepokonani bohaterowie
Nie lubię, gdy w książkach jest albo jakiś schwarzcharakter, za którym główny bohater ugania się jak pies za samochodem i nie potrafi go nawet zadrasnąć, albo gdy sytuacja jest odwrotna - głównemu bohaterowi/grupie bohaterów się żadna krzywda nie dzieje, bo są tak wspaniali i niesamowici, że nic tylko paść na kolana i bić pokłony. Nie żebym lubiła, gdy ginie jakiś główny bohater, zwłaszcza jakiś sympatyczny, którego naprawdę idzie polubić, ale przydaje się, gdy od czasu do czasu komuś z tych dobrych stanie się coś poważniejszego niż skaleczony paluszek - wtedy książka wydaje się bardziej... nie wiem, realna? Wiarygodna?

Zamknięte zakończenia
Może i jestem dziwna, ale zdecydowanie wolę, gdy książka/seria książek posiada otwarte zakończenie (oczywiście to tyczy się tylko niektórych gatunków, bo w jakimś np. kryminale otwarte zakończenie bardzo by mi się nie spodobało). Jakoś tak mam, że jeśli w książce zakończenie jest konkretne, zamknięte, to niemal od razu po przeczytaniu książki zapominam, jak się skończyła i wymyślam własne, bo ile razy bym nie przeczytała tego zakończenia ponownie, za każdym razem wyleci mi z głowy. Otwarte zakończenia natomiast zapadają mi w pamięć i nie muszę do nich wracać.

No, to by było na tyle. Nie sądziłam, że jestem aż taką marudą xD

LadyPauline26

Miv

Szczerze mówiąc, sama nie bardzo rozumiem, dlaczego szybko zapominam zamknięte zakończenia xD Po prostu tak mam i nic nie potrafię z tym zrobić, zakończenia jakoś zawsze wylatują mi z głowy. A otwarte lubię bo je pamiętam, poza tym lubię wymyślać sobie dalszy ciąg wydarzeń.

LadyPauline26

Akurat wymyślanie dalszego ciągu zdarzeń doskonale rozumiem Very Happy

. Sama to zwykle robię, nawet jak mi pasuje to, co zakończyło akcję. Chociaż w sumie coś w tym jest, jak tak teraz myślę. Wtedy możesz jeszcze marzyć, że wszystko potoczyło się tak, jakbyśmy chcieli.
Tylko jak sobie teraz próbuję przypomnieć, to mało pamiętam serii i książek z takim stricte otwartym zakończeniem - jakie jest na przykład w "Lalce". Może seria Dziedzictwo - ale to tak połowicznie. No i jeszcze Lewiatan.

A! Tylko by trzeba rozgraniczyć otwarte zakończenie i normalne, gdzie autor po prostu nie mówi, co się stało później z bohaterami... I akurat tego drugiego trochę nie lubię, bo tak się nieraz do nich człowiek przywiązuje i chciałby wiedzieć, co się potem działo u nich :3.

Miv

Tym sposobem przekonałaś mnie do przeczytania Lewiatana, który już od trzech miesięcy stoi na półce i czeka na swoją kolej Very Happy

"Normalne" zakończenie... Wiem, co masz na myśli, ale ja takie zakończenia zaliczam akurat do zamkniętych - dana historia się skończyła, a bohaterowie żyją sobie dalej, tyle że to nikogo specjalnie nie obchodzi. Takich zakończeń nie lubię, ale głównie dlatego, że po prostu nie cierpię, gdy akcja się najzwyczajniej na świecie kończy i następuje powrót do normalności.

LadyPauline26

I teraz się nad tym Lewiatanem będę zastanawiać Very Happy

. Bo może to dla mnie było zakończenie "trochę otwarte", a Ty je uznasz za właśnie zamknięte

. Powiesz mi, jak już skończysz :3. (I mam tutaj na myśli trylogię całą, a nie tylko pierwszy tom, który akurat jest najlepszy i kończy się dość konkretnie. No ale ich akcja jest ściśle połączona, więc i tak trzeba przebrnąć przez resztę.)

