4. Rejs

Dorian

Kontynuacja RPG.

Actia

– Jesteśmy więc na jakiejś małej, zamglonej wysepce i nawet nie znamy jej nazwy – powiedziała Actia, marszcząc brwi. – Ale znaleźliśmy się tu, spotkaliśmy Evrala i Aragorna… Przypadek? Być może, ale… Wiecie co? NIE wierzę w przypadki. Uważam, że powinniśmy tutaj zostać i poszukać… Co wy na to? Jakieś propozycje, co do naszej misji?
Actia spojrzała na swoich towarzyszów, czekając na ich reakcję. Pierwszy/a odezwał/a się…

Warwick

Rowen.
I tak jak na razie nie mamy żadnej mapy, nie wiemy gdzie jest najbliższe miasto, więc sądzę, że powinniśmy rzeczywiście nie marnować czasu tylko zacząć poszukiwania Był chętny do zaczęcia poszukiwań. Z Iberionu wyruszyli dosyć dawno, a nadal nie mieli ani jednej wskazówki dotyczącej Insygni. Kraina wokół nich wydawała się dosyć oschła. Ogólnie było dosyć zimno, na szczęście wiał dosyć ciepły wiatr. Gdzie nie gdzie leżały zalegające kupki śniegu, ale spod nich zaczęły wyrastać kwiaty. Krótko mówiąc zaczynała się wiosna.

Chabersztyna · Gość

Wiosna? Na reszcie! Astoria widziała jak kwiaty walczą, aby piąć się ku słońcu przez topniejącą warstwę śniegu.
I kiedy tak wpatrywała się w krajobraz coś, niespodziewanie, pacnęło ją w tył głowy. Było zimn i mokre. Fuj. Śnieg... starła ręką mokrą maź. Przeciwnik znów zaatakował. Kulka leciała prosto na dziewczynę, ale ta odepchnęła lecący pocisk ręką.
To ty! - Przeciwnik został zlokalizowany. Astoria w odwecie również rzuciła śniegiem, ale nie trafiła. Nie mogła się równać z mistrzem śniegowej potyczki... I kiedy ów mistrz śmiał się z niej w najlepsze, dziewczyna uśmiechnęła się złośliwie i uniosła jedną brew. Skinęła palcem, a na osobę spadła z dachu jakiejś karczmy warstwa starego śniegu...
Teraz to Astoria miała niezłą zabawę z... [osoba]

Elladan

Evral w najlepsze bawił się w rzucanie kul śniegowych w Astorię. Przemykał szybko z jednego miejsca w drugie, jednak potknął się i Astoria go zlokalizowała. Wielka czapa śniegu opadła mu na głowę. Otrząsnął się, wszedł na dach i spojrzał w dal. Niespodziewanie zeskoczył z niego, przemknął się do stojącej tyłem Astorii i rzucił wielką kulą śniegową w plecy. Przestraszona krzyknęła lekko, a w następnej chwili, Evral już lewitował w powietrzu.

Bombix

Astus postanowił trochę rozejrzeć się po najbliższym otoczeniu. Ruszył przed siebie, bo zobaczył przepiękny kamień, więc ruszył w jego stronę. Był już od niego 100 metrów, kiedy znów się zamyślił. Myślał o tym samym ciągle, lecz tym razem z myśli wyrwał go jeden mały incydent. Wpadł do jakiegoś dołu, głębokiego na 2 metry. Astus rozejrzał się, a potem zaczął się uwalniać, lecz wokół dołu było błoto, co uniemożliwiało wydostanie się.
-Halo! Pomógł by mi ktoś? - krzyczał mężczyzna

Raqasha

Rina usłyszała krzyk . Skąd dochodzi to wołanie Dziewczyna poszła w stronę, gdzie słyszała głos. Podeszła i ujrzała Astusa. Uśmiechnęła się, gdy go ujrzała i pomogła mu wyjść z dziury. Kiedy chłopak był na powierzchni ziemi Rina powiedziała:
Coś ostatnio jesteś rozkojarzony, wpadasz na drzewa i w dziury. Ciekawe co jest przyczyną tego.. Powiedziała i odeszła.

pawel2952

Aragorn był podekscytowany spotkaniem z przyjaciółmi po tak długiej przerwie. Było tyle rzeczy, które mógł im opowiedzieć, że nie wiedział od czego zacząć. Mieli ogromne szczęście, że się spotkali akurat na tej wyspie. Rycerz serdecznie przywitał się ze wszystkimi. Kiedy chciał im opowiedzieć jak się uwolnili, skąd mają okręt ktoś go szarpnął za rękaw. Była to młoda dziewczyna, która przypłynęła tu razem z nimi. Aragorn nawet nie zauważył, że część osób jest nieco zaskoczona jej obecnością. -Tak.. Ekhem.. To jest Shira. Ją też porwali Skandianie. Gdy "pożyczyliśmy" ich okręt to ją na nim znaleźliśmy. To dzięki niej popłyneliśmy akurat tutaj. Mieszka tu jej rodzina. - Shira lekko się uśmiechnęła do wszystkich. Aragorn wypatrywał wzrokiem Megan. Tak długo jej nie widział.

