2. W pogoni za niewiadomą

Actia

Impreza w końcu się skończyła i każdy rozszedł się do swoich pokoi. Actia jednak nie mogła spać, więc wcześnie rano zeszła do jadalni. Powoli schodzili się inni. Kiedy już wszyscy znaleźli się przy stole, gospodarze podali śniadanie. Mandalorianka poczekała, aż wszyscy się posilą. Kiedy skończyli jeść, odezwała się:
- Wiemy dość dużo, ale nie wystarczająco. Wykombinujmy jakąś łódź i popłyńmy przez morze, a może zainteresujemy się tym, co powiedział nam Astus. Możemy poszukać też więcej wskazówek... Co robimy?

Elladan

- Ja mogę pójść do portu i spytać się o łódź - powiedział Evral - wymyślę coś, zorientuję się, czy w ogóle można coś wypożyczyć. A tak nawiasem mówiąc, gdzie płyniemy? - powiedział Evral wciąż rozmyślając o wczorajszym wieczorze.

Chabersztyna · Gość

Hej! Zupełnie o tym zapomniałam! - pacnęła się w czoło. przyjaciele spojrzeli na nią zdziwieni. - Pamiętacie, kiedy nas porwano? Ukryłam księgi pod głazem... Zapomniałam o nich, a mogą się na coś przydać... - wyfrunęła w powietrze z prędkością wiatru. Poleciała w stronę lasu. Po piętnastu minutach wróciła z naręczem ksiąg i zwojów. Actio, są trochę przybrudzone ziemią, ale może są istotne? Możemy to sprawdzić?

Nefra

-Chyba będziesz musiał znieść pobyt na statku-powiedziała Arnara do Audaxa. Po wielu dniach wreszcie miała jego i Nele przy sobie. Cieszyła się z tego.
Koń zarzał wesoło.
Nigdy nie płynęłam za morze, powiedziała pantera.
Ja bardzo dawno temu..., odrzekła Arnara powoli. Kiedy przypłynęłam tu z bratem i rodzicami.
Nie teskisz na nimi?
Tęsknię. Ale to nie znaczy, że muszę wracać. Szukałam przygód, i wreszcie to znalazłam. Cieszę się, że tu jestem, przyzwyczaiłam się już do tego, że czasem tesknię. Kiedyś do nich wrócę.
Prawda, cieszyła się, że tu jest. Poznała wiele osób, zaufała niektórym z nich... w niektórych nawet zauważyła podobieństwo charakteru (do jej charakteru). Szukała przygody, przyjaźni- proszę, oto one.
Ciekawe, co inni myślą o niej...
Zaczęła myśleć o pewnej rzeczy. Słyszała wczoraj na imprezie myśli Evrala, zupełnie przypadkowo. Jak najszybciej usunęła się z nich, ale wcąż wyczuwała jego wahanie, niezdecydowanie. Zastanawiała się, jak to się wszystko potoczy...

Dorian

Jeden z marynarzy, ubrany w szarą, lnianą tunikę i wełniane spodnie, wspiął się na bocianie gniazdo. Zaczął rozglądać się dookoła okrętu - przez mgłę, panującą w tej okolicy, widoczność była prawie zerowa. Nagle ujrzał coś po prawej burcie.
- Ląd! Na sterburcie! Światła!
Z kajuty kapitana wyszła postać, która po wypłynięciu okrętu zabiła galijczyka.
- Nareszcie - zwrócił się do kruka siedzącego na jego ramieniu - nareszcie w domu, Korbusie.

Chihiro

- O nie! - jęknęła Kallian. - To znaczy, że będę musiała oderwać nogi od bezpiecznej ziemi i płynąć... - spojrzała na Actię. - Gdzie właściwie mamy płynąć? A zresztą to nieważne. Ja jestem za... całkowicie popieram to, byśmy zostali tutaj na lądzie i poszukali innych wskazówek. Poza tym wiecie jak słona woda niszczy włosy.
Oparła podbródek o splecione dłonie.
- Hmm... - zamyśliła się. - Od kiedy tak w ogóle w Galii są łowcy niewolników? Może i nie znam się na galijskich obyczajach, ale wydawało mi się, że niewolnictwo tu jest już od dawna nie legalne...

Actia

Actia pozwoliła sobie na delikatny uśmieszek, spoglądając na swych towarzyszów. Polubiła tych ludzi. Pytanie tylko, czy oni zaakceptowali ją...
- Tak, to bardzo ciekawe Kallian, ale wątpię... To znaczy, mogę się mylić, ale wydaje mi się, że handlarze niewolników niewiele mają wspólnego z naszą sprawą - powiedziała Mandalorianka. - Wybieram się do portu. Evralu, czy nadal chcesz tam pójść? Oczywiście, jeśli ktoś chce mi towarzyszyć, to... w drogę. Przygoda czeka.

