Kroniki Wardstone

Alice

Po przeczytaniu tego posta Perc'a i zastanowieniu się stwierdzam, że ma chłopak racje, pierwsze tomy bardziej mi przypadły do gustu.

Samara · Wysłany: Wto 6:32, 12 Mar 2013 Temat postu:

Jeżeli ktoś w ogóle dalej interesuje się tą serią i chciałby o niej popisać na forum, to mam nadzieję na wiadomości PW Wink

Jutro wychodzi kolejna część, tak w ogóle Very Happy

kokosmx

Moim zdaniem seria genialna chyba nawet lepsza od Zwiadowców.

LadyPauline26

"Jestem Grimalkin" ciągle czeka w kolejce, aż ją przeczytam, ale zapowiada się ciekawie. Wnioskuję na podstawie poprzedniego tomu, który przeczytałam po ponad rocznej przerwie i muszę powiedzieć, że był strasznie wciągający. (Albo po prostu był fajnym kontrastem do romansideł i powieści dla nastolatek, którymi zmęczyłam mózg Very Happy

)

Właściwie mam tylko jedno zastrzeżenie... nienaturalnych rozmiarów niebezpieczeństwo, które nadciąga z każdej strony. Chwilami mam wrażenie, że autor tak napchał zagrożeń i pułapek, że tylko jakieś heros z nadludzką siłą i do tego wielki czarnoksiężnik, czy nie wiem, mógłby sobie z tym poradzić. A tutaj idzie młody chłopaczek, chyba nawet młodszy ode mnie i beztrosko pokonuje wszystkie przeszkody. Very Happy

kokosmx

Matka Lamia i wszystko staje się łatwiejsze...

Evans

Wydaje mi się, że jeszcze nikt nie pisał o 10 części, która wychodzi w październiku pt. Krew Stracharza. Ja już nie mogę się doczekać

. A wy planujecie kupno w najbliższym czasie?

LadyPauline26

Pewnie, że tak

Kupię, jak tylko pojawi się w empiku Very Happy

Co prawda nie miałam jeszcze czasu, żeby zacząć "Jestem Grimalkin", więc kurzy się na półce, ale może kiedyś wszystko przeczytam hurtem Very Happy

. Ostatnio miałam długą przerwę z Kronikami Wardstone, ale zabrałam się w maju za ósmą część i mi wrócił sentyment.
"Sentyment", bo pierwszy tom kupiłam jakieś dwa miesiące po "Ruinach Gorlanu" i to były takie dwie ulubione serie, na punkcie których dostałam obsesji. Ach! Wzruszyłam się Sad

... wtedy nawet szóstej części nie zdążyli wydać, więc to serio zamierzchła przeszłość

Tak czy inaczej: kupię dziesiąty tom, nadal lubię Kroniki, ale też niezmiennie uważam, że autor przesadza z tą ilością zagrożeń Very Happy

Evans

Heh, też zaczęłam je czytać, gdy wyszło tylko 5 części

, potem czekałam jakiś czas na szóstą. Ostatnio próbowałam sobie przypomnieć, czy najpierw poznałam Kroniki, czy Zwiadowców, ale nie mogę sobie przypomnieć. Pamiętam tylko, że Zwiadowców kupiłam na raz 2 pierwsze części, a później czekałam kilka miesięcy na 3 część.
Ja nie wiem czy kupie ją od razu po premierze. Zauważyłam, że beznadziejnie wydają książki, które mnie interesują. Gdy mam oszczędności i chcę coś kupić, to nic nie ma, ale wydaj człowieku pieniądze, to od razu wychodzi mnóstwo książek

. Teraz jestem zainteresowana trzema premierami w październiku i jedną w listopadzie i trochę cierpię na brak środków finansowych

.

LadyPauline26

Wreszcie łaskawie zabrałam się za przeczytanie części dziewiątej i dziesiątej... Czekały od momentu, w którym je wydano, żebym się wreszcie za to zabrała no i w końcu - przez to, że były ferie - udało mi się zmotywować. (Jakoś połowę swoich recenzji tak zaczynam... Ciekawe Very Happy

.)

