Pan Lodowego Ogrodu

jusssstaaaa

Pan Lodowego Ogrodu to przecudowna seria napisana przez Jarosława Grzędowicza, która doczekała się już czterech części, a której ostatni tom znajduje się na moim biurku, w połowie przeczytany. Całość jest połączeniem fantasy i s-f, chociaż zdecydowanie więcej ma w sobie z tego pierwszego gatunku. Przepraszam za moje lenistwo, ale po prostu wkleję tu opis pierwszego tomu.

Raven

Vuko Drakkainen nie jest Haltem. Vuko jest niepowtarzalny. A Grzędowicz ma chory umysł. Chory i fascynujący. Jak Bosch Very Happy

.

Erakiner

Przeczytałem wszystkie części

, i sam fakt że to inna planeta bardzo mi się podoba

.

Raven

Dobra, tak mało tu napisałam... A wypada skrobnąć coś więcej. Tak więc:
Niech żyje Vuko! Czy można sobie wyobrazić lepszego bohatera nad tego, który jest jednocześnie Polakiem, Chorwatem i Finem? Ten mężczyzna mnie oczarował *o*. Ostry język, spotkania z Kruczym Cieniem i te przekleństwa, bez znajomości których moje życie nie było takie piękne. Perkele saatani vituu! Niech nikt nie sprawdza, co to znaczy Wink

.
Pierwszy tom podobał mi się bardziej niż drugi, a trzeci bardziej niż pierwszy... Ja wiem, że większość fanów tej sagi ma odwrotnie, ale bardzo podobały mi się rozdziały z naszym tohimonem (Nie pamiętam jego prawdziwego imienia, tylko tego ,,Ardżuka Hatarmała". Zbyt wiele razy je zmieniał

.) w roli głównej. Mój ulubiony rozdział? Ten z pierwszego tomu z fretkami. To było genialne, cała powieść zawarta w jednym rozdziale. Mechanizm wojny na prau stronach. Niebanalne. Niesamowite. Idealne.
Podoba mi się zmiana narracji, która u Grzędowicza nie wywołuje mętliku w głowie, a u kogoś mniej utalentowanego zniszczyłaby książkę. Kombinacja z czasem teraźniejszym i przeszłym oraz pierwszą i trzecią osobą wyszła mu wspaniale. Jak nie lubię czasu teraźniejszego w książkach, tak tutaj mi to nie przeszkadzało. W ogóle mam wrażenie, że Grzędowicz jest jednym z najlepszych narratorów, jakich spotkałam.
Niemałą konsternację wywołała u mnie Cyfral. Żeby było bez spojlerów napiszę tylko, że byłam bardzo zaskoczona rozwiązaniem Grzędowicza... Ale później mi się spodobało i zaczęłam nawet za nią tęsknić, kiedy przez jakiś czas nic o niej nie było

.
Muzyczne Piekło. Dzieci Kraby. Zimna Mgła. Brak słów.
To trzeba przeczytać... polecam wszystkim, którzy jeszcze nie próbowali Wink

.