Nefra

Ja też się tam wybieram-powiedziała Arnara. Nele i Audax również pójdą.
Myślę, że coś znajdziemy. Ale ile za to zapłacimy... to już inna sprawa.
Dziewczyna rzuci la pytające spojrzenie Actii.
Ktoś jeszcze idzie?-spytała.

A.

Maiko

Arnogowi jak zwykle wszystko było obojętne. Nie miał nic do roboty więc wstał i stanął koło Actii. Nie wiedział jak to zrozumiała, ale raczej nie był tym przejęty. Był gotowy się trochę poruszać. Nie znał się na psychice ludzi ani na dziewczynach. Raczej rzadko spotykał innych, oprócz drwala i swojego mistrza, ale coś mu podpowiadało w głowie, że pewnie niektórzy martwią się o stosunki z innymi członkami drużyny. W jego mniemaniu był raczej obojętny, uczucia okazywał raczej rzadko. Nie groził nikomu i się nikogo nie czepiał. Nie nie miał pojęcia co to jest prawdziwa miłość i przyjaźń do innego człowieka. więc nie wiedział czy się zakochał albo czy ktoś go naprawdę lubi. Po tych przemyśleniach był gotowy udać się do portu.

A.

Jenny

- Hmm... Ja też pójdę z wami. Muszę się trochę poruszać w poziomie, by w końcu sobie uświadomić, że nadal żyję - powiedziała z uśmiechem na twarzy. Do tej pory nie wierzyła, że przeżyła ten skok z drzewa do okna. W dodatku, gdy tylko o tym pomyślała - śmiała się w głos i non stop powtarzała sobie w myślach JAK JA KOCHAM WOLNOŚĆ!. Stanęła koło Arnary i zastanawiała się, kto jeszcze z nimi pójdzie.

Raqasha

Po chwili odezwała się Rina:
Idę z wami i pomyślała Bo co mam innego do roboty. Przejdę się.Dziewczyna podeszła do Jenny oraz Arnary i rzekła Ktoś jeszcze idzie?

pawel2952

Aragron zdecydował, że również wyruszy do portu. -Myślę, że się na coś przydam- - Powiedział z uśmiechem. Gdy zobaczył, że Megan również zamierza się tam udać przypomniał mu się wczorajszy wieczór. Nie dostał w twarz tak jak sądził jednak napotkał jej gniewne spojrzenie. Teraz był pewien, to nie jest dziewczyna dla niego. Teraz ruszał za przygodą, chęcią wykazania się męstwem i odwagą.

Actia

Chyba Serafielowi zrobiło się żal Evrala, że będzie towarzyszył samym kobietom i postanowił się wybrać razem z nimi. Być może powód był jednak zupełnie inny. Kiedy wyruszyli, okazało się, że Arnog idzie razem z nimi. Actia zastanawiała się, dlaczego ten mężczyzna prawie w ogóle się nie odzywa.
Szli dosyć długo. Mandalorianka spoglądała z uśmiechem na swoich towarzyszy, słuchając ich wesołych rozmów. Czasem się wtrącała do ich konwersacji i śmiała się razem z nimi. W końcu jednak dotarli do przystani. O jedną z łodzi opierał się mężczyzna w średnim wieku. Jego mina nie wydawała się zbyt zachęcająca. Grupa jednak podeszła i zapytała o wypożyczenie jakiejś łodzi. Mężczyzna wypytywał się długo: po co im ona, ile osób chcą zabrać, a później ile koni chcą tam "załadować". Na koniec ich wyśmiał.
- Wszystkie moje stateczki, które by was pomieściły, są już dawno po drugiej stronie, bo ktoś je wypożyczył. Ale najwyraźniej w powrotną stronę nikt nie zamierza się wybrać. Chcecie, to popłyńcie sobie po nie wpław - kpił sobie. - Został mi tylko jeden statek, wielki... No, może nie aż tak, ale dla was na pewno.
- Ile? - zapytał ktoś.
Mężczyzna podał cenę. Członkowie grupy oczy się aż powiększyły, co niektórzy nawet otworzyli buzię, naturalnie ze zdziwienia. Pan tylko się zaśmiał paskudnie, ale po chwili spoważniał.
- Będziecie musieli zapłacić tylko połowę tego, jeśli przyniesiecie mi mój sygnet.
- Jaki sygnet? - zapytała Actia. - Jak wyglądał?
Innie także się go o to pytali, jednak on tylko uśmiechał się chytrze. Dodał jeszcze tylko:
- Mój sygnet, przecież powiedziałem wyraźnie. Zginął mi kiedyś. A może go zabrali... Ewentualnie możecie dać mi kilku swoich ludzi jako niewolników.
Po czym przegonił ich, znowu obrzydliwie chichocząc.

