39 wskazówek

Irindia

Cała seria składa się z dziesięciu tomów. W Polsce dotychczas zostały wydane dwa tomy serii tj. "Labirynt kości", napisany przez Ricka Riordana, oraz "Fałszywa nuta", napisana przez Gordona Kormana.

"Labirynt kości" - Co byś zrobił, gdyby nagle okazało się, że twoja rodzina jest jedną z najbardziej wpływowych w dziejach ludzkości? A gdyby powiedziano ci, że źródło jej potęgi zostało ukryte w postaci 39 wskazówek w różnych zakątkach świata? Gdybyś stanął przed wyborem: wziąć milion dolarów i odejść lub otrzymać pierwszą wskazówkę, jaka byłaby twoja decyzja? Amy i Dan Cahill bez wahania wybrali wskazówkę, rozpoczynając tym samym bardzo niebezpieczny wyścig.

"Fałszywa nuta" - Trwa pościg za 39 wskazówkami chroniącymi dostępu do niewyobrażalnej potęgi. Czternastoletnia Amy Cahill i jej młodszy brat Dan - ku własnemu zdziwieniu - wysuwają się na prowadzenie. Poszukiwania prowadzą ich do Wiednia, a kluczem do odnalezienia kolejnej wskazówki ma być zdobyty przez rodzeństwo fragment zakodowanych nut utworu Mozarta. Śledzeni przez żądnych władzy krewnych, Amy i Dan nie są pewni, czy zbliżają się do zwycięstwa, czy raczej do śmiertelnej pułapki.

__________________
Czyta ktoś tą serię? Podzielcie się swoimi opiniami na temat tych książek.

Nahya

Mhm.. brzmi nawet interesująco. Chyba muszę się wybrać do księgarni ; )

Tris

Czytałam część pierwszą i powiem, że była bardzo ciekawa Wink

. Jak znajdę drugą to chętnie przeczytam.

Evans

Nie wiedziałam, czy się za to zabrać i pierwszą część kupiłam właściwie tylko i wyłącznie przez autora, którego uwielbiam

. I nie żałuję. Nie jest to co prawda jego najlepsza książka, ale ciekawie się to wszystko zapowiada Very Happy

. Na drugą część poluję od jakiegoś czasu (no błagam Sad

. Jak w trzech empikach, w których byłam, może braknąć jednej książki? A jeden z nich był naprawdę duży), ale jakoś nie wychodzi Sad

. Niedługo się do czwartego wybiorę, może się uda Very Happy

. Jak nie, to zamówię po prostu.

Ale mniejsza, miałam o treści pisać Very Happy

. Choć przy obecnej aktywności pewnie i tak nie będę mogła po ludzku skomentować reszty po przeczytaniu Neutral

. No trudno, coś się wymyśli Very Happy

.

Przede wszystkim zastanawiam się, jak autorzy mają zamiar rozłożyć to odnajdowanie wskazówek, skoro jest ich 39 na 10 tomów Neutral

. Bo zaczyna się skromnie Razz

. No cóż, pożyjemy, zobaczymy.
Jak już wspomniałam, fabuła jest ciekawa i... i w sumie nie umiem o niej nic więcej powiedzieć Very Happy

. Może dlatego, że 1/10 serii to za mało, by się konstruktywnie wypowiedzieć. To przejdę do bohaterów Very Happy

.

Na początek niech będą główni Very Happy

.

Dan - Ech... teraz widzę, że nie będą to zbyt długie opisy Very Happy

. I chyba będą bazować na porównaniach niestety Neutral

. Bo Dan mi przypominał Nico di Angelo, znaczy się tego z początku, który chorobliwie zbierał Magię i Mit Razz

. A jego błyskotliwe uwagi - no prawie jak Percy :3. (Riordan mi się rzuca na mózg Sad

.) Ale fajna postać Very Happy

.

Amy - Też muszę porównać... ale tu przynajmniej do postaci innego autora, autorki tak właściwie Very Happy

. Hermiona z dużą dozą nieśmiałości Very Happy

. I tu w sumie trudno coś więcej dodać... Nawet fajna, choć szału nie ma.