Chihiro

Kallian uśmiechnęła się jeszcze raz patrząc na Arnoga. Cieszyła się, że widzi go całym i zdrowym. Na ramieniu siedziała Tessa napawająca się chwilą, gdy Rina nie trzymała miotły. Oczywiście, Kallian zganiła ją za to, że ukradła pożywienie z kuchni, ale szczurka wzruszyła tyko ramionami i wytknęła jej język.
Teraz, jednak Kallian się tym nie przejmowała. Spojrzała na kwiaty przebijające się przez śnieg. Pochyliła się i delikatnie zerwała jeden z nich (najpierw jednak upewniła się, że nie jest on zagrożonym gatunkiem). Powąchała go. Tak dawno nie czuła się tak wspaniale. Zawsze na wiosnę miała przeczucie, że nic złego nie może się zdarzyć w tak piękną porę roku.

Actia

– Ha, Astusie, niedługo się zabijesz – powiedziała Actia, uśmiechając się delikatnie. – Dobra, chyba czas ruszać.
Po chwili każdy już dosiadł swego konia i ruszyli. Jechali bardzo wolno. Nikt z drużyna nie wiedział, czego właściwie ma szukać. Byli już w dość wielu miejscach, a jeszcze nic nie znaleźli. Wysepka, na której przebywali była bardzo zamglona. Powodowała wielkie ograniczenie widoczności. Przez taką pogodę członkowie drużyny jeszcze bardziej wzmocnili swą czujność.
Actia dotknęła dwoma palcami skroni. Zaburzenia Mocy – pomyślała. Do tego jeszcze dochodził niepokój.
– Może lepiej zsiądźmy z koni – zaproponowała.
Nagle usłyszeli trzask…

Jenny

Gdy tak ich konie powoli szły, Megan przykłusowała na Davii do Aragorna i Shiry.
- Witaj Shiro. Jestem Megan. Przyjaciółka Aragorna - uścisnęły sobie ręce, a kobieta (Megan) uśmiechnęła się do Aragorna. Po chwili usłyszeli trzask. Trzask gałęzi. Po chwili na ich drodze pojawił się młody chłopak na koniu. Dość małym koniu - jakby na kucyku. Wyglądał na mniej więcej 14 lat - tak jak Carla. Na jego ramieniu także spoczywał łuk, a na plecach miał kołczan strzał. Nawet karnację miał podobną do Carli.
- Lucas?! - krzyknęła Carla zsiadając ze swojego konia.
- Carla?! - chłopak postąpił podobnie jak jego rówieśniczka. Po chwili już byli w uścisku.
- Co ty tutaj robisz? - spytała.
- Miałem przekazać tej księżniczce list - w tym momencie Megan załamała ręce i spuściła głowę. Fajnie... No to chyba już wszyscy wiedzą kim jestem... pomyślała. - Ale... Co ty tutaj robisz? Sądziłem, że jesteś w drodze powrotnej do Iberionu, a ty jesteś...
Megan nie dała mu dokończyć i wtrąciła w pół zdania.
- Dobra, dobra. Ja miałam ją odwieść do Iberionu, ale nam się ruszyło nie w tą stronę. No dobra. A teraz czyń swą powinność i przekaż mi ten list od Marcusa.
- Skąd...? - zapytał chłopak wyjmując list ze swojej torby. Megan jednak spojrzała na niego, a ten zrozumiał już swój błąd.
- A tak w ogóle... Jak to możliwe, że wy mnie znajdujecie, nie ważne gdzie jestem? Przecież to nie możliwe... Zawsze mnie znajdujecie...
- Bo Iberiońscy gońcy są najlepsi. Znajdą cię zawsze i wszędzie - powiedzieli jednocześnie. Megan spojrzała na nich trochę dziwnie. Po chwili Carla wyjaśniła - Wpajano nam tę regułkę od kiedy tylko zaczęliśmy się uczyć na gońców. Sądzą, że to w dużej mierze sprawia, że tak w siebie wierzymy zawodowo. Takie: 'Mówisz i masz'. Z resztą... W Ibierionie połowa społeczeństwa to gońcy, a połowa dyplomaci... - powiedziała i się uśmiechnęła. Pogadali jeszcze chwilę, a w między czasie Megan poprosiła Lucasa, by bezpiecznie odwiózł Carlę do domu. I odjechali. Ona tym czasem wsiadła na swojego konia i powiedziała, że mogą już spokojnie jechać i już się raczej nie zatrzymają z jej winy. A gdy ruszyli Megan złamała woskową pieczęć i przeczytała list. A w liście był wiersz. Wiersz, którego wolała już nigdy nie przeczytać. Ustalili bowiem z Marcusem, że napisze go tylko w jednej sytuacji. W oczach kobiety pojawiły się łzy, a po chwili zaczęła obficie spadać na papier rozmazując atrament.