Maiko

Arnog nie czekając na to co zrobi reszta drużyny zszedł z pomostu, ukucnął i zaczął dyskretnie wołać do siebie myszy i szczury w ich języku. Wiedział że za sporawą porcję jedzenia znajdą praktycznie wszystko. Nie wiedział czy widziały kiedyś sygnet mężczyzny od statków. Pomyślał że jednak warto spróbować. Zgromadziło się koło niego sporo małych zwierzątek.Zaczął z nimi rozmawiać.
-Widzicie jestem wam wstanie zaoferować 2 kilogramy świeżego mięsa za znalezienie sygnetu tamtego mężczyzny opierającego się o łódź.
Myszy i szczury zaczęły między sobą dyskutować. Po chwili odpowiedziały mu.
-Możemy to zrobić jeżeli dorzucisz jeszcze kilogram mięsa.
Arnog się zgodził miał jeszcze trochę pieniędzy w sakiewce a polować też potrafił. Zwierzęta powiedziały mu jeszcze żeby stawił się tu za 5 godzin i rozbiegły się po wszystkich kierunkach. Arnog wstał i żwawo ruszył w kierunku drużyny. Podszedł do Actii i szepnął jej coś. Z perspektywy niektórych wyglądało to tak jakby pocałował ją w policzek, ale te myśli szybko się rozwiały, kiedy Actia opowiedziała drużynie, co Arnog przed chwilą zrobił. Jego jednak już tam nie było pobiegł na polowanie.

A.

Chihiro

- Jak on może myszy karmić mięsem?! - oburzyła się Kallian. - To jest wbrew prawą natury! Chyba....
Chwilę się nad tym zastanowiła, ale zaraz stwierdziła, że lepiej dać sobie z tym spokój.
- A co jeśli one nie znajdą tego pierścienia? Kradniemy potrzebne pieniądze? Porywamy statek? Choć wątpię, żeby ktokolwiek z nas potrafił żeglować. Ja osobiście jestem za tym pierwszym - powiedziała uśmiechając się.
"Kallian! - zganiła się w myślach pozbywając się z twarzy uśmiechu. - Chcesz, żeby pomyśleli, że jesteś złodziejką, czy coś?"

Chabersztyna · Gość

Pomysł z kradzieżą jest całkiem niezły - spojrzała z uśmiechem na Kallian. - Ale to nie w naszym stylu, grabić niewinnych. Mam inny pomysł i myślę, że wam się spodoba. - na jej twarzy błądził chytry uśmieszek - Co wy na to, żeby pieniądze jakoś zarobić? Możemy zorganizować mały pokaz umiejętności. Jest świetna okazja - Doroczny Jarmark z okazji zbioru plonów. Magicy mają co nieco do zaprezentowania, a i zdolności wojowników też są niczego sobie... Więc - wchodzicie w to?

Nefra

-Bardzo dobry pomysł-powiedziała Arnara udając, że powiedział to ktoś inny niż Astoria-Tylko nie wiadomo, ile by nam to zajęło. W końcu nie mamy zbyt wiele czasu, ale spróbujmy.
Dziewczyna zastanowiła się przez chwilę. Skąd wiedziała, co Astoria zamierza zaprezentować?
-Znajdźmy więc jakieś miejsce, gdzie moglibyśmy to zrobić.

Raqasha

Rina zastanowiła się nad pomysłem Astorii. Po chwili rzekła:
Nawet, dobry pomysł z tym 'zarabianiem', chociaż.... Tu dziewczyna przerwała i się zastanowiła, następnie powiedziała: Nie, no dobrze. Wchodzę w to. Tylko ciekawe co na to Actia.

Actia

- Hej, hej, zaczekajcie - zawołała Actia. - Sądzę, że nie powinniśmy wykluczać osób, która z nami tu nie przyszły. Proponuje wrócić wrócić do gospody i poinformować o tym pozostałych. Wspólnie się zastanowimy i wrócimy tu. A nuż szczury coś znajdą.
Grupa po chwili rozmowy zdecydowała się wrócić. Gdy dotarli na miejsce, to opowiedzieli pozostałym o problemie. Podali także różne propozycje jego rozwiązania. Actia czekała, co na to powie reszta.

