Zaginione rozdziały, czyli Let's kill editors!

Brązowe Oczy

Jak niektórym wiadomo, z tej części wycięto 4 rozdziały, moim skromnym zdaniem absolutnie genialne (kocham cię, Halt). Wstawiam je tutaj dla potomnych i proszę, nie udławcie się powietrzem, bo jest to momentami zupełnie możliwe. Rozdziały opatrzone oryginalną numeracją. Dwunastka była już kiedyś dodana, ale dbam o Wasz czas.

6

BARON ARALD SHOVED THE HEAVY PARCHMENT SCROLL TO one side and looked up at Lady Pauline in exasperation.
“Pauline, do you understand what this idiot is getting at?” he asked. The head of Castle Redmont’s Diplomatic Corps nodded.
“In principle, I do, my lord,” she said. Arald made a frustrated gesture.
“Then in principle, please explain it to me,” he said, adding in an undertone, “as if I don’t have enough on my plate planning for war without this sort
of nonsense.”
Lady Pauline suppressed a smile. Arald had a well-known dislike of legal documents with their whereifs, wheretofores and notwithstandings.
“Sir Montague of Cobram Keep is obliged to supply a draft of four knights and thirty men-at-arms when called upon,” she began.
“And I take it he is refusing to do so?” said the Baron wearily.
“Not exactly, sir,” she replied. “He is willing to supply the men. He is unwilling to place them, or himself, under your command.”
Arald frowned. There was no trace of his customary good humor evident at that statement.
“But he is under my command,” he said. “Cobram Keep is within the boundaries of Redmont Fief and I am his lord. And commander.”
Pauline nodded agreement. “Correct, my lord. But he does have a case. A very tenuous one, I must say, but a case nonetheless.”
Arald’s face, already flushed with annoyance, became a little redder. “How can he have a case?” he demanded. “His castle is within my
boundaries. I am the lord of Redmont Fief. He is my tenant. I am his commander. End of story. Ipso facto. Case-o closed-o.”
“As he sees it, my lord, the whole thing hinges on a treaty signed by his great-great-granduncle and the present king’s great-great-grandfather,
when Cobram Keep became part of the Kingdom of Araluen—and the Fief of Redmont. At that time, Cobram Keep was allowed to retain a certain level
of independence.”
“That’s ridiculous! You can’t run a kingdom like that! What was Duncan’s great-great-whatever-he-was thinking?”
“It was a gesture only, my lord. The said independence would apply only to certain matters of civil administration—the right to perform and register
marriages, for example—not military matters.”
“Well then!” Arald exclaimed, throwing his arms wide. “If that’s the case, where is the problem?”
“The intent is obvious, my lord, in context. But this treaty was drawn up by lawyers, so there is a certain ambiguity in the wording.”
“Ambiguity is always certain when lawyers are involved,” Arald said. His face brightened. He rather liked that piece of wordplay. It struck him as
quite droll. He looked hopefully for a smile from Lady Pauline, but in vain. Deciding she must have missed it, he began again.
“You see, you said ‘a certain ambiguity’ and I said, ‘Ambiguity is always certain when’—”
“Yes, yes, my lord. Quite so,” Pauline said, cutting him off. Arald looked disappointed. She continued: “Nigel and I have gone through the treaty,
and the letter, and Nigel has drafted a reply. He has found seventeen points of law where Montague has grossly misrepresented the intent of the treaty. In
short, he has destroyed Montague’s case most comprehensively.”
“He’s good at that,” Arald said, smiling once again. This time, Pauline smiled with him.
“None better, my lord,” she said.
“So what’s our next move?” the Baron asked. Pauline proffered the letter she had mentioned, but he waved it away. If Nigel and Pauline were
happy with it, he knew it would be watertight. Pauline nodded. She appreciated the trust he placed in her.
“Very well, my lord. We’ll do a final draft and I thought I might have one of my students deliver it.”
She replaced the draft letter in a thin leather folder, and withdrew another document, laying it on the table in front of her and smoothing it out so that
it lay flat.
“Now, my lord, there is another matter we must discuss…”
She saw the pained expression on the Baron’s face. She knew he didn’t want to discuss it.
“You’re talking about this brouhaha with Halt, I suppose? I really don’t have the time,” he said, making dismissive gestures at her.
“Nonetheless, my lord, it is a brouhaha that we must make time for.” She tapped the document with one forefinger. “This is a summary of the
brouhaha in question, my lord.”
Arald glanced up at her. She seemed to be quite fond of that word, he thought. Or she was gently making fun of his choice of it in the first place.
But Lady Pauline’s face gave nothing away. She continued: “If you care to look through it?”
He reached for it reluctantly. Pauline had known that he would try to avoid the subject. It was distasteful for all of them, but unfortunately, it had to be
resolved. At that moment, there was a heavy-handed knock at the door to the Baron’s office and, grateful for any interruption, he hastily called, “Come in!”
She frowned at the distraction. It was Sir Rodney, head of the Redmont Battleschool. He threw the door open and entered with a little more than
his usual energy. He was talking before he had even crossed the threshold.
“My lord, you’re simply going to have to do something about Halt!” he said. Then, noticing Lady Pauline, he made a small gesture of apology. “Oh,
sorry, Pauline, didn’t see you there.”
Lady Pauline inclined her head in acknowledgment of the apology. The department heads at Redmont were all good friends. There was no petty
jealousy between them, none of the maneuvering for influence and favor that plagued some fiefs.
The Baron sighed deeply. “What has he done now?” he asked.
“Do I sense another brouhaha in the making?” Lady Pauline said innocently and he glanced suspiciously at her. She seemed not to notice.
“Well, one of my fourth-year apprentices was stupid enough to make a remark about Will and Horace being sent off on a soft assignment. Said
that’s all they were good for.”
“Oh, dear,” said Lady Pauline. “I do hope he didn’t make this remark in Halt’s hearing?”
“Unfortunately, yes,” said Rodney. “He’s not a bad lad. All muscle and bone, mind you, and a good deal of that between his ears. But he was
feeling his oats a little and told Halt to mind his own business.” He paused, then added, by way of explanation, “Everyone’s a little jumpy, what with all the
preparations for war.”
“So how is the lad?” Arald asked. Rodney shrugged.
“The infirmary says there’s no lasting damage. He’ll be back on duty in a few days’ time. But the point is, I can’t have Halt going around damaging
my apprentices. I’m going to need them soon.”
Arald toyed with one of the quill pens on his desk. “He’s definitely been difficult these past few days,” he said. “It’s like having a bear with a sore
head around the castle. In fact, I think I might prefer a bear with a sore head. It would be less disruptive.”
“We were about to discuss Halt’s behavior as you arrived,” Lady Pauline said, taking the opportunity to return the conversation to the case in hand.
“There’s been a complaint about him from Sir Digby of Barga.”
“Digby?” Rodney said, a frown touching his face. “Didn’t he try to shortchange us on his draft of men?”
“Exactly,” said the Baron. “We’re having a lot of that going on at the moment. So I sent Halt to straighten matters out. Thought it might be a good
idea to give him something to keep him busy.”
“So what’s Digby got to complain about?” Rodney asked. It was obvious from his tone that he felt no sympathy for the recalcitrant commander of
Barga Hold.
The Baron gestured for Lady Pauline to explain.
“Apparently,” she said, “Halt threw him into the moat.”