Maiko

Arnog uśmiechnął się do Kallian i szybko pobiegł zerwać jej kilka kwiatów. Wręczył je ukochannej a ona się do niego przytuliła.
-Dobrze cię znowu widzieć i mam nadzieje że nic sobie nie zrobiłaś- powiedział. Razem poszli do miasta i usiedli na ławce, przytulili się i zaczeli rozmawiać. Rozmawiali tak sobie tak dłuższą chwile aż wkońcu zawołał/ła ich...

Bombix

Astus wreszcie podjął decyzje, musiał powiedzieć jej właśnie w tym momencie. Jeszcze raz ułożył sobie wszystko w głowie i ruszył w kierunku dziewczyny. Stanął na wprost jej, a ona dziwnie na niego spojrzała.
- Eee... No chce ci powiedzieć że... Nie może inaczej... Jest coś takiego o czym... Nie to też żałosne - jąkał się tak Astus, a dziewczyna coraz podejrzliwie na niego patrzyła - No więc... Ja... Nie, nie mogę.
Dukał dalej Astus, lecz nagle odwrócił się na pięcie. Na początku chciał uciec, ale po chwili znów się odwrócił do dziewczyny i po prostu pocałował Arnare w usta.

Nefra

Dziewczyna poczuła się dziwnie. Uśmiechnęła się lekko, ale nie wiedziała, co zrobić. Nie czuła się skrępowana, ale... czuła się po prostu inaczej. Nie była w stanie dostrzec uczuć Astusa wcześniej, a teraz tak nagle je poznała.
-Ja też, Astusie-dziewczyna powiedziała wesoło, uśmiechając się do mężczyzny.
Była zadowolona.

Actia

– Sobie moment wybrali – mruknęła Actia do Rina, szczerząc swe piękne ząbki w uśmiechu. – Jak dzieci. Niech ich błyskawica popieści. Dobra, ruszamy – krzyknęła do reszty. – Uważajcie na ten dół. Astusowy dół – dodała, nie mogąc się powstrzymać.
Drużyna ruszyła. Przez tę mgłę poruszali się dość wolno. Actia nadal wyczuwała jakieś zaburzenia Mocy. Byli już daleko od dołu, do którego wpadł Astus, jednak na ich drodze pojawił się następny. Mandalorianka właśnie maszerowała tyłem, bo krzyczała coś do ludzie, którzy szli za nią. Nic więc dziwnego, że po chwili wylądowała w tym dole.
– Nosz, po prosty – burknęła. – Skąd one się tu biorą? Pewnie to Astus je wykopał, abym wpadła. Za te „żarty”. Phi. Jeszcze sobie płaszcz podrę, a przecież on jest wyjątkowy!
– Co ty tam gadasz? – zapytała Rina.
– Podobno gadanie do siebie jest pierwszą oznaką nienormalności – odparła. – Tyle, że to nieprawda.
Actia wstała, chcąc się wydostać z dołu. Jednak nie mogła. Jęknęła z bólu i z powrotem upadła.
– Nic ci nie jest?
– Tak jakby coś… – Mandalorianka wydała okrzyk zachwytu. – Tu jest jakiś tunel!
Zaczęła się czołgać…

Raqasha

Tunel? Zapytała ze dziwieniem Rina. Po chwili powiedziała A, Tunel!i pomyślała Yhm, efekty specjalne.
Po czym weszła do dziury i zawołała:
Chodźcie trzeba sprawdzić co jest w tunelu!
Po wypowiedzi ruszyła za Actią. W końcu jakaś akcja.