Dorian

- Masz? - człowiek w czarnym płaszczu, z kapturem w owym kolorze, wstał na widok dowódcy okrętu.
- Ja zawsze wykonuję swoją robotę perfekcyjnie. - Odburknął człowiek, który wszedł do pomieszczenia.
- Widzę, Glagol, że należy ci się sowita zapłata - kaptur siedzącej postaci spada, odkrywając kobiecą twarz oraz długie, zielone loki.
- Jakżeby inaczej, Merriden - dodaje postać, która wyłoniła się z cienia komnaty.
- Ty zawsze podsłuchujesz, Eseth. Nasza trójka znów razem...
- Odegramy się na ludzie Iberionu, za to, że ich król nas wygnał. Musimy udać się na północ, tam, gdzie morze zamarza. W Piekielnym Wzgórzu zniszczymy insygnia, przejmiemy ich moc, wkroczymy na Górę Iber i zapanujemy nad skrzynią...
Cała trójka: demoniczny śmiech....

Maiko

Arnog właściwie nie wybrał się na zwykłe polowanie. Sella wskazał mu drogę nad jezioro. Był już brudny, więc miał ochotę się umyć. Dyskretnie się rozebrał do bielizny i wskoczył do wody. Oprócz zwykłego pływania lubił też nurkować. Od razu zaczął przyglądać się dnu. Widział wiele kamieni i ryb, ale także kilka błyszczących przedmiotów. Był ciekawy, co to za rzeczy, więc wyszedł na brzeg, nabrał powietrza i wskoczył najgłębiej jak potrafił. Udało mu się zanurkować na tyle głęboko że mógł się przyjrzeć jednemu z nich. Był to prawdopodobnie sztylet, ale nie zwyczajny. Emitowała z niego niebieska poświata, dlatego że jego klinga była takiego koloru. Arnog postanowił, że go wyciągnie, więc spróbował jeszcze głębiej zanurkować. Po 4 razie się udało, dosięgnął go. Wyszedł z wody przebrał się i schował sztylet do torby. Wiedział że Arnara potrafi czytać ludzkie myśli a on nie miał zamiaru jakoś ujawniać drużynie swojego znaleziska, więc postanowił o nim nie myśleć. Po tym jak go schował usiadł na kamieniu i zaczął mówić do zwierząt, żeby do niego podeszły. Gdy zebrała się spora gromadka zrobiło mu się ich żal więc postanowił, że zabiję tylko zwierzę, które z własnej woli go zaatakuje. Gdy teraz uważniej przyjrzał się okolicy zobaczył że w pobliżu znajduję się grota. Przypuszczał, że mieszka w niej niedźwiedź. Nie zamierzał się zbliżać do groty i prowokować go (jeżeli on tam w ogóle był).
Siedział tak 2 godzinny czekając na to aż w końcu jakieś zwierzę odważy się go zaatakować. Z groty wyszedł niedźwiedź, prawdopodobnie samica szukając pożywienia dla młodych. Jego przepuszczenia się sprawdziły. Zwierzę powoli zbliżało się do Arnoga aż w końcu podniosło łapy żeby trafić go w skroń. Na szczęście człowiek był szybszy, w jednej chwili zrobił unik, a w 2 wystrzelił strzałkę ze środkiem nasennym.
Następnie poderżnął zwierzęciu gardło, zdjął skórę i ukroił taki kawał mięsa jaki był w stanie unieść. Została mu jeszcze godzinna do spotkania z małymi zwierzątkami w mieście, więc czym prędzej udał się do miasta.
Gdy już doszedł, wpierw udał się do gospody, żeby zważyć mięso. W środku spotkał drużynę dyskutującą na temat jak zarobić resztę pieniędzy na wypożyczenie statku. Zostawił ich w spokoju i udał się do kuchni oddzielić 3 kg, a resztę zostawił dla uczestników wyprawy. Sam udał się do portu gdzie czekały już na niego myszy i szczury. Znalazły ponad 100 różnych sygnetów. Nawet jeżeli żaden nie był tym właściwy i tak ofiarował zwierzętom mięso za ciężką prace. Sam otworzył wolną kieszeń w swojej torbie i wrzucił tam wszystkie znaleziska. Potem udał się do gospody i wyrzucił wszystkie na stół przed resztą drużyny.

A.

