Mojra

Evans

Widać założone przeze mnie tematy cieszą się olbrzymią popularnością, ale cóż... nie można się zrażać

. Będę więc kontynuować pisanie o posiadanych książkach w nadziei, że ktoś o nich słyszał.
Trylogia Mojra składa się z Wilczycy i Córki Ziemi, Wojny Wilków i Nocy Wilczycy. Ponieważ ostatnio zauważyłam, że nie umiem opowiadać, to tym razem wstawię opis fabuły ze strony empiku

.
Część pierwsza:
Alea otrzymuje niezwykłą moc, kiedy zdejmuje pierścień z palca zmarłego druida. Teraz grozi jej śmiertelne niebezpieczeństwo. By przeżyć, musi zrozumieć pradawną legendę i sny, w których pojawia się tajemnicza biała wilczyca. Tymczasem nad krainą Alei zbierają się złowrogie chmury wojny.To wspaniała, pełna epickiego rozmachu opowieść o Gaelii, krainie-wyspie, w której nad ludzkim przeznaczeniem czuwa bogini Mojra. (pozwoliłam sobie pominąć ilość sprzedanych egzemplarzy itp.)
Część druga:
Wojna wilków to druga część bestsellerowej trylogii Mojra, której pierwszy tom zachwycił polskich czytelników.
Według pradawnej legendy zbliża się koniec znanego świata i początek nowej ery.
Alea, obdarzona niezwykłą mocą, próbuje zrozumieć swoje przeznaczenie. Coraz trudniej znosi rozłąkę z ukochanym Erwanem. Wbrew sobie zostaje wplątana w sieć politycznych intryg.
Wybucha wojna. Dziewczyna musi zdecydować, czy może użyć magii, aby walczyć i zabijać.
Część trzecia:
Gaelię ogarnia wojenna zawierucha. Pękają podwaliny starego porządku.
Alea musi przygotować świat na nadejście nowej ery. Staje na czele niosącej pokój Armii Ziemi. Tymczasem na wilczycę Imalę i jej pobratymców czyha śmiertelne niebezpieczeństwo.
Czy Córka Ziemi zdoła pokonać nikczemnego Maolmòrdhę? Jakie oblicze przyjmie świat, kiedy spełnią się trzy przepowiednie?
Do tego notka o autorze:
Henri Lœvenbruck jest pisarzem, kompozytorem i muzykiem rockowym. Od najmłodszych lat był zafascynowany kulturą anglosaską. Ukończył studia z literatury angielskiej i amerykańskiej na Sorbonie. W swoich powieściach fantasy wielokrotnie sięga do wątków z celtyckich legend i mitologii. W czasie wolnym od pisania i komponowania kibicuje sportom motorowym. Posiada rozległą kolekcję starych zegarów i wykwintnej whisky.
Tę trylogię znalazłam kilka lat temu w wakacje w naszej kiepsko zaopatrzonej księgarni. Trzy tomy pochłonęłam w dwie doby (nie piszę dwa dni, bo po nocach też się czytało

). Mogę więc powiedzieć, że ta seria wciąga. Pisana przyjemnym językiem z ciekawymi bohaterami. Na początku dziwnie mi się czytało, dopóki nie dowiedziałam się, że to książka francuska, a tam zamiast pan/pani mówią do ludzi w liczbie mnogiej

. Poza tym nieco pokręcone zakończenie, nie ma wszystkiego powiedziane wprost, trzeba się pewnych rzeczy domyślić, ale jednocześnie nie odczuwa się, że autor zostawił pourywane wątki, co jest dużym plusem. Bardzo też podobał mi się temat wybrany przez pana Henriego. Walki o ziemie, pojawienie się chrześcijaństwa i różnice rasowe opisane w książce młodzieżowej w sposób interesujący. Pokazane są tu również różne polityczne zagrywki i drobne intrygi oraz to, jak dwuznaczna jest mowa. Powaliły mnie rozmowy druidów, gdzie krótkie, niby mało znaczące zdanie interpretowano w niesamowicie skomplikowany sposób.
Podsumowując: książka godna polecenia, nieważne czy fanom fantasy, czy miłośnikom intryg i polityki.