8

“INTO HIS OWN MOAT, YOU SAY?” SAID SIR RODNEY.
He paused to think about the fact. Lady Pauline noticed that he didn’t seem overly shocked by Halt’s action. If anything, there was a look of grim
satisfaction on his face. The Baron frowned at Rodney’s tacit approval.
“I know the man deserved it,” he said, “but we can’t have people going around throwing knights into the moat. It’s not…diplomatic.”
Lady Pauline raised one elegant eyebrow. “Indeed not, sir,” she said.
“And Halt has been altogether too high-handed about it all,” he continued. “I’m going to have to speak to him about it. Most severely.”
“Someone certainly should,” Pauline agreed, and Rodney grunted a reluctant assent.
“He definitely needs taking in hand.”
“You wanted to see me, my lord?” said a familiar voice, and they all turned guiltily toward the door, which Rodney had left open when he barged in.
Halt stood there, clad in his gray-and-green mottled cloak, his face half hidden in the shadows of the deep cowl. It was uncanny, the Baron thought,
how the man could appear almost without a sound. Now Arald, like his two department heads, was conscious that he had been caught talking about Halt
behind his back. He flushed in embarrassment, while Sir Rodney cleared his throat noisily. Only Lady Pauline appeared unconcerned—and she had a
lifetime of practice at appearing unconcerned.
“Aaahhhh…yes…Halt. Of course. Of course. Come in, won’t you? Shut the door behind you, there’s a good fellow.” As he said these last words,
Baron Arald shot a baleful glance at Sir Rodney, who shrugged guiltily.
Halt nodded greetings to Lady Pauline and Sir Rodney, then moved to stand before the Baron’s massive desk.
There was a long and increasingly awkward silence as the Ranger stood waiting. Arald cleared his throat several times, not sure where to begin.
Inevitably, it was Lady Pauline who broke the impasse.
“I imagine you’re wondering why the Baron asked to see you, Halt,” she said, relieving the tension in the room and forcing Halt to say something
—anything—at the same time.
The Ranger, taciturn as ever, glanced at Pauline, then the Baron, and replied in as few words as possible. “Yes, my lord.”
But it was a start and now Baron Arald had been given a chance to gather his thoughts and overcome his embarrassment. He brandished the
letter in Halt’s general direction.
“This…” He managed in time not to say “brouhaha” again. The word was being grossly overused, he thought. “This…business with Sir Digby, Halt.
It’s just no good. No good at all!”
“I agree, my lord,” Halt said, and the Baron sat back in his chair, a little surprised and quite a bit relieved.
“You do?” he said.
“Yes, my lord. The man is a nincompoop and a fool. Even worse, he took me for a fool as well. I suppose I can understand that he might want to
keep some of his men for the planting season. But to try to hide them in the forest from a Ranger? Why, that was a downright insult. The man needed to be
taught a lesson.”
“But was it your place to teach him, Halt?” the Baron asked. Now Halt raised one eyebrow in reply.
“I don’t recall seeing anyone else prepared to do so, my lord.”
“Perhaps Halt acted in haste—in the heat of the moment?” Lady Pauline interjected, trying to give Halt a graceful way out of the situation.
But the Ranger simply looked at her, then back to the Baron, and said: “No. It was pretty well thought through. And I didn’t rush at all. I took my time.”
Lady Pauline shrugged. The Baron’s expression showed his exasperation. He would be willing to give Halt some leeway in this matter if the
Ranger would only allow it. But Halt was obviously determined to be pigheaded.
“Then there are no mitigating circumstances, Halt,” he said firmly. “You have acted excessively. I have no choice but to reprimand you.”
Halt considered the matter before replying. “An awkward situation, my lord, since I am not technically answerable to you. I answer to Ranger
command and, ultimately, to the King.”
The Baron opened his mouth to answer, then closed it again. Halt was right. As the Ranger attached to Redmont Fief, he was required to
cooperate with the Baron, but he was independent of the Baron’s authority. That fact and Halt’s intentionally unhelpful manner were beginning to get under
the Baron’s skin. Once again, it was Lady Pauline who suggested a compromise.
“Perhaps you could inform Halt, in an official manner, that you are displeased with his actions,” she said. The Baron considered the suggestion. It
had merit, he thought. But the wording could be a little stronger.
“‘Displeased’ is too mild a word, Pauline. I would rather use the word ‘vexed.’”
“I would be most discomforted to know you were vexed, my lord,” Halt said, with just the slightest trace of mockery in his tone. The Baron turned a
piercing glare on him. Don’t take this too far, it warned him.
“Then we shall make it ‘extremely vexed,’ Lady Pauline,” he said meaningfully. “I leave it to you to put it in the right form.” He looked from her to
Halt. “You will receive the official notification of my displeasure tomorrow, Halt.”
“I tremble in anticipation, my lord,” said Halt, and the Baron’s eyebrows drew together angrily.
“I think that will be all, Halt,” he said, very obviously restraining his temper. Lady Pauline shook her head slightly at Halt’s sardonic tone. He was
walking a very fine line, she thought. The Ranger now bowed slightly to Baron Arald, turned and left, closing the door quietly behind him.
The Baron let his breath out in an angry sigh.
“The man is impossible!” he said. “In all the time I’ve known him, I have never seen him like this. He’s touchy, bad-tempered, sarcastic! What on
earth is the matter with him?”
Sir Rodney shook his head. Like the Baron, he had known Halt for many years, and counted him as a friend.
“Something is obviously bothering him,” he said. “But what?”
“Perhaps he’s lonely,” Lady Pauline said thoughtfully, and both men looked at her in amazement.
“Lonely? Halt?” said Sir Rodney incredulously. “Halt’s never been lonely in his life! He lives alone. He likes it that way!”
“He did,” said Lady Pauline, “but things have been different for the past year or so, haven’t they?”
“You mean…Will?” the Baron asked, and she nodded.
“Think about it. Halt has only ever had two apprentices. There was Gilan, five or six years ago. And now Will. And he’s a rather special young man.”
The Baron nodded, not sure she was right but willing to listen. “He’s that, all right.”
Lady Pauline was warming to her theme now. “He’s amusing and interesting and talkative and cheerful. I should imagine he’s brightened Halt’s life
quite considerably.”
“Not only that,” Rodney put in, “but he saved Halt’s life as well.”
“Exactly,” said Lady Pauline. “There’s a very special bond that’s developed between those two. Halt has become as much a surrogate father as a
mentor to Will. And now he’s sent him away. I think he’s missing him. He’d never admit it, but I think he’s been enjoying having a young person around.”
She paused to see what the Baron thought. He was nodding agreement.
“You could be right, Lady Pauline,” he said. “You could be right.” He considered the matter for some seconds, then said thoughtfully: “You know, it
might be a good idea if you were to have a talk with him.”
“I, my lord?” said Lady Pauline. “Why would I have more influence over him than anyone else?”
“Well,” said the Baron, “I just thought that since you and he were once…” Something in Lady Pauline’s expression stopped him from going further.
“…You know?” he finished weakly.
“I’m afraid I don’t, my lord,” she said. “What is it that I should know?”
“Well, it’s just that people have always said…you know…that you... know…that you and Halt were once…” He realized he was floundering and he stopped once
more. Lady Pauline was smiling expectantly at him. But the smile didn’t reach her eyes. They were like ice. The Baron looked around for help and noticed
Sir Rodney. He appealed to him for confirmation.
“Rodney, you’ve heard what people say, haven’t you?”
But the Battlemaster was an experienced campaigner and he knew when a tactical retreat was the wisest course.
“I’m afraid I have no idea what you’re talking about, my lord,” he said. “I never listen to idle gossip,” he added, a little smugly. Arald shot him a
baleful look. Just you wait, it said. Rodney saw it, read the message there and shrugged. He’d take the Baron’s anger over Lady Pauline’s any day of the
week.
“A wise policy, Sir Rodney,” Lady Pauline told him. Then, turning back to the Baron, she continued, “But perhaps I do have a suggestion that might
ease the problem with Halt.”
The Baron seized the lifeline eagerly. “That’s splendid, my lady! Splendid! And in point of fact, that’s all I meant when I said that you might talk to
him. After all, you are a very wise woman. Very wise.”
Lady Pauline hid a smile with some difficulty. For a moment, she played with the idea of teasing him further—pretending to equate wisdom with
advancing years. But she felt he had suffered enough.
“You’re too kind, my lord. Altogether too kind.”
The Baron breathed a sigh of relief that the conversation had veered away from dangerous ground. He had handled it very adroitly, he thought.
Women were always susceptible to flattery, after all.
“So what is this excellent idea of yours?” he said, piling it on a little more. Lady Pauline hesitated just long enough to let him know she could see
right through him, then continued.
“Well, sir, since Halt is missing his apprentice, I thought we might look at replacing young Will for a week or two.”
“Replace him?” Arald said, puzzled. “We can hardly give Halt a new apprentice for two weeks, my lady.”
“No, my lord,” she agreed. “But I thought I might lend him one of mine.”
It was Rodney who was first to see where she was heading.
“Young Alyss,” he said, “the tall blond one?”
Lady Pauline inclined her head in his direction and smiled. Sir Rodney found himself wondering about the rumored relationship between Pauline
and Halt. She was tall, elegant and graceful. And even now that her blond hair was streaked with gray, she was still an exceptional beauty.
“Exactly,” she said. “I mentioned I’m planning to send Alyss on her first independent mission. I thought we might ask Halt to escort her. I’m sure his
presence would be good for her confidence.”
Baron Arald was tugging thoughtfully at his short beard.
“She’s a rather solemn lass, isn’t she?” he asked, but Lady Pauline shook her head.
“On the contrary, my lord, she has a delightfully dry sense of wit. And a beautiful smile. We’ve been encouraging her to make greater use of it.”
“And you think a week or so in her company might snap Halt out of this black mood he’s in?”
“Well, if he’s looking after her, it’ll take his mind off his own troubles,” Lady Pauline replied. “In addition, Alyss is young and free-spirited—and quite
beautiful. I think her company might be enough to cheer up any man. Even grim old Halt,” she added, smiling.
The Baron smiled too. “She sounds just like her teacher,” he said.
And this time, it was no idle flattery.