Bombix

Gdy drużyna siedziała w karczmie, ktoś nagle spytał:
-Hej a gdzie jest Astus? - po tych słowach drużyna zaczęła się rozglądać. Po chwili ze schodów prawie spadł mężczyzna, w ostatnim momencie złapał się czegoś i przez to nie runął na podłogę. Podszedł do drużny rozłożył ręce i zawołał:
-Wyitaaajsie, moi mili towaszyysze.
-Ty jesteś kompletnie pijany - powiedziała ktoś z drużyny. Astus zaczął ruszać palcem w geście przeczącym.
-Nie, nie, nie, nie, nie. Wyypiłem mosze jednoo pifko - powiedział Mężczyzna. Wtedy za lady odezwał się barman:
- Jedno piwo? Zchlał się jak świnia i jakieś 5 minut temu poszedł na górę.
Gdy Astus to usłyszał, odwrócił się i podszedł do barmana.
- Szoś ty pofieciał? - krzyknał
- To co słyszałeś pijaku - powiedział to z całą stanowczością i to bardzo rozzłościło Astusa, do którego skierowane były te słowa. Przeskoczył ladę, zamachnął się i walnął barmana z całej siły w twarz. Ten trochę zamroczony chciał się zrewanżować, więc też się zamachnął, lecz goniec był szybszy, troszkę niezdarnie pozbawił przytomności przeciwnika ciosem w splot słoneczny. Gdy barman upadł nieprzytomny z krzeseł zerwali się mężczyźni z drużyny. Pierwszy Astusa dopadł Urius, więc reszta się cofnęła. Urius zamachnął się i chciał wycelować prosto w twarz kolegi, lecz ten zrobił trochę niezdarny unik i przypuścił kontra atak. Całym ciałem wyskoczył w kierunku Urius i całej siły przybił go do ściany pozbawiając go tchu, lecz tamten szybko się otrząsł i odepchnął na ladę Astusa. Goniec szybko się otrząsł i rozbił wargę Uriusowi. Gdy mężczyzna z rozwaloną wargą z całej sił przywalił Astusowi w nos z którego popłyneła krew, doskoczył do niego przydusił go do blatu i unieruchomił mu ręce. Wiadome było, że walkę wygra Urius, ponieważ Astus był tak pijany, że widział wszystko potrójnie. Gdy mężczyzna pomyślał, że Astus się uspokoił to go puścił. Ten przebiegł kawałek i wyskoczył za okno. Chwiejnym krokiem ruszył w stronę innej karczmy. Niektórzy z drużyny ruszyli za nim.

Nefra

Arnara patrzyła na wszystko ze spokojem na twarzy. Nigdy nie widziała czegoś takiego. Prawda, była zdziwiona. Niestety, nie zdążyła zainterweniować.
Pokręciła lekko głową i na jej twarzy pojawił się uśmieszek.
Ona nie lubiła piwa, raz, gdy spróbowała, prawie wypluła je na stół. Już nigdy więcej go nie spróbuje.
Na samą myśl o tym zrobiła się lekko zielona.
Gdy Astus wyskoczył przez okno, podążyła za nim jako jedna z kilku osób, aby jakoś zapobiec dalszym nieszczęściom.

Actia

Actia wyszła za Astusem i podbiegła do chłopaka. Położyła mu rękę na ramieniu, a kiedy goniec się odwrócił, powiedziała:
- Nie rób tego - mówiła spokojnie, patrząc Astusowi w oczy. - Chodź, wrócimy.
Astus wrócił z dziewczyną do karczmy i usiadł na jednym z krzeseł. Actia przeprosiła barmana i gospodarzy, a następnie podała gońcowi jakiś gorący napój. Chłopak wypił go, a następnie zasnął.
- Koniec widowiska - krzyknęła do kilku gapiów, którzy przyglądali się całej scenie. - Ok, to co robimy? - zapytała resztę drużyny, spoglądając na sygnety.

Bombix

Nagle Astus, który chrapał w najlepsze, otworzył oczy i rozejrzał się po karczmie.
- Co ja tu robię? I czemu tak mnie boli głowa? -spytał pół przytomnym głosem Mężczyzna
- Boś się tak schlał, że pobiłeś barmana i próbowałeś także pobić Uriusa, potem uciekłeś przez okno, kierując się do następnej karczmy. Ja cię złapałam, dałam ci ziółek, żebyś zasnął - prawie krzyczała Actia. Astus bardzo zakłopotany powiedział:
- Bardzo mi przykro, chciałbym was przeprosić, a przede wszystkim ciebie Uriusie. Ja tak naprawdę nie lubię piwa, bo mi nie smakuje, więc nie wiem jak to się mogło stać... Czy wy mi to wybaczycie? - po tych słowach Astus o czymś sobie przypomniał, wstał i podszedł do barmana. Z całego serca go przeprosił, a że miał kaca, to poprosił o kefir. Gdy wrócił do towarzyszy zapytał:
- To na czym stanęło?