Silmarillion

-Will-

Silmarillion – obok Władcy Pierścieni jedno z najbardziej znanych dzieł Tolkiena.

To od niego Tolkien zaczął pisać dzieje Śródziemia, których pisanie zajęło mu całe życie. Pierwsze wersje opowieści wchodzących w jego skład powstały w roku 1917 i były rozwijane z przerwami na Hobbita i Władcę Pierścieni, aż do śmierci pisarza w roku 1973. Książka została ukończona i wydana cztery lata po śmierci autora przez jego syna Christophera. Przed śmiercią autor chciał jeszcze przeredagować dzieło, lecz niestety nie zdążył.

Silmarillion został wydany w Polsce po raz pierwszy w roku 1985, w przekładzie Marii Skibniewskiej.

Czytał ktoś z was? Jakie są wasze opinie? Ja od dłuższego czasu przymierzam się do przeczytania go, ale wujek nieco mnie przestraszył, mówiąc, że trudno się w tym wszystkim połapać

Tomcio

Może nie aż tak bardzo trudno, ale może trochę... Kwadratowy

Ja przeczytałem rok temu i właśnie Silmarillion oraz Hobbit to jedyne działa Tolkiena jakie przeczytałem. Wstyd mi.
Książka bardzo dobra i mam zamiar przeczytać niedługo Władcę Pierścieni. Boże, jak wstyd, że jeszcze nie przeczytałem... -.-'
Polecam Ci książkę tę -Willu-. Twój wujek trochę przesadził.

Nimrodel

Zaczęłam czytać kiedyś "Silmarillion", ale nie skończyłam. To jest dosłownie jak mitologia - tyle tam nazw i imion! Ale może za wcześnie rzuciłam czytanie, może powinnam iść dalej i by się rozkręciło - bo przecież tam jest piękna historia Berena i Luthien. No, pewnie kiedyś znowu sięgnę po tę książkę :>

Bartolomeo

Ech, już tyle razy się przymierzałem do tej książki. Jakoś nie mogę się przełamać, żeby ją przeczytać, chociaż wiem, że z pewnością jest świetna. Muszę to nadrobić...

Amarië

"Silmarillion"!
Nie rozumiem dlaczego odrzucono kandydaturę Tolkiena do Nagrody Nobla...To wszystko jest tak genialnie obmyślone w każdym szczególe, nawet język elficki wydaje się gramatycznie bardziej uporządkowany od tych prawdziwych. Lament po stracie Dwóch Drzew, był jak dla mnie chyba najbardziej nieziemskim fragmentem. Historia Berena i Luthien to najpiękniejsza historia miłosna na świecie. Rozbawiło mnie jedynie to, że nikt przez długie lata nie potrafił odebrać Morgothowi Silmarilów, trzech klejnotów znajdujących się w jego koronie, a kiedy poszła jedna kobieta wzięła mu Silmaril i wyszła z tego cało. Tyle, że była elfką i to wiedzioną miłością do człowieka. Moim ulubionym bohaterem jest bezwzględnie Finrod Felagund, kocham fragment, kiedy spotkał pierwszych ludzi i zaczął grać na harfie. Poświęcił się potem w imię wielkiej miłości Luthien i Berena. Mogłabym o tej książce mówić godzinami, chociaż podobała mi się też bardzo "Księga Zaginionych Opowieści", gdzie mieszkańcy Mar Vanwa Tyalieva opowiadają o Valarach synowi Earendila. A Earendil, to jest dopiero postać...
Co tu dużo mówić, dzieło...

wk63

Silmarillion leży sobie zaczęty na półce "do przeczytania" i czeka na swoją kolej. Jak zwykle do Tolkiena będę się musiał przygotować ale jak się wkręcę, to z głowy.

Ghador

Amarië

A powinien, stworzenie takiego świata zajęło mu całe życie.

Ghador

No ba, OCZYWIŚCIE, że powinien.

Korpus_Zwiadowców

ja ostatnio przeczytałem "Władce Pierścieni" i chciałem przeczytać Sillmarilion, ale nie wiem gdzie ją dostać

Elanor

Sillmarilion mnie zafascynował, jak tylko nadarzy się okazja to przeczytam drugi raz, bo za pierwszym nie idzie wszystkiego ogarnąć! Musiałam robić notatki po drodze...

Lifanii

Ja bym bardzo chciała przeczytać, ale niestety w bibliotece książki tej nie ma Sad

, a jak na razie kupować jej nie będę Sad

.

Alyss13

"Silmarillion" czytałam jakiś czas temu... W sumie dość dawno. Chętnie bym przeczytała ponownie, żeby sobie przypomnieć, ale pamiętam, że ciężko ją było wypożyczyć, bo nie ma jej u nas w bibliotece. Książka niesamowita, zresztą jak chyba każda Tolkiena.