Ogólnie: i "Jestem Grimalkin", i "Krew Stracharza" mi się podobały :3. Jak zaczynałam czytać, to miałam takie trochę poczucie, że pierwsze tomy były lepsze, że przyjemniej je wspominam itd., ale w potem doszłam do wniosku, że akurat poziomem, to ta seria się w żadnym momencie nie wyróżnia

. Ani nie ma naprawdę słabego tomu, ani odwrotnie - czyli brakuje takiego, który by się jakoś szczególnie wybijał ponad resztę. Wszystkie równie ciekawe i właściwie w każdym podobają mi się i denerwują mnie dokładnie te same rzeczy... Co w sumie jest i dobre, i złe.

Tak tylko wspomnę o tych wadach. (Moja specjalność :3. Co z tego, że książka była fajna... i tak muszę na nią jakoś ponarzekać

.)
Po pierwsze: irytował mnie Tom z jego podejściem do Alice :\. To znaczy nie tylko w tym tomie (mówię o ostatnim). Właśnie w tym problem, że w każdym... Ciągle tylko powtarza: "Jej słowa mnie zraniły. Tęsknię za czasami, kiedy mówiliśmy sobie o wszystkim" albo "Było mi bardzo przykro, że musiałem okłamać Alice. Coś zmieniło się w naszej relacji. Dawniej nie miewaliśmy przed sobą takich sekretów." --- fajnie Neutral

. Ale, o ile mnie pamięć nie myli, to on powtarza dokładnie te same słowa w każdym tomie Very Happy

. Więc ja nie wiem, czy takie czasy, że byli ze sobą w każdym momencie szczerzy, w ogóle miały miejsce...

I druga rzecz... UWAGA, BO TUTAJ POJAWIĄ SIĘ SPOJLERY!!!
A więc. Po tej, nazwijmy to, śmierci Stracharza, jakoś tak mi było dziwnie. Nie dlatego, żebym go strasznie żałowała, bo to mi się od początku wydało podejrzane, ale reakcja Toma i całej reszty (ale zwłaszcza Toma), była strasznie nienaturalna, moim zdaniem. Bo przez parę lat mieszka z tym gościem, szkoli się u niego, ratuje mu życie albo sam jest przez niego ratowany... a tutaj takie beznamiętne podejście do sprawy Neutral

. Wiem, wiem... nie chciał się załamywać, bo wiedział, że ma ważne zadanie do wypełnienia i emocje będą mu w tym tylko przeszkadzać. Ale litości! Tyle się zamartwia o okłamywanie przyjaciółki, po raz milionowy i płacze, bo mamusia go nie kocha, a potem jego mistrz umiera i może pogadać z jego odrąbaną głową... a raz mu łzy pociekły i się opanował. Trochę tego nie rozumiem.
Ale cóż :3.

Poza tymi dwoma rzeczami to w sumie nie mam jakoś zarzutów. Co prawda odnosze dziwne wrażenie, że ten dziesiąty tom to było tylko odwlekanie końca, bo w sumie nic takiego się tam nie stało - poza tym, że się dowiedział, co ma zrobić - aczkolwiek nie mam tego panu Delaney'owi za złe. Sama bym tak pewnie zrobiła, żeby jak najdłużej nie zostawiać serii :3.
Taka tylko luźna uwaga: lubię Judda - więc pewnie w końcu zginie Very Happy

.
I druga luźna uwaga: ciesze się z powrotu bogina :3.
I to by było na tyle Very Happy

.

Evans

A ja jestem po lekturze Wijca, który stanowił dla mnie miłą odmianę Very Happy

. Tak samo jak w Jestem Grimalkin, Tom nie jest głównym bohaterem, bo zastępuje go tytułowy Wijec, który należy do rasy, której nazwy za Chiny nie zapamiętam Very Happy

Kobalos czy cuś w tym stylu... No i czasem pokazana była perspektywa towarzyszącej mu dziewczyny, tez ciekawy efekt Very Happy

. Co prawda miałam nico problemy z chronologią, ale muszę sobie Krew przypomnieć, to mi się ułoży.