10

THE GIRL WAS SMILING AT HIM AGAIN . HALT SENSED IT. IT was as if he could actually feel the smile radiating at him. He knew if he were to glance sideways at her,
where she was riding just a few paces away from him, he would see it once more.
But he couldn’t help himself. He looked and there it was. Wide, friendly and infectious. In spite of himself, it made him want to smile back in return
and that would never do. Halt hadn’t spent years cultivating a grim, unapproachable manner just to have it dispelled by this girl and her smile.
He glared at her instead. Alyss’s smile widened.
“Why, Halt,” she said cheerfully, “what a grim face that is to ride alongside.”
They had left Castle Redmont the previous day for the short ride to Cobram Castle. He had agreed readily when Lady Pauline had asked him to
escort Alyss on her first assignment—in point of fact, he would have agreed to most things suggested by the head of the Diplomatic Corps. Of course, as
a Diplomatic Courier, Alyss rated an official guard of two mounted men-at-arms, and they rode a few yards to the rear. But Pauline had suggested that
Alyss might need advice or counsel in dealing with Sir Montague. Halt had agreed to provide it if necessary.
What Lady Pauline hadn’t mentioned was Alyss’s innate friendliness and the fact that she was so eminently likable. And cheerful, he thought, and
that reminded him of someone else. He had been missing Will’s lively presence over the past week or so, he admitted. After years of living by himself,
attending to the secret and sometimes frightening business of the kingdom, he had enjoyed the light and laughter that Will brought to his life. Now Will was
far away, on his way to the Celtic court, and Halt himself had sent him there. He realized that the boy’s absence left a void in his life. Reluctantly, he told
himself that he must be growing old—and sentimental.
Now here was this girl, barely sixteen but already poised and sure of herself, chiding him gently for his black mood and grim countenance and
fixing him with that damned smile.
“And such a silent face as well,” she mused to herself. He realized that he had been ill-mannered and she didn’t deserve that.
“My apologies, Lady Alyss,” he said curtly. Traveling on official business, Alyss was entitled to be addressed as “Lady Alyss.” She frowned at his
formality.
“Oh, come now, Halt. Is that any way for friends to speak to each other?”
He glanced at her now. The smile was still lurking there at the corners of her mouth. The frown was an artifice. She was gently teasing him, he
realized, and he determined that he would not give her the satisfaction of rising to her bait.
“Are we friends, Lady Alyss?” he said, and she inclined her head thoughtfully. The action reminded him of Lady Pauline and he realized how much
this girl was like her mentor. He remembered Pauline when she was much younger. It could have been her riding beside him, he thought.
“I would hope so, Halt. After all, I am a friend of Will’s and I’m apprenticed to one of your oldest friends, I believe. Doesn’t this give us some kind of
…special relationship?”
“I am your escort, Lady,” he replied and his tone left no doubt that the conversation should end there.
With most people, that would have been the result. Halt could be quite a forbidding figure when he chose. And many people clung to the belief that
Rangers dabbled in black magic, and so, were people who should not be annoyed. Obviously, however, this girl wasn’t one of those people.
“As you say, you’re my escort. And I’m very grateful that you are. But that’s not to say that we can’t be friends as well. After all, it’s quite daunting to
be on my first assignment.” She paused, and then said quietly, “I’m not altogether sure that I’m up to it, as a matter of fact.”
“Of course you are!” Halt said immediately. “Pauline knows her business. If you weren’t ‘up to it,’ as you put it, she would never have entrusted the
mission to you. She thinks very highly of you, you know,” he added.
“She’s an amazing woman,” Alyss said, and the admiration in her voice was obvious. “I’ve looked up to her for years, you know. She’s succeeded
so well in what is generally regarded as a man’s world.”
Halt nodded agreement. “Amazing is a good word for her. She’s courageous, honest and enormously intelligent. Smarter than most men too.
Baron Arald saw those qualities in her years ago. She was the one who convinced him that women are more suited to the diplomatic role than men.”
“I’ve heard people say that. Why does he think that way?”
Halt shrugged. “He feels women are more inclined to talk things through, whereas men tend to resort to physical methods more quickly.”
“So, for example, Lady Pauline would never resort to throwing someone into a moat if they were being objectionable?” she said, and Halt glanced
up at her sharply. Her face was totally deadpan. Pauline had trained her well, he thought.
“No,” he agreed. “But I didn’t say that she’s always right. Some people deserve to be thrown into moats.”
He realized now that he had been chattering on with her for some minutes, in spite of his determination to maintain his usual grim, tight-lipped
manner. She had drawn him out like an angler luring a fish to the hook, he realized, and he wasn’t sure how she had done it. And now she was smiling at
him again. He harrumphed noisily and turned away to scan the woods on either side.
This far to the west, there was little danger to be expected. And his horse Abelard would alert him if there were any enemies or wild beasts lurking
in the bushes nearby. But scanning the terrain gave him an opportunity to break off the conversation.
Alyss watched him curiously. She had seen him around Redmont for years, of course. But when Lady Pauline had introduced them the day before,
she had been surprised to realize that he was at least a head shorter than she was. A lot of men were, though. She was an exceptionally tall girl and she
carried herself erect. But Halt had an amazing reputation—a seven-foot-tall reputation, she mused. He was famous throughout the kingdom and one
tended to think of him as a larger-than-life character. Seen close-up, he was surprisingly small in stature. Like Will, she thought, and that set her to
wondering.
“What qualities does a Ranger need, Halt?” she asked.
He glanced back at her. Once bitten, twice shy, he thought. She wasn’t going to draw him out into an extended conversation again.
“A propensity for silence is a good one,” he said, and she smiled, genuinely amused at something.
“Somehow I can’t see Will managing that,” she said. She and Will had grown up together as orphans in the Castle Ward. He was probably her
oldest friend. In spite of himself, Halt’s lips twitched in what was almost a smile.
“No. He does tend to chatter, doesn’t he?” he agreed. Then, realizing that she might think he was criticizing the boy, he continued quickly, “But
that’s part of being a Ranger as well. He’s always asking questions. He’s always curious, always ready to learn more. A good Ranger needs that.
Eventually, he’ll learn to curb his tongue a little.”
“Not entirely, I hope,” said Alyss. “I can’t imagine Will becoming grim and forbidding and taciturn, like”—she hesitated and amended what she was
about to say—“some people.”
Halt raised one eyebrow at her. “Some people?” he repeated, and she shrugged.
“Nobody particular in mind,” she said. Then, changing tack, she said, “He’s very brave, isn’t he? I mean, you must be proud of what he’s done.”
Halt nodded. “He has true courage,” he said. “He can feel fear, he can be afraid. But it doesn’t stop him from doing what he has to. Mindless
courage isn’t any sort of real courage at all.”
“You’ve trained him well,” Alyss said, but Halt shook his head.
“The training is important. But the qualities have to be there from the beginning. You can’t teach courage and honesty. There’s a basic openness
and lack of malice in Will.”
“You know,” she said confidentially, “when I was a child, I always said I was going to marry him.”
Inwardly, he smiled at her words. When I was a child. She was barely more than a child now, he thought. Then he changed his mind. She was a
Courier. A Diplomatic apprentice. She wore the bronze laurel branch and that meant she was very much more than a child.
“You could do a lot worse,” he said finally, and she glanced across at him.
“Really?” she said. “Do you think diplomats and Rangers make a good match, Halt?” Her tone was just too innocent, too casual. He knew exactly
what she was getting at and this time he wasn’t going to be drawn. He was not going to discuss any relationship that might or might not have existed
between himself and the beautiful Lady Pauline.
He met her gaze very evenly for some moments, then said, “I think we might stop here for lunch. This is as good a place as any.”
Alyss’s mouth twitched with a smile again. But this time it was a slightly rueful one.
“You can’t blame a girl for trying,” she said.