W ogóle mam wrażenie, że co chwilę mówię o Lewiatanie dzisiaj, ale po prostu potrzebuję różnych porównań książkowych i szukam wzrokiem po półkach, co pamiętam z tego, co przeczytałam. A że Lewiatan leży mi prawie przed oczami, to sam się zawsze nasuwa

. No ale mniejsza z tym, naprawdę polecam przeczytać :3.

*** *** ***
No i właśnie wiem, że większości osób nie ciekawi, co się potem działo z ludźmi, ale ja lubię mieć wszystko bardzo dokładnie opowiedziane i po prostu jak przez pięć tomów na przykład "żyłam życiem bohatera" i nagle po prostu mam końcową scenę i fin, to trochę smutno Sad

.
Natomiast z zakończeń otwartych, to jeszcze Tunele - jako seria. Niby się wydaje, że wszystko jasne, ale jak się dobrnie do ostatniej strony, to już można się tylko domyślać, co było dalej. Więc jak nie czytałaś, to polecam :3.

matik

Dziwne, że wcześniej nie zauważyłem tego tematu...
Czego nie lubię w książkach?

1. Nie lubię, gdy giną główni bohaterowie, albo, gdy książka kończy się źle.
2. Uważam, że nie można wpadać w schematy, które się samemu tworzy. Tutaj mogę podać nawet przykłady:
a) Riordan - "Kroniki rodu Kane", "Olimpijscy Herosi", "Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy" - Nie żebym nie lubił tych książek, bo są jednymi z moich ulubionych, ale w każdej jest praktycznie ta sama akcja, tylko inni bohaterowie i sytuacje:
Bardzo potężna istota się budzi! Nikt nigdy jej nie pokonał, bo to niemożliwe. Ci, którzy mogli się z nią równać zginęli, albo stracili moc. Jednakże w końcu, po niezbyt wielu przygotowaniach, gdy wrogowie mają stukrotną przewagę dobro zwycięża!
To trochę irytujące.
b) "Młody Samuraj" - to też jedna z lepszych książek, ale ma również jeden schemat:
Nastąpiła wymiana ciosów. Nasz bohater przeszedł szkolenie i jest jednym z lepszych wojowników. Ale nie ma szans, bo przeciw niemu stoi równy mu wojownik. W końcu skoro jest dobrym wojownikiem i stoi po stronie sprawiedliwości, to znaczy, ze zawsze musi przegrywać!
I tak było praktycznie zawsze (znaczy się przez pięć części, które przeczytałem).
3.Nie przepadam, za słabymi bohaterami, którzy ciągle się nad sobą użalają i nie mają poczucia własnej wartości. Nie chodzi mi o skromność, bo do niej nie mam absolutnie nic. Zdecydowanie wolę bohaterów, które wiele osób uznałoby za wyidealizowanych.
4. Nie lubię książek w grubej oprawie. Właściwie nie wiem czemu. Trochę źle się je czyta.
5. To samo, jeśli chodzi o wielkie litery i kolorowe obrazki wewnątrz. Nie mam nic do piktogramów, czy run, hieroglifów i czego tam jeszcze, ale nie lubię, gdy książka jest zagracana wielkimi na stronę portretami.
6. To samo tyczy się okładki. Zwykła jednokolorowa, z tytułem i autorem, ewentualnie symbolem, albo pogrążony w półmroku krajobraz (np. "Zwiadowcy").
7. To o czym ktoś już wspominał, co na szczęście mnie nie spotkało (może oprócz "Młodego Samuraja"). Czyli dwie części zrobione na jeden sposób, pozostałe pięć na inny.
8. Iiiii... To na pewno będzie uznane za dziwne, ale nie lubię książek pisanych językiem współczesnym, albo młodzieżowym (nie rozumiem go, mimo, że niestety należę do grupy, która powinna się nim posługiwać).
9. Tak samo jeśli chodzi o przekleństwa (których zresztą nienawidzę również i normalnie). Może być ewentualnie coś typu h...l...a, w końcu to choroba, ale już na k, obojętnie, która wersja jest u mnie nie do przyjęcia. Tu mogę podać przykład "Harrego Pottera", którego tak czy siak nie lubię, ale to przekleństwo (jedno), przekreśliło go w moich oczach na zawsze.
To chyba tyle, chociaż jakbym miał się jeszcze trochę zastanowić, to coś jeszcze na pewno bym dodał.