A co do treści... jak mówiłam, była to odskocznia, ale oceniać będę dopiero po przeczytaniu całości, bo cały czas mnie zastanawia, czy tamte wydarzenia będą miały wpływ na całość, czy autor dodał to ot tak Neutral

. Jeśli to drugie, to zacznę go podejrzewać o lecenie na kasę, bo zdeczka mało ważne to było Very Happy

. Końcówka może coś wnieść, ale raczej nie do najbliższej przyszłości, więc generalnie... zobaczymy Very Happy

. Ja mam nadzieję, że jeszcze Wijca się nie pozbędzie, bo nawet fajny był Very Happy

.

ZewKrwi

Też przeczytałam Wijca, ten stwór nawet przypadł mi do gustu. Taka miła odmiana od reszty. Oczywiście z niecierpliwością czekam na następną część. Nie mogę się doczekać, ciekawe czy Tom zabije Alice czy może znajdzie inny sposób na pokonanie Złego?

Evans

A wie ktoś może, kiedy ma wyjść "Alice"? Bo wiem, że raczej dużo zazwyczaj czekać nie trzeba, ale nie słyszałam nic, żeby już było, w Empiku nie widziałam. A jeśli mnie pamięć nie myli, to ze wstępnej daty w Jaguarze wynika, że już powinno być ;-;. Tak sobie o tym przypomniałam, jak po połowie roku odnalazł się mój dziesiąty tom Very Happy

.

LadyPauline26

(SPOJLERY NA PRAWO I LEWO BEDOM… INACZEJ SIĘ NIE DAŁO, KIEROWNIKU)
JAK SIĘ NIE CZYTAŁO WIJCA, NIE MA CO TUTAJ ZAGLĄDAĆ NAWET.

Wijec

Odnoszę ostatnio nieprzyjemne wrażenie, że każdą swoją recenzję zaczynam od słów: „mam z tą książką problem” albo „mam do tej książce mieszane uczucia”. Wydaje mi się, że tutaj powinno wyjść coś mniej więcej pośredniego… co może w sumie zdziwić osoby, które miały ze mną kontakt podczas czytania Wijca, bo nie wyglądałam raczej na niezadowoloną. Raczej pochłoniętą (bo to serio pochłania)… Ale!

O tym, że ten tom Kronik mocno spadł w moim rankingu, zaważyła w zasadzie sama jego końcówka, a raczej ta druga połowa całej książki – może trochę bliżej końca – i taka dłuższa refleksja po tym, jak skończyłam czytanie. Teoretycznie nie mogę powiedzieć, że Wijec mi się nie podobał. Czytało się tę część świetnie i nawet do pewnego momentu było mi przykro, że to takie cienkie i tak szybko się pewnie skończy. Żeby nie przeciągać, po prostu powiem, że chodziło o… o taką coraz bardziej widoczną schematyczność i przewidywalność :\. Niestetyż.
To nie tak, że przewidziałam przyjście każdego potwora, z jakim musieli się zmierzyć ani nawet o to, że spodziewałam się Grimalkin. Grimalkin się za cholerę nie spodziewałam, aczkolwiek raczej z powodu opinii Evans, która mówiła mi, że ta książka jest kompletną odskocznią od fabuły całej serii i odebrałam to w taki sposób, jakbyśmy się teleportowali w jakiś kompletnie inny świat i inne czasy. Dopiero po przeczytaniu widać, że to się w którymś momencie splata z resztą, chociaż faktycznie mało wyraźnie… Może autor się zmęczył głównym wątkiem i musiał dać ujście swoim pomysłom, więc takie machnął „wtrącenie” na 300 stron Very Happy

