Czy to nadal to samo?

zuza74

Tak sobie myślałam. To, że Halt wraz z kolejnymi częściami "łagodnieje" chyba już każdy zauważył. W rezultacie w ostatniej części jak to kiedyś Horace powiedział w "Okupie za Eraka" staje się niegroźny jak małe kocie. Czy taka pokorna, wyrozumiała i łagodna wersja mistrza zwiadowców to nadal to samo? No bo i rzeczywiście Flanagan nie zgrzeszył nadmiarem Halta w 13 części, ale i tak wiele razy widać wielką przepaść między osobą z 1, a ostataniego tomu. A co Wy myślicie?

P.S. Mnie ta jego potulność aż w oczy kuje (zresztą już nie od ostatniej części). To wszysto wina Lady Pauline!

Temat raczej do Redmont. To wątek na luźną dyskusję, a nie odpowiadanie na pytanie dotyczące treści książki (nie w tym sensie, dla jakiego umieszcza się posty w Chacie Halta.
P.

kokosmx

Werak

No racja, Halt łagodnieje, ale to nie tylko przez Lady Pauline

Na to wpłynęły także różne inne rzeczy.

Zauważ, że Halt przed akcją w pierwszej części był samotnikiem

Mieszkał sam, działał sam... a tu nagle pojawia się Will

No i niestety, Halt jest tylko człowiekiem, więc jego obecność jakoś na niego wpłynęła, zwłaszcza dlatego, że kochał go jak własnego syna

Potem znów pojawił się Horace, który razem ze Willem i Haltem trochę przeszedł... No i po prostu nasz siwobrody zwiadowca się z nimi zżył

I raczej to jest to samo, tylko że po prostu to wcześniej bardziej ukrywał

Ale racja, w ostatnich tomach tam już jest lekka przesada. Niby tam jest podkreślane, że jest ponury, ale tej ponurości za bardzo nie widać. W Nihon-ja chyba nawet się roześmiał. I gdzie tu jest sprawiedliwość, pytam? No, ale po prostu Flanagan się zagapił, albo mu się znudziło. A szkoda, bo trochę Halta zepsuł.

Krewetka

Już chyba kiedyś o tym wspomniałam. Uch, Halt był fajny, nawet w 7 części, ale mi też się wydaje, że złagodniał. A może złagodniał tylko względem Will i Horae'a| ? Nie wiem, ale nie bardzo jest opisana reakcja do innych osób.

Szaman

Zgadzam się ze wszystkimi, ale chyba głównym powodem była miłość...Ahh... Love, love, love everywhere... Cudowna Lady Pauline go załatwiła, z tego co pamiętam to więcej mieszkał w zamku niż w swoim domku. Halt stał się pantoflarzem i tyle xD

BraveArcher

Halt złagodniał bez wątpienia chyba wszyscy to widzą.Będę go zawsze uwielbiał , ale podobał mi się nieco bardziej tajemniczy , cichy i zagadkowy Halt w początkowych częściach.
Ale w końcu poznał Lady Pauline i to właśnie ona miała tak duży wpływ na niego.

Kicia_wrr

To jasne, że na przestrzeni tomów zachowanie Halta uległo ogromnej zmianie. Nie widać tego, jeśli porównuje się ze sobą kolejne części, na przykład szóstą i ósmą czy dziewiątą i dziesiątą, ale jeśli postawimy obok siebie tom pierwszy i dziewiąty, to zmiana jest bardzo wyraźnie widoczna, nie mówiąc już o przepaści między księgą pierwszą a ostatnią. W nowszych częściach sagi nasz ukochany zwiadowca zachowuje się zupełnie inaczej, jakby był inną osobą! Nawet sam narrator kilka razy podkreśla, że zmiany, jakie zaszły w osobowości Halta, dokonały się z powodu wrednej, paskudnej, podłej, samolubnej etc. lady Pauline. Przez tę starowinkę, która tak naprawdę wcale nie musiała odegrać większej roli w "Zwiadowcach", nasz idol zaczął zmieniać się na gorsze.
To jednak nie jest jedyna różnica, jaką da się zauważyć między jednymi z pierwszych a ostatnimi częściami. Fabuła stała się bardziej przewidywalna, widać było, że autorowi brakło pomysłów na nowe przygody, dlatego zaczerpnął inspiracje ze starszych tomów. Zachowanie większości bohaterów, którzy byli z nami od początku, również uległo zmianie (ale nie aż tak radykalnej, jak u Halta - to niesprawiedliwe! ;(), zaś nowe postaci, nawet te epizodyczne, były - według mnie - zbyt wyidealizowane. Oczywiście, w wielu opowiadaniach, które my piszemy, również pojawiają się niezbyt realne osoby (jest to jeden z moich największych problemów przy pisaniu opowiadań), ale od mężczyzny, który poświęcił swoje życie tworzeniu powieści i który zajmuje się tym od wielu lat, można było wymagać więcej.
Nie mówię, że po przeczytaniu dwunastej księgi uznałam, że "Zwiadowcy" się stoczyli i odłożyłam powieść na półkę, by łapała kurz. Części pierwsza, druga, czwarta, piąta, siódma i dziewiąta były wspaniałe, a do pozostałych mam sentyment. Seria Flanagana już kilka lat temu stała się jedną z moich ulubionych powieści i nie zamierzam teraz nimi gardzić z powodu niższego poziomu w ostatnich tomach, ale... myślę, że gdyby saga zakończyła się na "Cesarzu Nihon-ja", wszyscy bylibyśmy w pełni usatysfakcjonowani.

Wilczy wicher · Wysłany: Śro 22:02, 26 Mar 2014 Temat postu:

Tak Halt na pewno złagodniał, ale chyba bardziej podobał mi się tajemniczy i milczący. Zgadzam się z Kicią_wrr ew. mogliby się zakończyć się na idealnej wprost (musicie to przyznać) do tego części 11 "Zaginione Historie", niestety autor tego nie zrobił i bardzo skrzywdził wiernych czytelników i całą serię

Miv

Oj, po prostu zrobił się z niego pantoflarz, bo go lady Pauline wytresowała Very Happy

Mi nie podoba się ten wytresowany Halt, zdecydowanie lepszy był ten ponurak z wisielczym humorem na początku. Uważam też, że wtedy stanowił taką przeciwwagę dla Willa, Gilana... No dobra, dla całej reszty bohaterów. A teraz, kiedy jest takim... takim małym cukierkowym kiciusiem, ta przeciwwaga zniknęła. Nic, tylko puścić wszystkich bohaterów, żeby hasali sobie po łączce razem z tęczowymi jednorożcami.

No wreszcie ktoś napisał "lady", a nie "Lady", dziękuję Very Happy

. W końcu to jest bardziej jak tytuł albo zwrot grzecznościowy, a nie imię czy nazwisko :3.
Lady.