12

SIR MONTAGUE KEPT ALYSS WAITING FOR OVER AN HOUR BEFORE deigning to receive her.
Halt and Alyss waited in the anteroom to Montague’s office. Halt stood to one side, leaning impassively on his longbow. Montague was an oaf, he
thought. As a Courier on official business Alyss should have been greeted without delay. Obviously aware of her youth, the Master of Cobram Keep was
attempting to assert his own importance by treating her as an everyday messenger.
He watched the girl approvingly as she sat, straight-backed and erect, in one of the hard chairs in the anteroom. She appeared calm and
unflustered in spite of the insult she was being offered. She had changed from her riding clothes when they were a few kilometers from the castle and she
was now dressed in the simple but elegant white gown of a Courier. The bronze laurel branch pin, the symbol of her authority, fastened a short blue cape
at her right shoulder.
For his part, Halt had left his distinctive mottled Ranger’s cloak folded on the pommel of Abelard’s saddle. His longbow and quiver, however, he
retained. He never went anywhere without them.
Alyss glanced up at him and he nodded, almost imperceptibly, to her. Don’t let him make you angry. She returned the nod, acknowledging the
message. Her hands, which were clenched into fists on her knees, slowly relaxed as she took several deep breaths.
This girl is very good, Halt thought.
Montague’s secretary had obviously been well briefed by his master. After peremptorily waving Alyss to a chair and leaving Halt to stand, he had
busied himself with paperwork and resolutely ignored them—rising several times to take items in to the inner office. Finally, at the sound of a small bell
tinkling from beyond the door, he looked up and gestured toward the office.
“You can go in now,” he said disinterestedly. Alyss frowned slightly. Protocol dictated that a Courier should be properly announced, but the man
obviously had no intention of doing so. She rose gracefully and moved toward the door, Halt following. That got the secretary’s attention.
“You can wait here, forester,” he said rudely. Without the cloak, there was little to distinguish Halt from a yeoman. He was dressed in simple brown
leggings, soft leather boots and a green surcoat. The double knife scabbard had apparently escaped the secretary’s notice. Or perhaps he didn’t realize
its significance.
“He’s with me,” Alyss said. The unmistakable tone of authority in her voice stopped the man cold. He hesitated, then rose from behind the desk
and moved toward Halt.
“Very well. But you’d better leave that bow with me,” he said, without quite the certainty that he had displayed earlier. He held out his hand for the
bow, then met Halt’s eyes. He saw something very dangerous there and he actually flinched.
“All right, all right. Keep it if you must,” he muttered. He backed away, more than a little flustered, retreating behind the secure bulk of his desk. Halt
opened the door for Alyss, then followed her as she entered the office.
Montague of Cobram was seated at a large oaken table that served as a desk. He was studying a letter and didn’t look up from it as Alyss
approached. Halt was willing to bet that the letter was about something totally unimportant. The man was playing silly mind games, he thought.
But Alyss was up to the challenge. She stepped forward and produced a heavy scroll from her sleeve, slapping it briskly down on the table before
Montague. He started in surprise, looking up. Halt hid a smile.
“Alyss Mainwaring, Sir Montague, Courier from Redmont Castle. My credentials.”
Montague wasn’t just an oaf, Halt thought. He was a fop as well. His satin doublet was formed in alternating quarters of scarlet and gold. His
reddish blond hair was left in overlong curls, framing a somewhat chubby face with slightly bulging blue eyes and a petulant mouth. He was of average
height, but of some what more than average weight. He would be passably handsome, Halt supposed, if he could shed a few kilos in weight, but the man
obviously liked to indulge himself. He recovered now from his momentary surprise and leaned back in his chair, adopting a languid, slightly disapproving
tone.
“Good heavens, girl, you can’t come in here throwing your credentials on the desk like that! Don’t they teach good manners at Redmont Castle
these days?”
He looked distastefully at the scroll and shoved it to one side.
“They teach protocol, Sir Montague,” Alyss replied, very evenly. “And it requires that you examine and acknowledge my credentials before we
proceed.”
“Yes, yes, yes,” Montague said, waving a dismissive hand at the scroll. “Take it as read. Take it as read. Now, girl, what brings you here?”
Halt interjected quietly, “The correct form of address, Sir Montague, is ‘Lady Alyss.’”
Montague looked at Halt in genuine surprise, as if he considered him some lower form of life who lacked the ability of speech.
“Is that so, forester?” he said. “And what might your name be?”
Alyss went to speak, but a warning glance from Halt stopped her. He replied, still in the same quiet tone: “Some people call me Arratay, Sir
Montague. It’s Gallican,” he added mildly.
Montague raised his eyebrows in mock surprise. “Gallican, you say? How exotic! Well, Master Arratay, perhaps you could leave the talking to me
and young Alyss here, would that suit you?”
Halt shrugged and Montague took the movement for assent.
“Wonderful.” Then, dismissing Halt, he turned his attention back to Alyss. “So, sweetheart, what do you have for me? A letter perhaps? Some selfimportant
note from Fat Baron Arald, I’ll be bound?”
There were two small spots of color in Alyss’s cheeks, the only outward sign of the anger that was building up inside her at the man’s offhanded
manner. She produced Nigel’s heavy linen envelope from the satchel she wore at her side and offered it across the desk.
“I have an official legal position, prepared under Baron Arald’s seal. He requests that you study it.”
Montague made no move to take the letter.
“Set it down. I’ll look at it when I have time.”
“The Baron requests that you look at it now, sir. And give me your answer.”
Montague rolled his eyes to heaven and took the envelope. “Oh, very well, if it will make you happy.” He sliced the envelope and took out the sheet
of parchment inside it, skimming through it, muttering to himself, “Yes…yes…seen it…heard it before…nonsense…rubbish…nonsense.”
He set the page down and pushed it away from him, shaking his head wearily.
“When will you people learn? You can send me all the letters you like. The fact remains, Cobram is an independent hold, owing no allegiance to
Redmont Fief. The treaty makes that very clear.”
“I’m instructed to draw your attention to Items Three and Five in the letter, sir. And paragraph nine as well. They make it quite clear that the wording
of the treaty is faulty and your claim to independence is totally spurious,” Alyss replied. And now, for the first time, Montague shed the air of worldweariness
that he’d assumed. He stood angrily.
“Spurious!” he shouted. “Spurious? Who the devil are you, a little girl in a grown-up’s dress, to come in here insulting me and saying my claim is
spurious? How dare you?”
Alyss stood her ground, unmoved by his sudden anger.
“I repeat, sir, you are requested to read those items,” she said quietly. Instead, Montague threw the letter down on the desk between them.
“And I refuse!” he shouted. Then his eyes narrowed. “I know who’s behind this. I see the hand of that sour-faced shrew Lady Pauline here!”
Now Alyss’s own anger flared. “You will speak respectfully of Lady Pauline, sir!” she warned him. But Montague was too angry to stop.
“I’ll speak of her, all right! I’ll tell you this. She’s a woman meddling in a man’s world, where she has no place. She should have found a husband
years ago and raised a brood of squalling babies. Surely there’s a deaf and half-blind man somewhere who would have taken her.”
“Sir!” said Alyss, her own voice rising. “You are going too far!”
“Is that right, sweetheart?” Montague replied sarcastically. “Well, let me give you some advice. Get away from that shrill, pinch-faced witch while
you still have time. Find a husband and learn to cook. That’s all women are good for, girl. Cooking and raising the babies!”
Halt stepped forward before Alyss could reply. “The correct form of address,” he repeated quietly, “is not ‘girl’ or ‘sweetheart.’ It is ‘Lady Alyss.’ You
will show respect for the laurel branch that this Courier wears. And you will show respect for Lady Pauline as well.”
For a moment, Montague was too startled to reply. First a girl, now a common forester had told him how to behave!
For a moment, Montague was too startled to reply. First a girl, now a common forester had told him how to behave!
“Oh, is that so?” he raged. “I’ll show you respect!” He picked up the letter and tore it in half. Then he did the same to the scroll bearing Alyss’s
credentials. “There’s my respect! Now get out!”
Very carefully, Halt set his longbow to one side, leaning it against a chair. Alyss raised a warning hand.
“Halt, don’t get into trouble on my behalf,” she said. But Halt looked at her and shook his head.
“Lady Alyss, this…fop…has insulted you, your Baron, your mentor and the Diplomatic Corps as a whole. He has shown absolute disregard for the
laurel branch you wear. And by destroying your credentials, he has committed a crime that warrants a jail term.”
Alyss considered his words for a second or two. Then she nodded. Montague had been more than rude to her. His behavior was totally beyond
acceptance.
“You’re right,” she said. “Carry on.”
But Montague had heard nothing after the word “Halt.” The entire kingdom knew the legendary Ranger’s reputation and the Keeper of Cobram
paled now and stepped back as the grim-faced figure came toward him.
“But…you said…you said your name was…” He struggled to remember it. Halt smiled at him. It was the smile of a wolf.
“Arratay? Yes, well, more correctly, Arretez. It’s Gallican for ‘Halt.’ My pronunciation has never been good.”
His hand shot forward and locked in the scarlet-and-gold collar of the other man’s doublet. The satin tore momentarily, then Halt gained a firmer
grip and dragged the struggling knight across the table toward him.
Montague was taller and heavier than Halt. But Halt’s hands, arms, shoulders and back were conditioned by years of drawing the massive
longbow, with its pull weight of sixty kilos. The thousands of arrows he had shot, over and over again, had turned his muscles into steel cord. Montague
was dragged off his feet, hoisted across his own desk.
“The question is,” said Halt, glancing at Alyss, “what should we do with him?” She hesitated, then that wonderful smile spread over her face.
“I wonder,” she said. “Does this castle have a moat?”