.
Ale do schematyczności wracając. Każda scena była bardzo podobna do reszty. Czasami rozmyślania Wijca (np. o obietnicy złożonej Rowlerowi albo tym, że nie rozumie sióstr) różniły się tylko przez miejsce, w którym akurat siedział, a walki i tak kończyły się jego wygraną, więc cała scena miała tylko innego potwora wstawionego po słowie „zaatakował” albo w sformułowaniu „wypiłem krew…”. Siostry wciąż płakały, Nessa ratowała Wijcowi tyłek co i rusz. Trochę mnie nawet zabolało jak przewidziałam śmierć jednej z sióstr, bo wciąż myślałam, że kurczę! Może mnie jednak zaskoczy autor i to jednak ta inna umrze… No nie do końca. Inna sprawa, że te walki były też dość skromnie opisane… zanim starli się z haggenmiotem było na ten temat kilkadziesiąt stron gadania i szykowania się, a wszystko skończyło się w trakcie dwóch rozdziałów, z czego przez jeden stwór wychodził z jamy, a w drugim zabicie jego dwóch części skwitowano w którymś momencie dość flegmatycznie, że już leżał pocięty. Jak do tego doszło? Dokładnie nie wiadomo. Jako „początkujący” „pisarz” nie mam może prawa tak się rzucać o źle opisane walki, bo moje są jeszcze żałośniejsze, ale jestem też krytykiem since ‘96 i mam pełne prawo narzekać na literaturę :3.

Kolejną wadą moim zdaniem byli też w pewnym sensie bohaterowie. Samego Wijca polubiłam, mimo że te jego wyczyny zrobiły się już później nieco zbyt kozackie. Nikt tych potworów nie mógł zabić… i nagle on! Jakiś stosunkowo młody haizdan ze słabościami psychicznymi sobie przyszedł i siecze niepokonane potwory na prawo i lewo... Oczywiście Nessa mu robiła za pomocnicę i w sumie tam dwóch czy trzech osób by bez niej nie pokonał, ale niektóre z jego starć były tak skonstruowane, że brakowało Wijcowi tylko powiewającej na wietrze pelerynki. Chociaż spróbuję tak na to nie narzekać, bo był w tym tomie moim ulubionym bohaterem i tak.
Nie miałam też większych problemów z Nessą. Sęk w tym, że ona i jej siostry były troszeczkę przesadzone. Każda wstawiona w dość oklepaną rolę, jakby grały przedstawienie i szczerze mówiąc, zalatywało to Kopciuszkiem… No może nie całkiem, ale trochę :3. Susan była jak dla mnie nieco przerysowaną rozkapryszoną dziewuchą (i jej usunięcie właśnie trochę mnie rozczarowało, bo wyglądało jak rozgniecenie na ścianie brzęczącego przy uchu komara, a tego się każdy spodziewa Very Happy

), a Bryony to taka typowa bojąca się wszystkiego i dziecinna dziewczynka – jeszcze dość mała i przez to drażniąca. Nessę na tym tle dość polubiłam, ale coś była zbyt odważna jak na jednocześnie taką beksę ;-;. Może powinnam wykazać trochę wyrozumiałości, bo w końcu nie umiem sobie wyobrazić siebie w takich warunkach i pewnie też bym się tam odwodniła od ciągłego wylewania łez… ale bez przesady. Jeśli ktoś mówi, że z radością oddałby życie za siostry i ciągle się deklaruje, że poświęci się dla ich bezpieczeństwa, no to chyba trochę dziwne, że potem ryczy z byle powodu.

Wracając do przewidywalności, powiem wreszcie o tej końcówce… No cóż… Akcję z kuladu przewidziałam prawie w całości chyba zanim Grimalkin w ogóle na to wpadła ;__;. Dziwnie mi z tym i właśnie to pozostawiło lekki niesmak. Pewne rzeczy zbyt mocno się narzucały i cichutko prosiłam autora w duchu, żeby nie szedł taką najjaśniej oświetloną drogą. No nie posłuchał mnie :3. Co przykre, zgadłam też, jaki będzie mniej więcej koniec snu Wijca i kiedy go później czytałam, zerknęłam sobie ukradkiem pod koniec i okazało się, że znów zgadłam. Nie miałam w sumie wielkich oczekiwań w stylu „Wijec i Nessa wychowujący w ghanbali małe Kobaloski”… ale ta ich relacja była tak dziwnie skonstruowana i wymagająca rozwinięcia, że zostawienie tego w ten sposób wydawało mi się raczej słabe.
Inna sprawa, że sam Sen Wijca pisany wierszem niespecjalnie mi się podobał i nie wiem, czy był taki w oryginale, czy tłumacz nie sprostał, ale czytało się to strasznie Neutral

. Kto śni wierszem, w ogóle?! A słowniczek na końcu szkoda mi komentować, bo wyglądał jak jedno wielkie połączenie się w niemocy twórczej osoby od korekty, układu graficznego i trochę chyba tłumacza. (Swoją drogą pełno tam było słów, które nie pojawiły się w książce… A przynajmniej ja za nic ich nie pamiętam.) Już lepiej było tego nie dawać.