Bombix

Astus był szczęśliwy, ponieważ Arnara odwzajemniła jego uczucia. Jechał/Szedł obok niej, kiedy to Actia wpadła w dół. Podjechał do niej, i spojrzał w dół.
-O... Widzę, że nie tylko mi się to zdarza - zaśmiał się mężczyzna - Ale mówisz tunel? No to zobaczmy.
Astus zgrabnym skokiem wylądował w dole, obok Actii czołgającej się wgłąb tunelu. Kucnął i zajrzał tam. Zastanowił się chwile, pomógł Arnarze zejść i także zaczął czołgać się wgłąb...

Elladan

Evral zeskoczył do dołu i spojrzał w ciemność. Wydawało mu się głupim pomysłem czołganie się w głąb czegoś nieznanego. Zaśpiewał i przywołał dwa wilki. Jeden szedł przed nim, drugi za nim. Tak obstawiony, raźno wszedł do tunelu.

Chabersztyna · Gość

Astoria spojrzała na Evrala unosząc przy tym jedną brew.
Potrzebna ci obstawa, żebyś czuł się bezpieczny? Kto cie tu może zaatakować? Kret? - podeszła do chłopaka i z uderzając go palcem w pierś powiedziała z wyrzutem - Zakrywasz się tymi wilkami. Przede mną. Widzę to, nie jestem ślepa! Nie mów mi tylko że mnie też się boisz? Unikasz mnie odkąd wróciliście z Aragornem. - kontynuowała swoją tryadę, a parce przyglądała się ukradkiem spora część grupy. - Co się z tobą dzieje? Gdzie ten dzielny i wspaniały Evral, który nie bał się niczego, a już w szczególności wypowiedzenia prawdy prosto w twarz? Wyrzuć to z siebie. Zniosę to. Znosiłam już o wiele gorsze rzeczy - ostatnie zdanie wypowiedziała o wiele ciszej i jakby bardziej do siebie niż do chłopaka. Na jej twarzy kwitły rumieńce gniewu. Czekała na reakcję towarzysza...

Actia

– Dzieciaki, uspokójcie się. Mamy ważniejsze sprawy do roboty – zawołała Actia, która przypadkiem usłyszała „rozmowę” Asturii i Evrala. – Niech was błyskawica popieści – mamrotała. – Tak to jest, jak ktoś chce się bawić w miłość i zakochanie podczas poważnej misji. A my nie mamy czasu na jakieś zabawy, gierki czy błahostki. No dobra, PRAWIE nie mamy.
Tunel z czasem robił się coraz wyższy i szerszy. W końcu można było wstać i iść. Co prawda, na początku trzeba było się schylać, ale na szczęście niedługo później się to zmieniło. Gdy tylko można było stać prosto, Actia zaczęła biec. Jednak drużynę czekała następna niespodzianka – tunel zaczął się pochylać. Mandalorianka w pewnym momencie się poślizgnęła i po prostu zjechała w dół.
– Uhuh! Zabójcze uczucie… Jakby się leeeciałooo… – krzyczała.
W pewnym momencie reszta usłyszała plusk.
– Uważajcie, tutaj, na dole, jest malutka sadzawka – zawołała Actia, kaszląc i krztusząc się.
Gdy tylko udało jej się wypłynąć z wody, następna osoba zjechała. „Mała sadzawka” w rzeczywistości nie była ani mała, ani sadzawką. Było to właściwie podziemne jeziorko – głębokie i ogromne. Gdy wszyscy już znaleźli się koło Mandalorianki, (niektórzy jęczeli, że są przemoczeni) to dziewczyna wyszeptała:
– Tam coś jest… W środku. INSYGNIA! Jednak nie da się jej wyciągnąć – jest za głęboka. Próbowałam ją wyciągnąć Mocą, ale…
Nie dokończyła, bowiem pojawił się ten mag, z którym walczyła Astoria. Zaśmiał się teraz okropnie i powiedział:
– Biedaczki, czary tutaj nie działają.
– TO TY! – warknęła Actia, wyciągając miecz.
Maga jednak już nie było…

Elladan

- Ach, dzielny i nie-bojący-się-niczego - powiedział Evral. -Może moje doświadczenie stało się za bogate. Miałem niezłą lekcję pokory, kiedy porwali nas Skandianie. Jeżeli wilki ci przeszkadzają to je usunę. - machnął ręką odprawiając wilki. -Dokończmy tą dyskusję później, teraz zadanie czeka.

I Evral zjechał za Actią.

A.

