Delirium - Lauren Oliver

Tris

„Mówili, że bez miłości będę szczęśliwa.
Mówili, że lekarstwo na miłość sprawi, że będę bezpieczna.
I zawsze im wierzyłam.
Do dziś.
Teraz wszystko się zmieniło.
Teraz wolę zachorować i kochać choćby przez ułamek sekundy, niż żyć setki lat w kłamstwie”.
Dawniej wierzono, że miłość jest najważniejszą rzeczą pod słońcem.
W imię miłości ludzie byli w stanie zrobić wszystko, nawet zabić.
Potem wynaleziono lekarstwo na miłość.
Czy gdyby miłość była chorobą, chciałbyś się wyleczyć?

Czytaliście? Podobało wam się? Ja się później wypowiem Smile

.

Tris

Tu naprawdę nikt nie czytał ,,Delirium"?
Ja się wypowiem to może ktoś jeszcze sobie przypomni Wink

.
Soł...
Zacznę od tego, że uwielbiam tę trylogię *.*
Świat w niej przedstawiony jest bardzo ciekawy, niby bezpieczny, ale tak naprawdę bezpieczeństwo jest tylko złudzeniem. Wszechobecna kontrola. Ludzie tam żyjący nie mogą być szczęśliwi, tak naprawdę nie potrafią, przez zabieg, który każdy przechodzi wkraczając w dorosłość. Nie ma miłości, rodzice nie kochają własnych dzieci, a Lena, która ma wczesne dzieciństwo szczęśliwie będzie potrafiła to docenić o wiele później, kiedy zrozumie jak wspaniała mama jej się trafiła.
Na początku książki irytowało mnie to, że główna bohaterka "na okrągło" mówi o miłości jak o chorobie - rozumiem, że została tak wychowana itp, ale i tak mnie to strasznie irytowało.
Końcówka części drugiej wprawiła mnie w totalne osłupienie, chociaż od końcówki części pierwszej byłam zła na autorkę, że mój ukochany bohater zniknął, ale mimo to czegoś takiego się nie spodziewałam i pozostałam w szoku przez kilka minut. Zakończenie, mało której książki tak mnie zadziwiło.
Jeśli chodzi o samą część drugą to podobała mi się bardziej niż pierwsza, chociaż na początku wkurzały mnie te przeskoki wtedy/teraz. Nie przepadam za takim ciągłymi zmianami. Ale bardzo podobało mi się samo opisanie życia w Głuszy, choć przyznam się bez bicia, że opcja "teraz" bardziej mnie interesowała. Smutno mi było tylko za każdym razem jak ktoś umierał ;c.
Jeśli chodzi o część trzecią...
To najsmutniejsza część z całej trylogii. Ale końcówka piękna, sama ostatnia strona to jeden z moich ulubionych fragmentów.
Zakochałam się w Aleksie <3. To moja miłość od pierwszej części. Piękny był ten moment, kiedy Lena zrozumiał tę kartkę, którą jej zosawił w "Requiem". Ale Julian też zyskał moją sympatię. Hana też fajna Wink

jusssstaaaa

Niedawno miałam okazję wreszcie dorwać się do Delirium, więc coś o tym napiszę.
Przede wszystkim ta książka bardzo szybko wciąga. Zwykle, kiedy coś czytam potrzebuję na to kilku rozdziałów, a tu już od pierwszej strony nie mogłam się oderwać. Myślę, że to dzięki bohaterom, którzy co prawda posiadają wiele pozytywnych cech, ale nie są wyidealizowani.
Poza tym po samym opisie spodziewałam się kolejnego nudnego romansidła dla nastolatek, w którym to przez 360 stron główna bohaterka jest zakochana w chłopaku, wzdychając nad tym, jaki to on jest cudowny. Nic z tych rzeczy. Poza wątkiem miłosnym interesujący był proces uświadamiania sobie pewnych rzeczy przez Lenę, główną bohaterkę. Dzięki Aleksowi zaczęła rozumieć, że nikt nie ma prawa zabraniać innym kochania i bycia kochanym, że przepisy klasyfikujące miłość jako chorobę mogą być złe.
Nie zaliczam tej książki do moich ulubionych, ale polecam ją każdemu, kto lubi czytać powieści banalnie napisane na niebanalne tematy. Very Happy

Całej trylogii daję 8,5/10 punktów. Smile