A group of servants were busy emptying the privy buckets into the moat when they were startled by a sudden drawn-out cry. They looked up in time to see
a scarlet-and-gold-clad figure sail out of a first-story window, turn over once and then land with an enormous splash in the dark, rancid waters. They
shrugged and went back to work.
“I suppose I’ll be in trouble again now,” Halt said as they were riding home. Alyss glanced at him. He didn’t look very repentant.
“I doubt it,” she said. “Once people hear my report, I should think they’ll say Montague got off lightly. After all, phrases like ‘Fat Baron Arald’ and
‘sour-faced shrew’ won’ t exactly endear him to Baron Arald or Lady Pauline. And he did sign an acceptance of the letter in the end. As the official courier
on this mission, I thank you for your service.”
He bowed slightly from the saddle. “It’s been a pleasure working with you,” he said, and they rode in companionable silence for awhile.
“I suppose you’ll be leaving with the army soon?” she said after a few minutes, and when Halt nodded, she continued: “I’ll miss you. How will I ever
carry out diplomatic missions without someone to throw unpleasant nobles out the window?”
“I’ll miss you too.” Halt smiled. And he realized that he meant it. He enjoyed being around young people—enjoyed their energy, their freshness,
their idealism. “You’re a good influence on a jaded, old, bad-tempered Ranger.”
“You’ll soon have Will back to keep you busy,” she said. “You really miss him, don’t you?”
The Ranger nodded. “More than I realized,” he said. Alyss urged her horse close beside his and leaned over to kiss him on the cheek.
“That’s for Will when you see him.” A ghost of a smile touched Halt’s face.
“You’ll understand if I don’t pass it on in person?” he said. Alyss smiled and leaned over to kiss him again.
“And that’s for you, you jaded, bad-tempered old Ranger.”
A little surprised by her own impulsiveness, she urged her horse ahead of him. Halt touched one hand to his cheek and looked after the slim blond
figure.
If I were twenty years younger… he began.
Then he sighed and had to be honest with himself. Make that thirty years, he thought.

jusssstaaaa

Pierwszy raz dowiedziałam się, ze usunięto kilka rozdziałów. Mój angielski nie stoi na zbyt wysokim poziomie, ale rozumiem większość tekstu wspomagając się od czasu do czasu tłumaczem google. Very Happy

Podoba mi się dialog między Pauline i Araldem Razz

Ksssa

Dobra wydaje mi się to świetne, ale czy ktokolwiek na tym forum istnieje kto mógłby przetłumaczyć to na polski??? Nie mam zamiaru korzystać z google, który jest straszy, a wydaje mi się to bardzo ciekawe.

Tris

Ja też bym się bardzo ucieszyła, gdyby ktoś miałby czas i ochotę przetłumaczyć ten fragment Wink

. Bo niby coś tam zrozumiałam, ale mój angielski leży i kwiczy niestety ;c.

Brązowe Oczy

Mogłabym spróbować, chociaż za specjalistę w tej dziedzinie się nie uważam. No i taki ze mnie leń... Zobaczę, co da się zrobić, ale nic nie obiecuję.

Edit: O tak, jest ciekawe. Ósemka to w zasadzie cud. Smile

Wiem, jestem wredna.

Varda

Proszę bardzo, ale tylko pierwszy rozdział Razz

Bron Arald odepchnął ciężki zwój pergaminu na bok i spojrzał z rozdrażnieniem na Lady Pauline.
-Pauline, czy ty rozumiesz co ten idiota ma na myśli? - zapytał. Mistrzyni służb dyplomatycznych Zamku Redmont skinęła głową.
-Zasadniczo tak, panie – odpowiedziała. Arald machnął ręką z frustracją.
-A więc zasadniczo, wytłumacz mi to, proszę – powiedział, po czym dodał półgłosem – Tak jakbym nie miał wystarczająco wiele na głowie w związku z planowaniem wojny bez tego rodzaju bzdur.
Lady Pauline skryła uśmiech. Było powszechnie wiadomo, że Arald nie przepada za prawnymi dokumentami z tymi wszystkimi „gdzieś”, „dotychczas” i „pomimo że”.
-Sir Montague z hrabstwa Cobram jest zobowiązany przysłać na nasze wezwanie oddział złożony z czterech rycerzy i trzydziestu zbrojnych – zaczęła.
-I rozumiem, że odmawia wywiązania się z tego? – odezwał się baron ze znużeniem w głosie.

-Nie do końca, sir – odparła – jest gotów przysłać ludzi. Nie jest natomiast gotów, by oddać ich czy też siebie samego pod twoją komendę.

Arald zmarszczył brwi. Po tym stwierdzeniu na jego zwykle pogodnej twarzy nie dało się dostrzec nawet śladu dobrego humoru.
-Ale on mi podlega – powiedział – hrabstwo Cobram leży w granicach lenna Redmont, a ja jestem jego panem. I dowódcą.
Pauline przytaknęła.
-Zgadza się, panie. Ale jest pewien problem. Bardzo nieistotna sprawa, muszę powiedzieć, niemniej jednak jest.
Twarz Aralda, i tak już wyrażająca wielką irytację, poczerwieniała trochę.
-Jak on może mieć jakiś problem? – dopytywał – jego zamek leży w moich granicach. Jestem panem lenna Redmont. On jest moim dzierżawcą. Ja jestem jego dowódcą. Koniec historii. Ipso facto. Sprawa-o zamknięta-o.
-Jego zdaniem, panie, cała rzecz opiera się o traktat, który został podpisany przez jego prapraprawujka i prapradziadka króla, kiedy hrabstwo Cobram stało się częścią królestwa Araluenu – i lenna Redmont. W tamtym czasie Cobram pozwolono zachować pewien stopień niezależności.
-To niedorzeczne! Nie można tak rządzić królestwem! Co ten Duncana prapra-kimkolwiek-on-był sobie myślał?
-To był jedynie gest, panie. Owa niezależność miała mieć zastosowanie tylko w pewnych sprawach administracji cywilnej - na przykład prawo do udzielania i rejestracji małżeństw, nie sprawy wojskowe.
-A więc – wykrzyknął Arald, rozrzucając szeroko ramiona – jeśli to jest ta sprawa, w czym leży problem?
-Intencje są oczywiste, panie, w kontekście. Ale traktat ten został sporządzony przez prawników, tak więc jest w nim pewna dwuznaczność w sformułowaniu.
-Dwuznaczność zawsze jest pewna, gdy w grę wchodzą prawnicy – powiedział Arald. Jego twarz się rozjaśniła. Lubił takie gry słowne. Uznał, że ta była dość zabawna. Zerknął na twarz Lady Pauline w nadziei, iż zobaczy na niej uśmiech, lecz na próżno. Uznawszy, że musiała przegapić jego żarcik, zaczął jeszcze raz – widzisz, powiedziałaś „pewna dwuznaczność”, a ja powiedziałem „Dwuznaczność zawsze jest pewna, gdy”…
-Tak, tak, panie, właśnie tak – odezwała się Pauline, przerywając mu. Arald wyglądał na zawiedzionego – Przeczytaliśmy z Nigelem dokładnie cały traktat i list, a Nigel sformułował odpowiedź. Znalazł siedemnaście kwestii prawnych, gdzie Montague rażąco przekręcił intencje traktatu. W skrócie, całkowicie rozwiązał problem Montague’a.
-Jest w tym dobry – zauważył Arald, znów się uśmiechając. Tym razem Pauline uśmiechnęła się także.
-Najlepszy – przyznała.
-Jaki jest więc nasz następny ruch? – spytał baron. Pauline podała mu pismo, o którym wspominała, ale Arald machnął ręką. Jeśli Nigel i Pauline byli zadowoleni ze swojego dzieła, wiedział, że jest porządne. Pauline skinęła głową. Doceniała zaufanie, którym ją obdarzał.
-Bardzo dobrze, panie. Sporządzimy ostateczny szkic. Pomyślałam sobie, że jeden z moich uczniów mógłby go dostarczyć.
Odłożyła projekt pisma do folderu z cienkiej skóry i wyjęła inny dokument, kładąc go na stole przed sobą i wygładzając tak, aby leżał płasko.
-Teraz, panie, mamy następną sprawę, którą musimy przedyskutować…
Zobaczyła bolesny wyraz twarzy barona. Wiedziała, że nie chce on o tym dyskutować.
-Mówisz o tej kabale z Haltem, jak przypuszczam? Naprawdę nie mam czasu – powiedział, machając lekceważąco ręką w jej stronę.
-Niemniej jednak, panie, jest to kabała, na którą musimy znaleźć czas – postukała w dokument palcem wskazującym – to jest podsumowanie tej kabały, o której mowa, panie.
Arald spojrzał na nią. Zdawało mu się, że znajdowała całkiem duże upodobanie w tym słowie. Albo raczej w pierwszej kolejności delikatnie wyśmiewała się z tego, że on sam go użył. Ale z twarzy Lady Pauline niczego nie dało się wyczytać. Kontynuowała:
-Jeśli zechcesz na to spojrzeć?
Baron sięgnął po dokument niechętnie. Pauline wiedziała, że będzie starał się uniknąć tematu. To było przykre dla nich wszystkich, ale niestety trzeba było to rozwiązać. W tym momencie rozległo się głośne pukanie do drzwi od biura barona, który, wdzięczny za przerwanie, pośpiesznie zawołał:
-Wejść!
Zmarszczyła brwi w roztargnieniu. To był Sir Rodney, Mistrz Szkoły Rycerskiej w Redmont. Otworzył gwałtownie drzwi i wkroczył do środka z odrobinę większą energią niż zwykle. Odezwał się jeszcze zanim przekroczył próg.
-Panie, po prostu musisz coś zrobić z Haltem! – zawołał. Potem, zauważywszy Lady Pauline, wykonał drobny przepraszający gest.
-Och, przepraszam, Pauline, nie zauważyłem cię.
Pauline skinęła głową, przyjmując przeprosiny. Wszyscy mistrzowie Sztuk w Redmont byli dobrymi przyjaciółmi. Nie było między nimi małostkowej zazdrości, konkurowania o wpływy i korzyści, które nękały niektóre lenna.
Baron westchnął głęboko.
-Co on znów zrobił? – spytał.
-Czyżbym wyczuwała kolejną kabałę? – niewinnie odezwała się Lady Pauline, a Arald zerknął na nią podejrzliwie. Wyglądała tak, jakby tego nie zauważyła.
-Cóż, jeden z moich kadetów z czwartego roku był na tyle głupi, że zrobił uwagę o Willu i Horace’em, którzy zostali wysłani na łatwą misję. Powiedział, że to wszystko do czego się nadają.
-Ojej – zaniepokoiła się Lady Pauline – mam nadzieję, że nie powiedział tego w zasięgu słuchu Halta?
-Niestety, tak – odpowiedział Rodney – to dobry chłopak. Góra mięśni i sporo tego pomiędzy uszami. Jednak był trochę zbyt pewny siebie i powiedział Haltowi, by pilnował swych własnych spraw – urwał, a potem dodał na drodze wyjaśnienia – wszyscy są trochę nerwowi, w związku z tymi całymi przygotowaniami do wojny.
-Co z chłopakiem? – zapytał Arald. Rodney wzruszył ramionami.
-W szkolnej infirmerii powiedziano mi, że nie odniósł trwałych obrażeń. Powróci do swych obowiązków w przeciągu kilku dni. Ale rzecz w tym, że Halt nie może sobie chodzić po okolicy, kontuzjując moich uczniów. Wkrótce będę ich potrzebował.
Arald bawił się jednym z gęsich piór leżących na jego biurku.
-Z pewnością był uciążliwy przez ostatnie kilka dni – powiedział – to trochę tak jakbyśmy mieli niedźwiedzia z bólem głowy, krążącego wokół zamku. W zasadzie wolałbym chyba niedźwiedzia z bólem głowy. Byłby mniej uciążliwy.
-Mieliśmy właśnie omówić zachowanie Halta gdy przyszedłeś – odezwała się Lady Pauline, korzystając z okazji by wrócić do tematu sprawy - Sir Digby z Barga złożył na niego skargę.
-Digby? – powtórzył Rodney, a na jego twarzy pojawił się grymas – czy to nie ten co próbował nas oszukać w sprawie liczby ludzi, których miał przysłać?
-Ten właśnie – potwierdził baron – ostatnio mamy wiele takich przypadków. Wysłałem więc Halta, aby rozwiązał sprawę. Pomyślałem, że to dobry pomysł, by go czymś zająć.
-Na co więc Digby narzeka? – spytał Rodney. Z jego tonu łatwo dało się wyczytać, że nie darzy zbytnią sympatią krnąbrnego przywódcy Barga Hold. Baron dał znak Lady Pauline, by odpowiedziała.
-Podobno – powiedziała – Halt wrzucił go do fosy.