Nellie - Ach! Sad

Brak porównania. No trudno, jakoś sobie poradzę Very Happy

. Po pierwsze - no lubię ją Very Happy

. A nie, małe porównanie jest :>. To jej ciągłe słuchanie muzyki kojarzyło mi się z Sadie

. Całkiem sympatyczna, choć z rozsądkiem coś krucho - nielegalnie podróżować z dwójką dzieciaków... no nie wiem Very Happy

. Ale co tam Kwadratowy

.

Dobra, główni są Very Happy

. Teraz reszta drużyn i nie tylko. (I tak z góry przepraszam, że tak rozdrabniam Very Happy

. Nie potrafię inaczej.)

McIntyre (Ten prawnik tak? *rozgląda się niepewnie* Nie namieszałam nic? Mam nadzieję.) - No więc... Eeee... Nie lubię gościa Neutral

. Bo nie wiadomo, co o nim myśleć. Zły, dobry? Pojęcia nie mam, więc się powstrzymam od komentarza Very Happy

.

Starlingowie - Ekhem... średnio ich pamiętam Neutral

. Jedyna sytuacja, to pogoń na drodze... Czyli albo mam amnezję, albo dużo o nich nie było, więc tu również zamilknę :3.

Holtowie - Ich się praktycznie nie da lubić Very Happy

. Tępe mięśniaki :3. Ale nie wywoływali jakiejś olbrzymiej niechęci, przynajmniej nie u mnie Very Happy

. (No, może trochę na początku Very Happy

.) Ten brak skrupułów nieco raził.

Irina - Mieszane uczucia. Rosjanka - plus Very Happy

(wiem, po tym się nie powinno oceniać, ale cóż... :3). Tylko taka... komunistyczna nieco (trudno mi znaleźć lepsze słowo). Hmm... miała fajne paznokcie (aaaaaale ja mam rozsądne argumenty za Neutral

). Dobra, niezbyt ją lubię. Koniec, bo głupoty zaczynam pisać, a post staje się nieco przydługi jak na mnie Very Happy

. I tak mi parę osób zostało.

Rodzeństwo Kabra - To są tacy wredni, podli zarozumiali bohaterowie, których, wbrew rozsądkowi, lubię Neutral

. Za nic. Taki wizerunek mają, że nawet jak mnie na każdym kroku wnerwiali, to i tak koniec końców nie mogę napisać, że ich nie znoszę. A planowałam...

Jonah - Nie. Trawię. Go. Neutral

Jedna wielka tragedia, taki młodszy Bieber Neutral

. No błagam... Jak można stworzyć takiego zadufanego (nie znoszę tego słowa, ale pasuje) i debilnego chłopaka? W czyjej głowie powstał? I jeszcze ta gadka o Franklinie... Matko Boska... Zabierzcie go Neutral

.

Ponieważ post już zabrał mi za dużo miejsca i czasu, na tym poprzestanę. A nie, jeszcze jedna rzecz. Czy polecam? Zdecydowanie Very Happy

. Fani poprzednich dzieł Riordana nie powinni mieć zbyt dużych oczekiwań, nie zmienia to jednak faktu, że książka jest przyjemna i szybko się ją czyta.

LadyPauline26

A widzisz, Meduzo? Minęło ponad pół roku, a zrządzenie losu sprawiło, że ja tu napiszę posta, a Ty jeszcze nawet nie masz czego tutaj ocenić Very Happy

. Teraz moja kolej, bo właśnie dzisiaj skończyłam czytanie pierwszego tomu.
I... w sumie nie wiem, co powinnam o nim myśleć Neutral

.

I MOGĄ BYĆ SPOJLERY!

Na samym początku mi się podobało. Potem zaczęło mnie męczyć, a potem znowu uznałam, że fajne. Tylko niestety przez sposób wydania - ilość tekstu na stronę, obrazki, jakiś dodany do tego konkurs - nie mogłam się powstrzymać przed prześladującymi mnie słowami: "jakie to jest dziecinne!". Bo prawdę mówiąc, takie jest. A ze względu na swą marudną naturę muszę wspomnieć jeszcze o czymś, co mnie chyba nieprzerwanie odstrasza od książek Riordana... To znaczy, ehh Neutral

, fajne ma książki, tylko jakoś nie mogę przejść do porządku z tym wiekiem bohaterów u niego. Są zbyt dzielni, mądrzy, błyskotliwi itd. Żeby w wieku jedenastu i czternastu lat robić takie rzeczy? Ja wiem, że należą do całego tego rodu, ale... już nawet szesnastolatkowie by lepiej wypadli. Albo chociażby piętnastolatkowie. Już któryś raz spotykam się z książką, która jest dla młodszych, a ja nie mogę zdzierżyć, jacy oni są mali. (Np. odnajdujące miłość życia dwunastolatki u P.Baccalario albo rozwiązywanie zagadek sprzed tysięcy lat przez jakieś inne dzieci. W "Pogromcach szyfrów" było dokładnie to samo.)
(I nie mów nic o Artemisie, Meduzo Sad

. On to co innego :3.)