Evans

Ach! SER i DPPL też są rzeczami, które mnie irytują, a jak ładnie je nazwałaś, Miv

. Choć w sumie wiem, że bez SERa ( Very Happy

) Ciężko czasem cokolwiek pisać, jak chcesz uczynić nastolatka bohaterem Very Happy

. No bo trudno oczekiwać, że dziecię pójdzie w świat z błogosławieństwem rodzicieli... i chyba dlatego (po części) tak lubiłam Felixa, Neta i Nikę Very Happy

. Tam nikt nikogo nie mordował, a przygody i tak mieli, w dodatku własnie pokazywanie takich problemów z rodzicami Very Happy

. Ale DPPL jak najbardziej ;-;. W ogóle ciężko mi czytać, jak połowa książki to nieradzenie sobie ze swoimi problemami natury psychicznej Very Happy

.

matik

Tak mi się przypomniało po przeczytaniu powyższej wiadomości:

10. Właśnie to charakteryzowanie całej rasy. Niekiedy tworzone są istoty, których każdy przedstawiciel jest taki sam. Ja rozumiem, jeżeli chodziłoby o skłonności. Każdy kraj ma swoje cechy wspólne, które tworzą kulturę. W końcu nie każdy Anglik musi być flegmatyczny i nie każdy Niemiec Hitlerem.
11. Nie lubię też książek o wielu częściach, ale cienkich. Raz, że to kosztuje więcej, a dwa gorzej się czyta. Zresztą nie można przesadzać też w drugą stronę.
12. Nie przepadam się też, za przeniesionymi do książki krajami i kulturami. Nie przeszkadza mi coś takiego jak nazwany ciekawie kraj, który zawiera w sobie trochę kultury polskiej, trochę japońskiej i trochę aborygeńskiej, ale już Japonia przeniesiona do książki w nazwie Nichon - Ja, z sumimasen zmienionym na s'mimasen tak.

LadyPauline26

Strasznie mnie bawi ten temat Very Happy

. Czytam tak i czytam... i się zastanawiam, czy istnieje w ogóle książka, do której można się nie przyczepić... pewnie jest taka. Ale to seria i jeden tom wydali inaczej niż resztę - jest o 3,2 milimetra niższy od pozostałych - więc... ehm... sorry :3. Może innym razem się uda. Następny, proszę!
Sama jestem raczej zrzędliwa, ale mam swoich faworytów wśród książek i w niektórych seriach prawie zakazuję sobie szukać niedociągnięć. Ale im dłużej piszę tutaj posty, tym bardziej cisną mi się pod palcem różne stwierdzenia i jakoś tak wychodzi, że byłam w stanie objechać nawet Lewiatana, w którym się zakochałam kiedyś całym sercem i duszą (latające meduzy rządzą :3). To samo dotyczy też Artemisa, bo to wydawali na tyle sposobów, że każdy egzemplarz mam inny. Albo są inaczej ułożone napisy - autor u góry, tytuł u dołu, a potem odwrotnie. Albo są jakieś znaczki w złym miejscu wydrukowane. I papier jest chyba czasem inny. Ale trudno!
Ogólnie chodziło o to, że nawet jak człowiek jest z natury całkiem tolerancyjny i spokojny, to i tak z niego w tym temacie wyjdzie taka przepotworna zrzęda i czepialski stwór z taki haczykami zamiast łapek :3.

Alyss9

1.Strasznie mała czcionka.
2.Większość książek o problemach nastolatków.
3. Gdy giną bohaterowie, do których się przywiązałam.
A, i jeszcze mi się przypomniało :
4. Gdy jest jakaś seria i w kolejnych częściach przypominają, co się zdarzyło w poprzednich .