Dorian

Trzy postacie przemykały wśród cieni skał, za którymi wznosiła się Ra'Sha'Ank - Góra Północy. Prawie niewidoczni kierowali się w stronę ścieżki, prowadzącej na szczyt wulkanu. Po drodze mijali fragmenty marmurowych kolumn, jakieś złote czy żelazne ozdoby.
Aż dziw bierze, że Talantis upadło. W niemal pół tysiąca lat rozwinęli się od osady, do silnego państwa... Gdyby jednak nie ta ich chciwość, to Bogowie by ich nie zniszczyli. I nie zablokowali by tu magii! - mówiła do siebie Merriden.
Nie zapominaj, że my byliśmy wśród nich! - syknął Glagol. - A, że nie chcieliśmy zniszczyć Ra'Sha'Ank, naszej świątyni, zrzucili na z Iberu i zamknęli na tej cuchnącej wysepce.
Ale jesteśmy wolni. I odzyskaliśmy namiastkę magii. Po tym, jak przetopimy insygnia i uzupełnimy Krąg Gwiazdy, znów odzyskamy boskość. A wtedy, nie będzie litości i dla ludzi i dla bogów! - oznajmił tryumfalnie Eseth.

Maiko

Torba Arnoga znów zaczęła się świecić.
- Jak zwykle coś się dzieje on świeci, ale dlaczego robi to w miejscu w którym można używać magii? - pomyślał i wyjął sztylet.
- Uciekł ale zostawił insygnia, zaraz się nią zajmę, a wy pomyślcie, co dalej - powiedział do grupy. Był już mokry ale ubranie tylko by go zwalniało, więc rozebrał się do bielizny i wskoczył do lodowatej wody. Zanurkował i ocenił głębokość.
- Głębiej niż ostatnio. Może najpierw spróbuje tak - pomyślał.
Wyszedł z wody, wziął swoją torbę, wyjął z niej sznur, przywiązał go do niej i zawołał Evrala.
- Choć tu, pomożesz mi - a tamten przyszedł.
- Musisz tylko wciągnąć torbę z wody jak ci powiem - dodał, wrzucił do torby z dziesięć kilogramów kamieni i rzucił je do wody koło Insygnia. Rozpędził się i wskoczył do wody. Gdy już był najniżej jak mógł dopłynąć, złapał linę i podciągał się w dół. Niestety zabrakło mu metra. Wypłynął i kazał Evralowi wyciągnąć torbę.
- Tym razem wskoczę z torbą-powiedział do siebie. Złapał mokrą torbę i wskoczył razem z nią. Dopłynął do dna ale Insygnia była za daleko i nie starczyło mu tlenu. Wypłynął.
- Jeżeli się świecisz to może możesz mi pomóc? - powiedział do sztyletu. Przyłożył sobie go do płuc i poczuł jak zwiększa się ich objętość. Znów wskoczył z plecakiem tym razem starczyło mu powietrza i wyciągnął Insygnia, podszedł do Actii i wręczył ją jej. Był/o/a to...

A.

pawel2952

Aragorna przebiegł dreszcz. Jego ubranie było mokre a w podziemnej jaskini nie było zbyt ciepło. Bolały go już nogi. Odstąpił swojego konia Shirze dlatego podróż po wyspie odbył pieszo obok swojego konia. Dziewczyna została przed wejściem do tunelu razem z końmi. Nie chciał narazić jej na jakieś niebezpieczeństwo. Obiecał jej, że bezpiecznie wróci do domu. Gdy jego towarzysze skupili się na czymś miał okazję żeby chwilę pogadać z Megan. Nie widzieli się tyle czasu. Nie miał jeszcze okazji, żeby porozmawiać. Odkąd otrzymała tą dziwną wiadomość była bardzo smutna. Nie był pewien czy powinien coś zrobić i co. Postanowił podejść. -Megan?...Nie znam treści tej wiadomości, która cię zasmuciła ale wiedz, że możesz na mnie liczyć- Uśmiechnął się do niej. Miał tyle rzeczy do opowiedzenia. -Jak twoja kostka? Widzę, że już dużo lepiej jak ostatnio.- Uśmiechnął się szeroko starając się poprawić jej humor. Zastanawiał sie czy jest ciekawa jego losów w niewoli oraz jak się uwolnili. Chciał jej tyle opowiedzieć i usłyszeć od niej co robili w tym czasie.

Actia

Actia spojrzała na berło. Przypatrywała mu się przez chwilę, a później rzuciła nim o ziemię. Tak jak myślała - pękło.
- Następna podróba - warknęła.
Spojrzała w wodę i cofnęła się dwa kroki. Wydawało się, że woda świeciła na czerwono.
- Tam... w środku jest chyba jakieś przejście!