Varda

Sorki, że piszę post pod postem, ale nikt nic tu nie pisze, a ja chciałabym o coś spytać! Więc się nie czepiajcie, proszę. W innym temacie zapowiedziałam, że napiszę w tej sprawie list do Jaguara. Mam wstępny szkic i chcę się spytać czy tak może być, czy coś zmienić lub czy w ogóle nie wysyłać, bo to może bez sensu. Więc:

"Dzień dobry!

Mam szesnaście lat. Od bardzo dawna jestem fanką wydawanej przez Was serii "Zwiadowcy". Przeczytałam wszystkie części. Jednak niedawno na facebookowym fanpage'u "Ranger's Apprentice" został umieszczony pewien cytat z "Płonącego Mostu", którego nie znałam, co, szczerze mówiąc, bardzo mnie zdziwiło, gdyż rozpoznałabym praktycznie każdy wers tej książki. Postanowiłam to sprawdzić. Był to oficjalny fanpage, więc sądzę, że nie mogło być w nim cytatu, którego nie było w ksiące, zwłaszcza że był podpisany "The Burning Bridge". Z komentarzy, które pojawiły się pod tym cytatem wywnioskowałam, że nie jest on zagranicznym czytelnikom obcy, co upewniło mnie w moich przypuszczeniach, że coś w polskiej wersji zostało wycięte. Jestem w posiadaniu angielskiej wersji drugiej części "Zwiadowców". Nie ma tam rozdziału, którego brakowałoby w polskim przekładzie. Jednak na ściągniętym przeze mnie PDF po angielsku w części tej są cztery rozdziały, których nigdy wcześniej nie widziałam. Zastanwiłam się dlaczego. Bo przecież miałam w domu angielską wersję. Doszłam do wniosku, że może angielska wersja różni się od australijskiej, a czytany przeze mnie PDF mógłby być właśnie australijski. Brakujące rozdziały opowiadają o samodzielnej misji dyplomatycznej Alyss. Weszłam więc na stronę "Ranger's Apprentice Wiki" i tam, na "profilu" Alyss przeczytałam, że rzeczywiście dziewczyna w drugiej części książki wyrusza na misję. Jestem więc prawie pewna, że w polskiej wersji "Zwiadowców" brakuje paru rozdziałów, może nawet nie tylko w "Płonącym Moście". I dlatego chciałam Państwa zapytać czy moje przypuszczenia są słuszne. Czy to w ogóle możliwe, że jakieś rozdziały zostały pominięte? Bardzo proszę o odpowiedź.

Z poważaniem
(i tu moje imię i nazwisko)"

I jak? Zrozumiałe to czy zbyt pokręcone? Razz

Tris

Jak na mój gust jest dobrze Wink

.

Juminako

Raczej dobrze wygląda w naszym języku, tylko będziesz musiała pewnie niemało popracować żeby jakoś to dobrze wyglądało po australijsku Very Happy

Życzę powodzenia przy tłumaczeniu na australijski ^^

Ksssa

Ona pisze do Jaguaru, a on jest polskim wydawnictwem.
List bardzo dobrze napisany. Świetnie wszystko wyjaśnia.
Co do przetłumaczonego kawałka to - jest świetny.
Mam nadzieje, że będziesz dalej przetłumaczać, bo naśmiałam się nieźle.

Brązowe Oczy

Zabrałam się za drugi, możesz tłumaczyć od razu trzeci. Smile

Varda

Dziękuję, Ksssa. Wink

bardzo miło mi się zrobiło Smile

jak będę miała czas to przetłumaczę trzeci rozdział. A, i dziękuję Wam za pochwalenie mojego posta. To także bardzo miłe było. Very Happy

A skoro zaaprobowaliście mój list, wyślę go i wstawię Wam potem odpowiedź, którą mi przyślą z Jaguara. Very Happy

Brązowe Oczy

Uff, uporałam się z tym. Może nie jest to najlepsze tłumaczenie na świecie (nie mam korków ani cioci w Kanadzie), ale chyba lepsze takie niż żadne. Wink