MWB… zrzędzę jak przekupa na targu!
Nie chcę, żeby ktoś odniósł wrażenie, że ta książka to kompletne dno. Po prostu od pewnego momentu wyglądała jak na siłę kończona przez autora, który nie chciał już jej niepotrzebnie przedłużać i zbił do kupy streszczenie wszystkich planów, co wyszło strasznie niezręcznie i niezgrabnie. Jestem ostatnio przesadnie wymagająca w stosunku do książek, więc nikt nie powinien się zbytnio sugerować moimi wynurzeniami… Ale wbrew pierwszemu serio pokochanemu w Wardstone bohaterowi Wijec, jako książka, zrobił na mnie wrażenie raczej średnie. Chociaż pewnie byłoby lepsze, gdybym nie miała tak wygórowanych oczekiwań po samym, świetnym początku.
Wiele rzeczy, o których tutaj wspomniałam, to tylko takie drobiazgi, które w moich oczach wyrosły do rangi wielkiego problemu, więc patrząc na to z perspektywy tych kilku godzin, w czasie których ochłonęłam już po czytaniu, dam tej części ocenę krążącą w okolicach 7/10. Nie jestem fanką stosowania takiej skali ocenienia w stosunku do książek, ale to takie podsumowanie po mojej tyradzie. Nie będę już wypisywać tutaj zalet Wijca, bo wplotłam ich sporo w listę wad i chyba da się je wyłapać. Mogę tutaj dodać tylko tak gratisowo, że Delaney zawsze mi imponuje złożonością konstruowanego świata… Wiadomo, że wiele jego pomysłów to tak naprawdę adaptacja prawdziwych ludowych wierzeń i jakiś mitologii, ale i tak podoba mi się, jak dużo rzeczy i zwyczajów potrafi opisać, pokazując różne rasy i środowiska. Podziwiam, że się w tym wszystkim jeszcze nie pogubił i gratulacje za wymyślanie tego tak dokładnie, bo pewnie dużo istot to jednak wytwór jego wyobraźni, a nie inspiracja tym, co już jest. Za to na pewno dałabym mu duży plus.

Poza tym ciekawi mnie, jak bohaterowie tego tomu będą się udzielać w kolejnych częściach i czy w ogóle kiedyś wrócimy do tej zapowiedzianej przez Grimalkin wojny z Valkarky…

…Koniec! :3

Evans

LadyPauline26

"Alice" i "Zemsta Stracharza"

CZĘŚĆ RECENZJI BEZ SPOJLERÓW:
Nie wiem, jak uda mi się podać opinię o dwóch tomach, tworząc posta na mniej niż 2000 słów, ale zrobię, co mogę, żeby się streścić. Zatem do dzieła. W zasadzie obie części podobały mi się mniej więcej na tym samym poziomie i przypuszczalnie wynika to z tego, że nie potrafię traktować "Zemsty..." jako prawdziwego zakończenia całej serii. Mam podobne odczucia jak Evans - to wygląda po prostu na furtkę, którą autor sobie stworzył do zaczęcia nowego cyklu, w którym zagrożenie przybierze imię nowego boga, a skład bohaterów zmieni się właściwie niezauważalnie. Kilku osób zabraknie, pewnie dokooptują jakieś nowe... Ale generalnie Kroniki Wardstone 2.0. Wrócę do tego jeszcze w części ze spojlerami, bo prawdę mówiąc, bez nich raczej trudno opisać moje odczucia...
Jeśli chodzi o "Alice", to ta część była dla mnie... nawet fajna, znośna... ale chyba do ostatniego rozdziału tylko Neutral