Ale już może to zostawię i przejdę do tego, co mi się podoba. A może nie podoba, tylko imponuje, bo zawsze nie mogłam się nadziwić, jak ci ludzie tworzą nie tyle te zagadki, co ich odzwierciedlenie w rzeczywistości i piszą wszystko tak, że ma sens w kontekście tego, co jest teraz i w kontekście historycznym. Bo - może naiwnie - ale zakładam, że te wszystkie szczegóły o Franklinie i Paryżu nie są zmyślone. Tzn. nie mówię o jakiś sekretnych napisach na obrazach i zakodowanych wiadomościach w listach, ale o całej reszcie. Nawet jak coś jest zmyślone na potrzeby książki, to wygląda, jakby miało sens.

O bohaterach się już za bardzo rozpisywać nie będę. Wspomniałam niby o ich wieku, który uważam za śmiesznie młody, ale to inna sprawa. Nie wiem... może to dlatego, że przeczytałam książkę dość szybko, a może dlatego, że nie podchodziłam do niej jakoś szczególnie emocjonalnie... ale prawdę powiedziawszy, nie przywiązałam się do żadnych postaci. Tzn. jest ta automatyczna reakcja, że się kibicuje Danowi i Amy +lubi się Nellie, a nie znosi się np. Holtów (a w moim przypadku w sumie wszystkich konkurentów, czyli głównie rodzeństwo Kabra, którzy też byli mali, a dla mnie jedenastolatka z pistoletem na strzałki z trucizną, to jest jakaś kpina Neutral

). Zresztą ta książka była też trochę za krótka i miała za szybką akcję na sentymenty. Po prostu cały czas się coś działo.

Było jeszcze parę rzeczy, które wydały mi się podejrzane.
Na przykład to, w jak równym tempie wszyscy gonili za zagadkami. Zawsze schodzili się w tych samych punktach, zwykle brakowało może jednej drużyny, a na końcu pojawili się chyba wszyscy. Trochę to dziwne, patrząc np. na zdolności umysłowe takich Holtów - których na wielkie nie oceniam - albo biorąc pod uwagę, ile czasu bohaterowie poświęcają na intrygi i wykradanie sobie wszystkich możliwych odpowiedzi.
Zresztą równie dziwne jest to, jak bardzo bez serca są ci ludzie, których notabene właśnie wyrwano z ich normalnego życia, gdzie nie było żadnych intryg i podchodów albo podróży między kontynentami. Coś szybko się przyzwyczaili... Możliwe, że taka Irina miała większe doświadczenie, przez to szpiegowanie itd. albo - niech już będzie - rodzeństwo Kabra, które jest rozpuszczone i pozbawione moralności. Ale żeby cała rodzina poza szlachetnymi Amy i Danem składała się z bandy tak podejrzanych i wyzbytych ludzkich uczuć istot? Hmm... jakoś nie wyobrażam sobie żadnego z moich znajomych z podstawówki, który byłby w stanie bez mrugnięcia okiem zalać człowieka betonem Neutral

. Wybaczcie...

I... w sumie to tyle.
Ogólnie: jest nawet spoko i niczego więcej się nie spodziewałam. Kolejne tomy, jeśli w bibliotece będą - bo raczej nie kupię sama - pewnie z ciekawości przeczytam. Chociaż to już przynajmniej druga książka, gdzie kończy się na zagadce związanej z muzyką. Węszę mały schemat Very Happy

. Ale cóż. Sama bym raczej nic lepszego nie wymyśliła w takim wypadku.
Eee... 7/10 to chyba będzie dobra ocena Very Happy

.
Pewnie trochę dziwne to podsumowanie po takich rozwlekłych marudzeniach, ale to już chyba mój nawyk w recenzjach, że mi się hurtem przypomina wszystko, co mi tylko przeszkadzało w czasie czytania :3.