- Do jego własnej fosy, powiadacie? - rzekł sir Rodney.
Przerwał, by przemyśleć ten fakt. Lady Pauline zauważyła, że nie wydawał się zbytnio zaszokowany uczynkiem Halta.
Jeśli już, na jego twarzy widać było ponurą satysfakcję. Baron zmarszczył brwi na milczącą aprobatę Rodneya.
- Wiem, że ten człowiek na to zasługiwał - powiedział - ale nasi ludzie nie mogą krążyć dookoła, wrzucając rycerzy do fosy. To nie jest... dyplomatyczne.
Lady Pauline uniosła elegancką brew.
- W rzeczy samej, panie. - stwierdziła.
- A Halt był, ogólnie rzecz biorąc, zbyt bezwzględny w tej sprawie - kontynuował. - Zamierzam porozmawiać z nim o tym. Jak najpoważniej.
- Bez wątpienia ktoś powinien - zgodziłą się Pauline, a Rodney niechętnie chrząknął z akceptacją.
- Zdecydowanie potrzebuje, żeby ktoś się nim zajął.
- Chciałeś się ze mną widzieć, panie? - powiedział znajomy głos, a wszyscy z poczuciem winy odwrócili się w stronę drzwi, które Rodney zostawił otwarte, gdy wpakował się do środka.
Halt stał tam, owinięty swoim szarozielonym płaszczem, z twarzą w połowie ukrytą w cieniach głębokiego kaptura. To nieprawdopodobne, pomyślał baron, jak ten człowiek potrafi pojawiać się niemal bezszelestnie. Teraz Arald, tak jak dwoje mistrzów Sztuk, był świadomy, że został przyłapany na rozmowie o Halcie za jego plecami. Zaczerwienił się z zawstydzenia, podczas gdy Rodney głośno odchrząkał. Tylko lady Pauline wyglądała na obojętną - miała całe życie praktyki w wyglądaniu na obojętną.
- Aaachhhh... tak... Halt. Oczywiście. Oczywiście. Wejdź, dobrze? Zamknij za sobą drzwi, są tu tylko zaufani ludzie. - Mówiąc ostatnie słowa rzucił nienawistne spojrzenie sir Rodneyowi, a ten w obronnym geście wzruszył ramionami.
Halt kiwnął głową na powitanie do lady Pauline i sir Rodneya, po czym podszedł do masywnego biurka barona.
Zapadła długa i coraz bardziej niezręczna cisza, gdy zwiadowca stał, czekając. Arald odchrząknął kilka razy, niepewny od czego zacząć.
Nieuchronnie to lady Pauline przerwała impas.
- Wyobrażam sobie, że zastanawiasz się, dlaczego baron chciał się z tobą zobaczyć, Halt - powiedziała, zmniejszając napięcie w komnacie i zmuszając Halta do powiedzenia czegoś - czegokolwiek - w tym samym czasie.
Zwiadowca, małomówny jak zawsze, spojrzał na Pauline, potem na barona i odpowiedział w możliwie najmniejszej liczbie słów:
- Tak, panie.
Ale to był już jakiś początek i teraz baron Arald miał okazję zebrać myśli i przełamać zawstydzenie. Pomachał listem w kierunku Halta.
- Ta... - w porę powstrzymał się przed ponownym powiedzeniem "kabała". To słowo jest rażąco nadużywane, pomyślał. - Ta sprawa z sir Digby'im, Halt. To po prostu nic dobrego. Absolutnie nic dobrego!
- Zgadzam się, panie - powiedział Halt, a baron usiadł z powrotem w swoim krześle, odrobinę zdziwiony i z uczuciem ulgi.
- Zgadzasz się?
- Tak, panie. Ten człowiek to ciamajda i głupiec. Nawet gorzej, wziął za głupca również mnie. Wydaje mi się, że mogę zrozumieć, iż można chcieć zatrzymać paru ludzi na porę siewu. Ale próbować ukryć ich w lesie przed zwiadowcą? Przecież to jawna zniewaga. Ten człowiek musiał zostać nauczony pewnej lekcji.
- Ale czy twoim zadaniem było go uczyć, Halt? - zapytał baron. Halt w odpowiedzi uniósł jedną brew.
- Nie przypominam sobie, bym widział kogoś innego przygotowanego do tego zadania, panie.
- Może Halt działał w pośpiechu - pod wpływem chwili? - wtrąciła lady Pauline, próbując dać Haltowi zgrabne wyjście z sytuacji.
Ale zwiadowca po prostu na nią popatrzył, wrócił do barona i powiedział:
- Nie. To było dokładnie przemyślane. Wcale się nie śpieszyłem. Miałem czas.
Lady Pauline wzruszyła ramionami. Wygląd barona odzwierciedlał jego rozdrażnienie. Chętnie dałby Haltowi wybór w tej sprawie, gdyby tylko zwiadowca na to pozwolił. Halt był w oczywisty sposób zdeterminowany do dalszego upierania się.
- Więc nie ma żadnych okoliczności łagodzących, Halt - powiedział stanowczo. - Działałeś zbyt surowo. Nie mam wyboru, muszę udzielić ci nagany.
Halt przed odpowiedzią rozważył sprawę.
- Niezręczna sytuacja, panie, ponieważ formalnie nie odpowiadam przed tobą. Podlegam zwierzchnictwu Korpusu i, ostatecznie, królowi.
Baron otworzył usta do odpowiedzi, ponownie je zamknął. Halt miał rację. Jako zwiadowca przypisany do lenna Redmont, był zobowiązany do współpracy z baronem, lecz niezależny od jego autorytetu. Ten fakt i rozmyślnie niepomocna maniera Halta zaczynały zachodzić mu za skórę. Po raz kolejny lady Pauline była tą, która zaproponowała kompromis.
- Może mógłbyś oficjalnie poinformować Halta, że jesteś niezadowolony z jego akcji?
Baron zastanowił się nad tą sugestią. To ma pewne zalety, pomyślał. Ale słownictwo powinno być mocniejsze.
- "Niezadowolony" to zbyt delikatne słowo, Pauline. Powiedziałbym raczej "poirytowany".
- Będę w najwyższym stopniu zakłopotany, wiedząc, że jesteś poirytowany, panie - powiedział Halt z delikatną nutą kpiny w głosie.
Baron obdarzył go świdrującym spojrzeniem. Nie posuwaj się za daleko - ostrzegało.
- Więc napiszemy: "niezwykle poirytowany", lady Pauline - stwierdził znacząco. - Ubranie tego w odpowiednią formę pozostawiam tobie.
Przerzucił wzrok z niej na Halta.
- Jutro otrzymasz oficjalne powiadomienie o moim niezadowoleniu, Halt.
- Drżę z niecierpliwości, panie - odparł Halt; brwi barona złączyły się w wyrazie złości.
- Myślę, że to już wszystko, Halt - powiedział, w bardzo oczywisty sposób powstrzymując swój gniew. Lady Pauline lekko potrząsnęła głową na sardoniczny ton Halta. Stąpa po bardzo cienkiej linii, pomyślała.
Zwiadowca ukłonił się nieznacznie w stronę barona, odwrócił i wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi.
Baron wybuścił powietrze w gniewnym westchnieniu.
- Ten człowiek jest niemożliwy! - powiedział. - Odkąd go znam, nigdy nie widziałem go w takim stanie. Jest drażliwy, wybuchowy, sarkastyczny! Co, u diabła, się z nim dzieje?
Sir Rodney potrząsnął głową. Podobnie jak baron, znał Halta od wielu lat i zaliczał go do przyjaciół.
- Coś go martwi - powiedział. - Ale co?
- Może jest samotny - stwierdziała z namysłem lady Pauline, a obaj mżczyźni spojrzeli na nią z osłupieniem.
- Samotny? Halt? - odparł z niedowierzaniem sir Rodney. - Halt nigdy w życiu nie był samotny! Mieszka sam. Lubi taki stan rzeczy!
- Kiedyś - powiedziała lady Pauline. - Ale sprawy się zmieniły przez ostatnich parę lat, czyż nie?
- Masz na myśli... Willa? - zapytał baron, a ona potwierdziła skinieniem głowy.
- Myślałam o tym. Halt miał tylko dwóch uczniów. Najpierw był Gilan, pięć czy sześć lat temu. A teraz Will. Jest raczej szczególnym młodym człowiekiem.
Baron kiwnął głową, niepewny, czy ma rację, ale chętny, by jej wysłuchać.
- Jako żywo, jest.
Lady Pauline dopiero rozgrzewała się do swojego tematu.
- Jest zabawny i interesujący, i rozmowny, i radosny. Mogę sobie wyobrazić, że znacząco rozjaśnił życie Halta.
- Nie tylko to - wtrącił Rodney. - Uratował również Haltowi życie.
- Właśnie. - powiedziała lady Pauline. - Istnieje bardzo szczególna więź między nimi dwoma. Halt stał się dla Willa bardziej przyrodnim ojcem niż mentorem. A teraz go odesłał. Myślę, że za nim tęskni. Nigdy by tego nie przyznał, ale sądzę, że cieszy się z posiadania wokół siebie młodej osoby.
Przerwała, żeby zobaczyć, co sądzi o tym baron. Zgadzał się, kiwając głową.
- Możesz mieć rację, lady Pauline. - rzekł. - Możesz mieć rację. Rozważał to kilka sekund, po czym rzekł z namysłem:
- Wiesz, może to dobry pomysł, żebyś z nim porozmawiała.
- Ja, panie? - powiedziała. - Czemu miałabym mieć na niego większy wpływ niż ktokolwiek inny?
- Więc - odparł baron - po prostu myślałem, że skoro ty i on byliście kiedyś... - Coś w wyglądzie lady Pauline powstrzymało go przed brnięciem dalej.
- ...ty wiesz? - skończył słabo.
- Obawiam się, że nie, panie - powiedziała. - O czym powinnam wiedzieć?
- Więc, po prostu ludzie zawsze mówili... wiesz... że ty... wiesz... że ty i Halt byliście kiedyś...
Zrozumiał, że się plącze i znowu przerwał. Lady Pauline uśmiechała się do niego wyczekująco. Ale uśmiech nie sięgał jej oczu. Były niczym lód.
Baron rozejrzał się w poszukiwaniu pomocy i zauważył sir Rodneya. Wezwał go do potwierdzenia.
- Rodney, słyszałeś, co mówią ludzie, czyż nie?
Lecz mistrz Szkoły Rycerskiej byłm doświadczonym żołnierzem i wiedział, kiedy odwrót taktyczny jest najrozsądniejszą opcją.
- Obawiam się, że nie mam pojęcia o czym mówisz, panie - rzekł. - Nigdy nie słucham złośliwych plotek. - dodał z odrobiną zadufania. Arald posłał mu złowieszcze spojrzenie. Tylko poczekaj, mówiło. Rodney zobaczył to, odczytał wiadomość i wzruszył ramionami. Wolał złość barona niż złość lady Pauline każdego dnia tygodnia.
- Mądra polityka, sir Rodneyu - powiedziała mu lady Pauline. Następnie, odwracając się z powrotem do barona, kontynuowała:
- Ale być może mam sugestię, która rozwiąże problem z Haltem.
Baron skwapliwie pochwycił linę ratunkową.
- To wspaniale, pani! Wspaniale! W gruncie rzeczy, to było wszystko, co miałem na myśli, mówiąc, że mogłabyś z nim porozmawiać. Koniec końców, jesteś bardzo mądrą kobietą. Bardzo mądrą.
Lady Pauline z pewną trudnością skryła uśmiech. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie drażnić go dalej - udając przyrównywanie mądrości do upływających lat. Jednak czuła, że wystarczająco wiele wycierpiał.
- Jesteś zbyt uprzejmy, panie. Zdecydowanie zbyt uprzejmy.
Baron westchnął z ulgą; konwersacja zboczyła z niebezpiecznego gruntu. Pomyślał, że bardzo zręcznie sobie z tym poradził. Ostatecznie, kobiety zawsze łatwo ulegały pochlebstwom.
- Więc jaka jest ta twoja doskonała myśl? - rzekł z lekką przesadą. Lady Pauline zawahała się wystarczająco długo, by dać mu do zrozumienia, że odczytała jego zamiar, po czym kontynuowała.
- Więc, panie, skoro Halt tęskni za swoim uczniem, pomyślałam, że moglibyśmy zastąpić kimś innym młodego Willa na tydzień czy dwa.
- Zastąpić? - powiedział Arald, zdziwiony. - Trudno będzie dać Haltowi nowego czeladnika na dwa tygodnie, pani.
- Tak, panie - zgodziła się. - Ale myślałam, że mogłabym pożyczyć mu jednego z moich.
Rodney pierwszy zorientował się, do czego zmierza.
- Młoda Alyss - odezwał się - ta wysoka blondynka?
Lady Pauline pochyliła głowę w jego stronę i uśmiechnęła się. Sir Rodney przyłapał się na rozmyślaniu na temat rzekomego związku między Pauline a Haltem. Była wysoka, elegancka i pełna wdzięku. I nawet teraz, gdy jej blond włosy upstrzone były szarością, wciąż pozostawała wyjątkowo piękna.
- Dokładnie. - powiedziała. - Wspominałam, iż zamierzam wysłać Alyss na jej pierwszą samodzielną misję. Myślałam, że moglibyśmy poprosić Halta o eskortowanie jej. Jestem pewna, że jego obecność dobrze wpłynie na jej pewność siebie.
Baron Arald z rozmysłem pociągał za swoją krótką brodę.
- To raczej poważna dziewczyna, nieprawdaż? - zapytał, ale lady Pauline potrząsnęła głową.
- Przeciwnie, panie, ma uroczo poważne poczucie humoru. I piękny uśmiech. Zachęcaliśmy ją do robienia z niego lepszego użytku.
- I myślisz, że około tydzień w jej towarzystwie wyciągnie Halta ze złego nastroju, tak?
- A więc, jeśli będzie się o nią troszczył, będzie mógł zapomnieć o własnych problemach. - odparła lady Pauline. - W dodatku Alyss jest młoda, beztroska - i całkiem ładna. Myślę, że jej towarzystwo może wystarczyć, by rozweselić każdego mężczyznę. Nawet ponurego, starego Halta - dodała z uśmiechem.
Baron również się uśmiechnął. - Dokładnie tak, jak jej nauczycielka - powiedział.
Tym razem nie było w tym żadnego złośliwego pochlebstwa.