. To jest dla rozwoju fabuły chyba jeszcze bardziej niepotrzebne niż cała opowieść o życiu Wijca... Spoko się czyta i w ogóle - ale autor ma wyraźny problem z selekcją, dla których wydarzeń warto stworzyć osobną książkę, a dla których nie. Mówiąc krótko: nie bardzo chcę pastwić się nad tą częścią, bo sama w sobie nie odbiegała poziomem od pozostałych... Ale ten rozdział na końcu, w którym Grimalkin przynosi Alice pewną wiadomość to... no dość mocno mnie zirytował, nawet jeśli ich poprzedni plan wcale mi się specjalnie nie podobał. Patrząc z perspektywy kilku dni od skończenia stwierdzam, że ta część jest mi zwyczajnie obojętna. Dobra, bez rewelacji - było, skończyło się. A nieco absurdalne jest w tym to, że najbardziej wciągnęła mnie retrospekcja Very Happy

.
A co do "Zemsty...", o której więcej potem to:
-jako autonomiczna książka: spoko
-jako zakończenie serii: ...eee, pamiętam lepsze ostatnie tomy...
Czytało się natomiast dobrze :3.

CZĘŚĆ RECENZJI PEŁNA SPOJLERÓW:

Evans

Ja tak myślę i w sumie ulubione tomy to mam. Oceniam po tym, jak często do danego wracałam w czasach, kiedy jeszcze czytałam książki po wiele razy Very Happy

. Więc pierwszą moją myślą jest część szósta, bo raz, uwielbiam kolor okładki ;-;. A dwa, po prostu sytuacja w Grecji naprawdę mi się podobała. Te żywiołaki, menady, poza tym akcje z matką Toma i całe jej rozwiniecie postaci. Tam się dowiedzieliśmy, kim była i tam też umarła, co mnie poruszyło mocno... i to chyba była jedyna taka śmierć w Kronikach.

Poza tym druga mocno mi w pamięć zapadła z tego prostego powodu, że lubiłam Mora jako schwarzcharaktera Very Happy

. Jakoś bardzo dobrze to wspominam - i wydarzenia z... wybaczcie, jak się pomylę... Priestown? Nie pamiętam dokładnie nazwy tego miasta, ale coś w ten deser. Ciężko mi to bardziej uzasadnić, ale też lubiłam wątek, kiedy Alice zrobiła z niego swojego chowańca* (o ile tak to się nazywało bo słówko mi ucieka i już nieco wkurzam ludzi dopytując się o to, by mi pomogli).

A z tych nowszych to na pewno dziewiąty tom, bo Grimalkin jest moją jedną z dwóch ulubionych postaci i musiałam wspomnieć o książce z jej perspektywy c: Mimo jakichś niedociągnięć i tak nie zmienię o niej zdania.

Jakby mi kazano z tych trzech wybrać ulubioną, byłoby ciężko, ale na pewno te wspominam najlepiej i mogę je do ulubionych zaliczyć Very Happy

.

A co do kontynuacji... nie ;-;. Pisałam wyżej, że nie będę kupować, bo mnie wpienia takie przeciąganie na miarę Zwiadowców... i ten opis jeszcze bardziej mi pasuje do tego określenia. Nagle bohater, który był uczniem z początku, przyjmuje na termin dziewczynę pierwszy raz w historii... no gdzie ja to już słyszałam Neutral

. Więc jeśli ma silna wola zadziała, to raczej sobie odpuszczę, zwłaszcza że te okładki mnie odrzucają nieco, a wątpię, by wydawali to też w tych prostych i ślicznych, które miały Kroniki :c.

Chyba jej pobratymcem był.

LadyPauline26

Właśnie skończyłam "Bestiariusz stracharza"!

Muszę przyznać. że dawno nie czytało mi się czegoś tak przyjemnie i szybko, mimo że bez pośpiechu. Trafiłam ostatnio na sporo książek, które uznałabym za dobre, ale przy tej naprawdę się jakoś zrelaksowałam. I to nie tylko dlatego, że obecna życiowa sytuacja mi na to pozwoliła Very Happy

. A powodów było kilka i za chwilę je wymienię.
Natomiast - gdyby się ktoś tutaj zapędził i nie wiedział, o czym mówię - to "Bestiariusz" jest dodatkiem do serii Delaneya, który imituje książkę pojawiającą się w całej serii, czyli właśnie bestiariusz Johna Gregory'ego opisujący różne stworzenia Mroku i sposoby walki z nimi. Poza podręcznikowymi opisami jest tam też kilka retrospekcji dotyczących konkretnych pojedynków Gregory'ego z Mrokiem i dopiski na marginesach od niego albo różnych jego uczniów, którzy uzupełniali tekst swoimi obserwacjami i komentarzami.