Shanta

Moim zdaniem ta książka jest trudna. Dla dojrzałych czytelników. Pojawia się element zdrady, śmierci i innych tego typu atrakcji. Ponad to obfituje w nazwy geograficzne, imiona i rody. Ale, ale! Mówiąc trudna nie mam na myśli zła! Jest to de-facto piękna książka. Dla prawdziwego fana twórczości Tolkiena (jak na przykład dla mnie Very Happy

) ten tytuł jest istną ucztą. No i dodajmy, że jest to jedyna książka (wyjąwszy "Dzieci Hurina" bo tam jest ten rozdział przepisany) na której mogę się z czystym sumieniem przyznać, że płaczę. Cóż, chyba za bardzo przywiązałam się do Belega.

Elanor

Wzruszające... Ja się najbardziej przywiązałam do Meliany i się wkur... znaczy tentego... zirytowałam, jak szlag trafił Beleriand, bo tam było fajnie..

Halt Arratay

Czytam Silmallirion, czytam i jakoś nie mogę przez niego przebrnąć. Wolniej czytam chyba tylko "The sing of the four". Elanor, chyba zrobię to samo co ty i zacznę od początku, robiąc notatki. Myślę, że Tolkiem mógłby dostać tego nobla pośmiertnie. Absolutnie mu się należy. Chociaż trudnym językiem, książka jest napisana świetnie, w najdrobniejszych szczegółach. T. jest Mistrzem fantastyki, Geniuszem, jakiego trudno będzie znaleźć i za 200 lat. Tak więc -Willu- ( to się odmienia?) wyposaż się w czysty umysł, kartę papieru, coś do pisanie i książkę i bierz się za czytanie.

Alia11

Lifanii

Łiiiiiiiiii nareszcie kupiłam tę książkę, ale jeszcze nie zaczęłam jej czytać Very Happy

, bo kończę właśnie "Władcę Pierścieni", a potem jeszcze co innego, wiec Silmallirion sobie troszeczkę poczeka Very Happy

. Ale nie mogę się doczekać kiedy to przeczytam.

Lifanii

Udało mi się przeczytać, choć to troszeczkę trwało. Powiem szczerze: książka jest świetna. Pogubiłam się wprawdzie kilka razy z imionami i różnymi takimi, ale poza tym wszystko było nawet dla mnie zrozumiałe, a czytało mi się też dość lekko. Cała historia od początku była ciekawa, a że jestem chyba największą fanką elfów na tym forum, to powieść jeszcze bardziej mi się spodobała. Sam początek był wprawdzie trochę nudny, ale chciałam się dowiedzieć czegoś o Valarach i Valinorze, bo te nazwy były wspomniane we Władcy Pierścieni, a ja nie miałam pojęcia, co i kto to Very Happy

.
Tak więc książka bardzo mi się spodobała, zaliczę ją teraz do mich ulubionych i najprawdopodobniej zajmie ona miejsce wśród tych najlepszych Very Happy

.

Evans

Odkopując stary temat: długo zabierałam się za Silmarillion. Dobre kilka lat, tak na dobrą sprawę. Gdy zabierałam się za Władcę Pierścieni, miałam problemy ze stylem, a słyszałam, że Silmarillion jest jeszcze trudniejszy, co mnie strasznie zniechęcało. Ale potem trochę posłuchałam o tym, kilka rzeczy się złożyło, tak że w końcu uznałam, że znać to trzeba i zabrałam się za czytanie. Iii... jestem oczarowana. Rzeczywiście czyta się trochę jak mitologię, ale mitologię też lubię czytać, więc to w sumie wyszło na plus. Po prostu byłam zachwycona tymi wszystkimi szczegółami, światem Tolkiena, historiami poza tą już poznaną, jedną, drobną w sumie, gdy porównać ją do tego wszystkiego, co się działo w poprzednich erach. Właśnie taka inna perspektywa bardzo mi się podobała - z jednej strony jest jeden Balrog pokonujący Gandalfa, z drugiej całe ich hordy. We Władcy potężny i niemalże niepokonany Sauron, a w Silmarillionie jego pan, który jest pokonywany, z którym walczy jeden samotny elf. Mówię tu akurat o sytuacji z Fingolfinem, który chyba najbardziej podbił moje serce Very Happy

. Przegrał co prawda, ale uwielbiałam to, jak walczył z Morgothem, jak dał radę go zranić, tak samo zresztą ogólną jego postać.
Kiedyś słyszałam, że w tej książce nie ma akcji... bzdury. Tam po prostu jest sama akcja, wciąż się coś przecież dzieje. Właśnie to otoczki, która zwykle akcji towarzyszy, tutaj się nie uświadczy, ale to po prostu takie działo. W takim dziele wcale nie jest konieczna, bo to po prostu inny rodzaj literatury. Dlatego nie mogę Silmarillionu porównać za bardzo z Władcą Pierścieni. Ale z pewnością polecam to dzieło, bo umożliwia lepsze pojęcie wszystkiego, co się działo później w Śródziemiu Very Happy

. I to jest wręcz... magiczne.