Varda

Brązowe Oczy, bardzo dobrze przetłumaczyłyście (mam mówić w liczbie mnogiej? Wink

). Wprawdzie jest trochę błędów, ale w moim tłumaczeniu pewnie też by sę kilka znalazło. Wink

Naprawdę nieźle Smile

Ksssa

No to świetnie! teraz jak najszybciej trzeci rozdział poproszę, bo już nie mogę wytrzymać! Ha! To jest świetne.
Prawdopodobnie wydrukuje to sobie i włożę do 2 części (jakoś to poukładam). gdy będę znów czytała ''Płonący most'' przeczytam wszystko po kolei.

Brązowe Oczy

Jak najbardziej możesz mówić do nas w liczbie mnogiej. Smile

Byle nie liczba pojedyncza rodzaju męskiego, jak co poniektórzy na tym forum.
Gdzie widzisz błędy? Człowiek uczy się całe życie, więc warto się dowiedzieć. Wink

Lifanii

Chyba skorzystam z pomysłu Ksssy (nie wiem czy tak to odmienić Very Happy

) i wydrukuję sobie te rozdziały. Szkoda tylko, że drukarka nie działa... jakoś chyba sobie poradzę Very Happy

.

Varda

Och, drogie Oczy, to tylko takie malutkie błędziki, które pewnie pojawiły się przy przepisywaniu, więc nie widzę potrzeby, by je tu wypisywać... Nawet nie wiem, czy to są błędy, ale trochę rzucają się w oczy (hahah, moje akurat nie są brązowe Wink

). Takie coś jak "masywnego biurko barona" albo "Nigdy by tego nie przyznał, ale sądzę, że cieszy się z posiadania wokół młodej osoby.". Tak trochę głupio to brzmi, można posiadać wokół młodą osobę? I jeszcze tam parę, ale to naprawdę nieistotne. Wink

Liczy się to, że bardzo ładnie przetłumaczyłyście, a to co tu wypisałam to moje czepianie się. Wink

Czy mogłybyście przetłumaczyć też trzeci rozdział? Ja nie znajdę czasu, mogłabym wstawić go tu dopiero za tydzień albo nawet więcej... Smile

Shanta

OMG, jak oni mogli to wyciąć...? Poszedł już list do wydawnictwa? Wink

Ps. Aż się uśmiechnęłam jak czytała tytuł. c:

Varda

Tak, wczoraj go wysłałam, a teraz z niecierpliwością czekam na odpowiedź. Wink

Brązowe Oczy

U mnie też może być z czasem nieszczególnie. :/ No trudno, kiedyś któraś z nas to w końcu przetłumaczy. Albo i nie. Smile

Tris

Oby, oby

Mam nadzieję, że którejś z Was się uda, bo mój angielski jest "bez komentarza" xD.

Varda

Och, ale oni mnie irytują w tym Jaguarze! Wysłałam im tego maila wieki temu, a oni wciąż nie odpisują! Moja cierpliwość się skończyła. Ale może mam zły adres..? Znalazłam takie:
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Wysłałam na wszystkie trzy. Nikt mi nie odpisał. Może ktoś znalazł inny adres? Jeśli tak, to proszę, niech mi go poda. Smile

kokosmx

Szukałem jakiegoś innego adresu, ale się na nic innego nie natknąłem. Te rozdziały są po prostu świetne. Szkoda, że nie ma ich w polskiej wersji książki, Nieżle się przy nich uśmiałem. A tak wogóle to świetnie to przetłumaczyłaś Varda.

Varda

A dziękuję, kokosie Razz

(przepraszam za kokosa, kokosmx, ale nie mogłam się powstrzymać.. Smile

).