A teraz ZALETY!
+ Oprawa graficzna. Urzeka mnie sposób, w jaki przygotowano tę książkę. Zarówno z zewnątrz (chociaż można było bardziej ją upodobnić do prawdziwego bestiariusza) jak i w środku. Już nawet nie chodzi o te mroczne ilustracje, mimo że są świetne. Bardziej mam na myśli takie drobne detale jak kawałki sierści albo owady narysowane tak, że wyglądają jak zostawione między kartkami. Albo to, że wewnątrz mamy tekst na czymś, co przypomina pomięte strony ze starego dziennika. To też nieźle się prezentuje. A do tego właśnie wspomniane obrazki, które idealnie oddają klimat, a nawet wydają mi się bardziej przerażające niż jakiekolwiek moje wyobrażenia przy czytaniu samej serii. (Czasem kompletnie nie pasują do mojej wizji co prawda, ale generalnie są bardzo starannie wykonane, więc im mogę to wybaczyć.)
+ Wspomniane dopiski. Ogólnie podoba mi się forma, w jakiej przedstawiono te informacje, czyli zwięzłe notatki, a obok nich różne później dodane wtrącenia, czasami tworzące coś w rodzaju prowadzonego przez wiele lat dialogu między różnymi stracharzami czytającymi bestiariusz. Nie było tego bardzo dużo, ale stanowiło ciekawe urozmaicenie. Normalnie krytykuję takie rzeczy, ale akurat w tym wypadku obecność tych dodatkowych zdań wydawała się uzasadniona i nie miały tylko na celu na siłę uatrakcyjnić książkę dla dzieci.
+ Odniesienia do serii i jej uzupełnienie. Może nie dla każdego będzie to taką zaletą jak dla mnie, ale ja czytałam "Kroniki Wardstone" przez dobre 6-7 lat i często miałam później problemy z przypomnieniem sobie szczegółów (albo nawet najważniejszych faktów) z poprzednich części. I wprawdzie teraz na niewiele mi się to zda, ale patrząc z perspektywy kogoś czytającego "Bestiariusz..." w trakcie poznawania serii [pewnie koło tomów 9.-11., żeby uniknąć spojlerów] to mogłoby być fajne odświeżenie informacji, żeby lepiej rozumieć kolejne części i sobie trochę dodać ciekawostek o tym, co się nie pojawiło.

O wadach pisać raczej nie będę, bo tak naprawdę nie jest to książka, którą można oceniać jak zwykłą powieść. To jest ewidentnie dodatek, który ma wartość chyba wyłączenie dla fana serii, bo ktoś nieznający "Kronik..." nie rozumiałby całej masy nawiązań, a same krótkie opowiadania wplecione między opisy Mroku raczej nie są na tyle rozbudowane, żeby tylko nimi się zadowolić. Jedyna rzecz, którą może uznałabym za minus, to długość. Wydaje mi się, że jest to książka napisana trochę w pewnych miejscach na szybko, bez wgłębiania się w temat. Gregory ciągle podkreśla jak ważne jest gromadzenie wiedzy. Tymczasem jego bestiariusz wiele spraw omawia bardzo pobieżnie. Może tak miało być, może to tylko podstawa, a inne książki z jego biblioteki podają detale... Ale wolałabym, żeby o pewnych rzeczach powiedziano więcej, zamiast ograniczać się do zajmującej jedną stronę informacji. Czytało się dobrze, ale można by lepiej opracować temat, żeby ta książka nabrała ciut więcej realizmu.

I... nie podejmę się polecania, czy warto kupić, czy nie.
Ale ja się cieszę, że "Bestiariusz..." mam, bo - jak mówiłam - to jest całkiem dobry dodatek do serii. Może i dość krótki, ale na tle paru innych, które znam, wypada pozytywnie.